Half mei waren de meeuwen volop bezig met paren, nestelen en broeden. Een enkeling was voor op dat schema en zat al volop in de luiers”. Voordeel van een spreiding in het broedschema binnen een kolonie is dat overlevingskans van de groep toeneemt. De impact van een storm kan voor een kuikens veel groter zijn dan voor een ei. Een overstroming daarentegen kan door een groot jong worden overleefd, terwijl een klein dier of een ei kansloos is.
We kondigden het al aan dat we de komende weken de kolonie van de kleine mantelmeeuw wilden gaan volgen in de periode van nestelen, broeden en opvoeden. Zo’n 25.000 paar, 25% van de Nederlandse populatie bivakkeert deze maanden op de Maasvlakte tussen de tanks en de loodsen. Een in onze ogen desolate omgeving blijkt voor deze meeuwen een ideaal oord voor de voortplanting. Oorspronkelijk duinbroeders, hebben ze de afgezette stukken gras tussen de tanks als goede, rustige broedplaats weten te waarderen. Zo goed zelfs, dat deze kolonie de grootste van Nederland is geworden.
De ligging is natuurlijk fantastisch, zo dicht bij het water. De kleine mantelmeeuw richt zich voor hun voedsel minder op de steden, maar trekt traditioneel nog veel naar zee om te foerageren. Een kleine trip vanaf hier. Aan het water, veel groen, ruimte, rust en wat authentieke bouwwerken, zo kan men in de vakantiefolder deze plek verkopen. Wij zouden ons bij aankomst met tent of caravan bekocht voelen. Voor de kleine mantelmeeuw is het echter een top locatie!
Dit dier heet “heremietkreeft”, komt algemeen voor in de getijden zone van de Noordzee en heeft zich gedeeltelijk verborgen in een slakkenhuis. Opvallend is de dat een schaar veel groter is dan de andere.
Omdat het kreeftje ooit heeft besloten om zonder broek door het leven te gaan, heeft dit dier een aanpassing moeten verzinnen toen bleek dat je dan wel heel kwetsbaar bent. Al vrij snel na de geboorte gaan deze diertjes dus op zoek naar een passend slakkenhuis om zich daar met de achterpootjes in vast te zetten.
Naarmate het dier groter wordt, moet zijn of haar broek worden aangepast en verhuist de kreeft gewoon naar een groter slakkenhuis.
Op dit exemplaar zie je dat een poliepenkolonie zich als buurman op het slakkenhuis heeft gevestigd. Een vaak voorkomende geval van goed nabuurschap.
Het bovenlijf van onze vriend is wel gepanserd en kan tegen een stootje.
Bijzonder is dat de heremietkreeft, ondanks zijn povere kleding, beschikt over diverse technieken om aan voedsel te komen.
Vegen.., zeven, kraken en zelfs vissen met behulp van een slijmerig “net” uit de bek.
Een typisch geval van een zuinig chassis, maar een luxe en uitgebreide uitrusting.
Nu de wind weer uit het westen is gaan waaien, spoelen er wat meer kadavers aan.
Sommigen hebben al wat langer in het water gelegen en zien er wat minder fris uit.
Zo ook deze jonge grijze zeehond, gestrand bij Rockanje.
Netjes geschouwd en door ons geborgen.
Deze volwassen grijze zeehond was gestrand tegen de duinen van Goeree.
Moe…, niet lekker, of gewoon omdat het daar net rustig was?
Na de melding zijn we gaan kijken of het dier in nood was.
Wat een kanjer en wat een prachtige kop!!
Schijnbaar goedmoedig en wat slaperig draaide het dier de kop naar me toe.
Ik zakte door mijn knieën om een paar duidelijke foto’s te kunnen maken, evt. ter beoordeling door de dierenarts.
Plots werd de zeehond heel alert en liet een dreigend gegrom horen.
Een onverwachte uitval naar de fotograaf bevestigde maar weer eens hoe verstandig het was dat we op veilige afstand waren gebleven.
De prachtige kop en de goedmoedige uitstraling bleken nu een schone schijn. Het grootste roofdier van ons land maakte zijn status duidelijk.
Het machtige én prachtige dier hebben we verder met rust gelaten en wordt nu door ons, op afstand, goed in de gaten gehouden.
Op ons YouTube kanaal hebben we een video geplaatst. https://youtu.be/xqBfVjRdJ7A
Melding: “Bij de blauwe palen ligt een kleine, verzwakte zeehond op het strand. De melder staat er bij en houdt de mensen op afstand!”.
Omdat er vanwege de corona maatregelen niemand buiten mijn huishouden mee kan, heeft Boris die plek tijdelijk ingenomen.
Met tweeën ben je altijd sterker.
In dit geval bleek het erg handig want de afstand die we lopend moesten overbruggen bleek een stuk groter dan gedacht.
De gestrande grijze zeehond bleek idd erg verzwakt en benauwd. Had nogal wat bloed aan de kop en was nauwelijks alert.
Voor de dame die het dier had gemeld was dit niet de eerste keer dat ze een dier in nood tegenkwam. Ze heeft dan ook prima gereageerd en gehandeld…, complimenten!
