Archives februari 2020

Opnieuw een melding van een kleine zeehond op het strand van de Maasvlakte.

Tijdens terugbellen vertelden 2 bezorgde dames dat ze een klein zeehondje hadden aangetroffen bij de blokken voorbij P6.

Het dier zou moeite hebben met ademen en vertoonde geen vlucht reactie.

Bij aankomst troffen we inderdaad een niet alerte jonge grijze zeehond tussen het zeeschuim, op het verwaaide strand.

De 2 dames boden hun hulp aan en met een gezamenlijke inspanning kregen we het zeehondje in de kist.

Na overleg werd besloten het dier door de dierenarts te laten beoordelen.

“Grijsje” ligt nu ter observatie in het opvangcentrum omdat hij inderdaad niet in orde bleek.

Dank, dames!

De storm is mogelijk de reden van de stranding van deze volwassen kegelrob.

Blijkbaar doodmoe of mogelijk niet in goede gezondheid.

Bij het benaderen reageerde de zeehond traag maar dit kan altijd op elk moment veranderen.

Het blijft het grootste roofdier van ons land en voorzichtigheid is daarom geboden.

Besloten werd om het dier met rust te laten en een stuk strand af te zetten om publiek op afstand te houden.

Mensen van de EHBZ en de Dieren Ambulance zijn divers malen gaan kijken of de zeehond nog met rust werd gelaten.

Vanmorgen om 07.00 uur kwam ik weer ter plaatse en bleek het dier gelukkig weer naar zee.

Brandganzen bij het water. Een fraaie stoffering van het nederlandse winterlandschap. Het grote aantal en het repeterende subtiele kleurenpatroon (een toefje bruin op een zwart-wit basis) geeft een schitterende kleuring aan het landschap. Doet denken aan de grazende zebra’s in Afrika . “Men neme een pony of boerengans, breng er een zwart-wit patroontje op aan , geef het wit een tintje en zet ze in grote aantallen in een groen landschap…….” De brandgans is van oorsprong een arctische broeder die sinds eind vorige eeuw ook in Nederland en met name in de Delta broedt ( schatting ca 20.000 paren). Deze populatie wordt verklaard uit een mengeling van achterblijvers, ontsnapte parkvogels en aangeschoten exemplaren. In de wintermaanden verblijven echter ook de arctische verwanten hier. Het aantal neemt dan toe tot ca 800.000, waarmee we het belangrijkste gastland zijn voor de trekkende populatie (info Sovon 2015).

In afwachting van het hoogtepunt van de storm van 9 februari. Op zee werden er midden op de dag al windstoten van windkracht 12 gemeten, op de Maasvlakte 2 was het zondagmiddag nog niet zover en bleef de wind nog onder 10 Beaufort steken. Achter de duinen, op de Prinses Maximaweg was de nieuwe 70 meter hoge radartoren grotendeels aan het oog onttrokken door het opstuivende zand.

Dit is Bram.

Als pup opgevangen op Terschelling en vorig jaar 15 augustus ook daar weer vrijgelaten.

Vanmorgen lag het dier op de vloedlijn op het strand van de #Maasvlakte.

Nauwelijks nog alert en ernstig benauwd, kortom serieus in de problemen.

Na overleg gevangen en naar opvang gebracht ter beoordeling door een dierenarts.

Verstilde, windstille februaridag. Een oude gerimpelde zilvermeeuw kijkt in de spiegelende plas en ziet wat hij wenst te zien: zijn stralende alter ego van jaren geleden. Wens is de vader van de gedachten, een variant op de Picture of Dorian Gray, maar dan anders. Hij ziet slechts een afspiegeling van de werkelijkheid. Maar de verwarring wordt compleet wanneer we het beeld omdraaien, of stond het toch goed??

Een goede foto kost tijd en inspanning.

Juiste belichting…, diafragma…, ongeduldige collega’s..

Onze huisfotograaf, Adriaan ‘t Hart (geen familie van) is een bevlogen man.

Maar na elke vlucht.., volgt weer een landing.

Op de buik deze keer!

Melding: kleine zeehond op strand bij P5 op de Maasvlakte!

De melder hield gelukkig het publiek op een afstand tot wij arriveerden.

We troffen een jonge grijze zeehond, die zich niets aantrok van blaffende honden en nieuwsgierige blikken.

Een duidelijke grommen en dreigen was het enige dat het dier als afschrikmiddel inzette.

Ter voorkoming van verdere complicaties hebben we besloten om het dier te vangen en te verplaatsen naar een rustiger locatie.

Om het dier later te kunnen herkennen hebben we een kleurmerk op de rug aangebracht.

Vanuit Duitsland ben ik al en tijdje onderweg.

Ik had geen doel, geen plan, maar voelde me wel steeds zieker worden,

Ik was erg benauwd en raakte per dag meer vermoeid.

Een paar mensen van de Gate Terminal op Maasvakte2 zagen mij vanmiddag liggen op het strandje van hun terrein.

Een tijdje later verscheen er weer iemand in een blauw jack, die me een tijdje heeft staan bekijken.

Nadat hij foto’s had genomen en had gebeld, heeft die kerel me bij verrassing in mijn nek gegrepen en me daarna in een kist gestopt.

Ik werd meegenomen, heb te eten gekregen en word nu hopelijk een tijdje met rust gelaten..

Op 23 december werden deze 2 jonge grijze zeehonden door ons, in zorgwekkende conditie van het strand op de Maasvlakte gehaald.

Op de bovenste 2 foto’s zie je hoe we ze daar toen aantroffen.

Een al bijna verhaard, maar broodmager en de ander nog in zijn geboortekleed, maar de moeder kwijtgeraakt.

Dankzij een uitstekende verzorging en toewijding van het personeel bij Aseal, konden we ze gisteren weer naar zee terug brengen.

Op de onderste foto zie je hoe ze in blakende gezondheid het ruime sop kiezen!