Archives september 2022

Incognito..

Omdat de media hen de laatste tijd aardig heeft belicht, hebben de 2 jutters besloten om in het vervolg onherkenbaar te gaan jutten.

In de late avond, tegen het donker en het liefst in de mist.

Alternatief is heel vroeg in de ochtend en dan op tijd weer naar huis.

Dit bevalt ons uitstekend en de opbrengst neemt allen maar toe.

Op de foto zie je het resultaat van een uurtje banjeren langs de hoogwaterlijn.


Een verdacht tafereel.

“Ik zie enkele meeuwen die tussen de blokken van de waterkering aan iets “wits” zitten te pikken”.

“Normaal liggen hier vaak 2 zeehonden te rusten”.

“Zou er een tussen de blokken vast zijn komen te zitten?”

Dit tafereel werd door een bewakingscamera geregistreerd en die stond op behoorlijke afstand.

Ook dit soort wat vage meldingen worden serieus genomen.

De melder is vaak ongerust en en maakt zich dan zorgen om de situatie.

Het zou niet de eerste keer zijn dat een zeehondje in een benarde situatie is beland.

Uit de foto blijkt al wat we hebben aangetroffen.

Triest voor de paling, maar eerste hulp kwam hier duidelijk te laat.


Kokkelen

Wat staan die kleine mantelmeeuwen toch te frutselen op de laagwaterlijn?

Pikken, hakken.., schudden..,, om vervolgens iets op te eten.

Bij het naderen van de waterlijn vliegen de meeuwen luid protesterend op.

“Sorry mannen, maar ik ben erg nieuwsgierig geworden!”

Al snel zien we tussen de poot afdrukken van de verstoorde vogels diverse opengemaakte ribbelschelpjes liggen.

Een paar meter verder staat nog een zelfde schelp in het natte en slikkerige zand.

Ze graven dus kokkels op, kraken de schelpen en smullen daarna van de onbeschermde en zachte inhoud.

Nu begrijp ik waarom er hier zoveel verse schelphelften liggen van de kokkel.

In leven een hartvormige en geribbelde gesloten vesting met daarin een kwetsbaar schelpdier.

Na consumptie slechts 2 halve, licht beige of witte schelpen op de vloedlijn.