Na overleg met de opvang is besloten het dier te vangen en ter beoordeling mee te nemen.
Tja…, toen moesten we nog terug met meer dan 35 kg over het strand.
Af een toe een adempauze en ruim 3 kwartier later konden we eindelijk op weg naar het opvangcentrum…
“Die haal ik wel uit het water, ik loop toch al op mijn blote voeten!”
Ze pakte een paar beschermende handschoenen en trok het forse kadaver op de kant.
“Zwaarder dan ik dacht, maar het is gelukt”.
Met de nodige voorzorgsmaatregelen hebben we de zeehond uitvoerig bekeken en bleek het te gaan om een vrouw volwassen zeehond.
Gezien de staat van ontbinding en het warme weer, geen reukloze actie.
Dergelijke kadavers moeten zo snel mogelijk worden verwijderd van het openbare strand en het dier is dan ook snel ingepakt in een lijkzak en afgevoerd.
Het risico van een zoönose bestaat altijd.
Een zomers tenue in combinatie met een berging geeft wel een contrasterend plaatje.
Een zonovergoten dag begin mei. Een zwerm vogels vloog paralel aan de kust van de Maasvlakte, met een plotselinge zwenk zette het koers naar het strand. Veel, heel veel vogels, zeker 500 beestjes. Binnen luttele seconden waren ze allemaal geland, iets boven de waterlijn. Voor een argeloze voorbijganger nauwelijks opvallend door de gedekte kleur van het verenkleed die hen deed wegvallen tegen het natte, donkere zand, de schelpen en het zeeschuim . Dicht op elkaar gepropt, uitrusten, opwarmen en daarna eten. Mijn kamera had er moeite mee, scherpstellen van grote afstand op zo’n grote beweeglijke massa.
Drieteenstrandlopers waren het, heel veel drietenen. Erg leuke vogeltjes die een strandwandeling altijd tot een genot maken. Op weg van de westkust van Europa en Afrika naar Groenland en Noordoost-Canada om te broeden . Tussenstop in Nederland om op te vetten. Eind mei in vrijwel 1 ruk door naar de eindbestemming. Waarom zo’n lange reis en niet gewoon hier gebleven? Wordt wel verklaard uit het langere daglicht in het arctisch gebied dat meer tijd biedt om voedsel te zoeken en dus meer kans geeft op een succesvol nest.
Langs onze kust bloeit op dit moment de Zeekool. De naam zegt het al, deze wilde én beschermde plant is lid van de ‘kolen familie’. Nu in uitbundige bloei met heerlijk geurende bloemen brengt deze strandplant de kust een flinke dosis Flowerpower!
De dikke zaden van zeekool kunnen een maand lang rond drijven op zee, en dan ergens aanspoelen en ontkiemen. Dit gebeurt op veel plaatsen langs de kusten van Europa, van Scandinavië en de Oostzee tot Turkije, Jordanië en de Zwarte Zee.
Je herkent deze plant aan z’n blauwgroene bladeren, die lijken op koolbladeren, maar met lange stelen. In bloei vallen meteen de enorme witte bloemtrossen op. Uit de witte bloemknoppen verschijnen witte bloemen van 1-1½ cm. De kelkbladen staan schuin af en zijn wit gerand.
Deze stoere wilde plant groeit het liefst op kiezelstranden en rotskusten waar de zaden in het vloedmerk ontkiemen. De plant is zeldzaam in de natuur en staat op de rode lijst. In onze omgeving heb je kans deze de planten zien op de Maasvlakte en iets verder op de Landtong en de Brouwersdam.
De stengels van Zeekool zijn eetbaar, vroeger verzamelden de Romeinen de groenten vanuit het wild en maakten het in om op scheepsreizen mee te nemen. De zeelieden aten het tegen scheurbuik. Later is men deze groente ook gaan telen vooral op brakke grond, waar andere groenten slecht groeien. Voor consumptie wordt de Zeekool op kleine geteeld op bijvoorbeeld Texel. Het is een zeer exclusieve groente, steeds meer topkoks promoten deze ‘vergeten groente’, die is rijk is aan vitamine C, minerale zouten, zwavel en jodium.
Eén en al power, deze stoere strandplant!
Vraag een willekeurige landgenoot naar de kleur van een aalscholver is en hij zal zeggen: hoofdzakelijk zwart. Iemand die wat meer openstaat voor de natuur zal er nog een toefje geel bij doen en iets mompelen over wit en bruin bij juvenielen. Weinigen zullen echter het rijke bronsgekleurde schubpatroon van de rug en de vleugels noemen dat onder invloed van het licht kan veranderen van bruin naar groen. Wanneer dan overgoten door de stralende zon dit exemplaar ineens het camerabeeld binnenkomt is afdrukken de enige juiste reactie. Iedereen die deze foto ziet en dit stukje leest weet vanaf nu dat een aalscholver heel mooi en maar beperkt zwart is. Nu maar hopen dat veel mensen dit lezen, anders wordt mijn zendingswerk wel een langdurig project.
