Twee Grote sterns op de strandhaak bij de Maasvlakte. Populaire verzamelplaats voor kustvogels nu de jongen op eigen poten kunnen staan. Grote groepen Kleine mantelmeeuwen, Visdieven en Grote sterns die nog een periode in ons land verblijven om over twee maanden te vertrekken naar de overwinteringsgebieden. Met name de sterns jagen vlakbij het strand. Met fraaie duikvluchten worden de visjes uit het water gehaald en hier trots getoond aan een partner. In de vlucht kan het nogal eens leiden tot onderlinge aanvallen om de prooi af te pakken, maar in dit geval word alleen kwaliteit van de vangst geïnspecteerd. De veel grotere Kleine mantelmeeuwen kijken nieuwsgierig toe.
Als Niels belt heeft hij meestal iets bijzonders op het strand aangetroffen en nu belde hij dus weer…..
“Ha Ad, er zit hier een prachtige grote vogel, die niet meer in staat is om op te vliegen en het dier wordt af en toe lastig gevallen door wandelaars en soms ook door loslopende honden.”
“Er is al door strandgangers naar diverse hulpverleners gebeld maar niemand had tijd of gelegenheid, kun jij helpen?”
“Ik stuur je een foto en een precieze locatie:”
Het bleek een volwassen Jan-van-Gent, een zeevogel met een spanwijdte van 2 meter die normaal vluchtgedrag zou moeten vertonen maar nu dus vrijwel zeker in problemen zat.
Al snel gingen we met de “strandrover” op weg naar het strand van de Maasvlakte..
Eenmaal ter plaatse bleek het dier nog behoorlijk alert, maar zat volledig verstrikt in hengeldraad en kon daardoor geen kant meer op.
Helaas komt het regelmatig voor dat dieren verstrikt raken in achtergebleven of weggegooide kluwen visdraad.
Het gewonde dier hebben we met een net gevangen om onszelf te beschermen tegen de wanhopige uitvallen van de vogel met de forse, scherpe snavel.
Het is dan wel fijn dat je met tweeën bent.
Uiteindelijk is het onfortuinlijke dier bij mij thuis opgehaald door een dierenambulance en naar vogelopvang Karel Schot gebracht.
Tegenwoordig zie je ze wel vaker in Voornes Duin: vossen. Lang zijn we hier er vrijwel van gevrijwaard geweest. Er waren sporadische meldingen van zwervende rekels maar dan voornamelijk op de Maasvlakte. De Waterweg overgezwommen vanuit het Westland. In de Duinen moest ik het doen met verhalen van kennissen die wisten te vertellen dat de neef van hun buurman een exemplaar had gezien, zoiets. Zelf bleef ik ervan verschoond, totdat ik er dit voorjaar eentje zag lopen op de Zeeweg. En nu dan bij toeval tijdens een avondwandeling was het raak, vos op de foto.
Een jong exemplaar dat tegen de schemer op jacht ging. Nog onbevangen en niet schrikachtig. Keek me nieuwsgierig aan en gunde me de tijd om scherp te stellen. Nauwelijks licht, opname van matige kwaliteit (12x tele, F4, 1/80 en ISO 20.000 voor de freaks) maar hij stond erop. Even later vervolgde de vos rustig zijn weg, het bos in op jacht naar een prooi en ik naar huis.
Eenmaal op Ameland wilden we natuurlijk ook wat Friese zeehonden spotten.
Bij ons, in Rockanje liggen er vaak zo’n 150 op de Hinderplaat, maar alleen met een telescoop zijn deze dieren goed te bekijken.
We hoorden van onze gastheer dat er bijna dagelijks een leuke robbentocht werd georganiseerd vanuit de veerhaven. Wellicht was dit een mooie gelegenheid om met Friese zeehonden kennis te maken.
Het internet blijkt dan handig en de reviews over deze boot waren erg goed, dus hier hebben we uiteindelijk aangemonsterd.
Omdat er ook nog met een sleepnet werd gevist waren onze verwachtingen deze dag hoog gespannen.
Maar eerst naar de zandplaat tussen Terschelling en Ameland…..
Tijdens de vaartocht lieten 2 bruinvissen hun rugvin nog even zien en na drie kwartier varen doemde ons einddoel, de zandplaat op.
Diverse donkere stipjes op de naderende zandplaat versterkten onze verwachtingen, zeker toen de schipper ons vroeg om geen geluid te maken om verstoring te voorkomen..
De motoren stopten en stilletjes dreven we richting de rustende zeehonden.
0ngeveer 30 gewone zeehonden lagen heerlijk te luieren in het zonnetje en ze leken zich niets aan te trekken van het naderende schip.
Waarschijnlijk waren ze de boot gewend, maar de nuchtere Friese aard kan natuurlijk ook een rol mee spelen.
Een moeder met een pup keek wat argwanend maar bleef uiteindelijk toch liggen.
Na een kwartiertje genieten zijn we stilletjes en vol verwondering afgedreven en werd uiteindelijk weer koers gezet richting Ameland.
Dit was zeker een mooie ervaring en deze zonovergoten dag kon nu helemaal niet meer stuk.
Gisteren lieten we u een klassieke afbeelding van de kokmeeuw zien zoals deze vaak te vinden is in de vogelgidsen. Verantwoord plaatje, niet veel mis mee. Geeft de belangrijkste kenmerken van de vogel weer. Toch ontbrak er een belangrijk detail dat we u niet willen onthouden: de roodgekleurde bek die een heel bijzondere combinatie vormt met de chocolade bruine kop en de witte oogring. Schoonheid die we alsnog delen, zie het als de kers op de taart.
Dus mocht u na een zware avond de dag opstarten met een goede kop koffie en een bezoek aan onze site, laat even dit beeld op u inwerken.
Volwassen kokmeeuw in zomerkleed staand op een paaltje. Een klassieke houding zoals die vaak ook terug te vinden is in oude vogelboekjes. Een ideale pose voor een afbeelding waarin je belangrijke veldkenmerken wilt laten zien zoals het kleurenpatroon, maar ook vleugellengte ten opzichte van de staart. Wel of geen oogring, vorm en kleur van de snavel enz. Deze vorm van presenteren is misschien wat stijfjes maar kan wel erg verhelderend werken en ik heb het altijd gewaardeerd. Oude vogelgidsen zijn dan ook leuk om op een rommelmarkt op de kop te tikken. Ook nieuwe gidsen bedienen zich nog steeds van deze plaatjes, maar vullen deze aan met beelden van vliegende vogels en dat is een verrijking. Ze zitten tenslotte lang niet altijd stilletjes te wachten totdat jij de juiste pagina hebt gevonden om ze te determineren. Deze kokmeeuw werkte echter volledig mee, gaf me alle tijd de boekjes er bij open te trekken. Maar ik had het voor de determinatie niet echt nodig. Goed te zien is dat de kop chocoladebruin en niet zwart is. Op afstand kan de indruk anders zijn. Ook de niet volledig gesloten oogring wordt niet altijd zo herkend.
Vlak voor mijn vertrek nam de meeuw nam nog een andere pose aan om voor enige variatie in mijn opnames te zorgen.
De mensen die beweren dat de Walrus niet in ons land voorkomt hebben niet helemaal gelijk.
Eenmaal in ons gezellige huisje op het terrein van Josee en Peter, jutters op Ameland, lieten ze ons enkele foto’s zien van hun ontmoeting met een walrus op het strand, enige, jaren geleden.
23 Januari 1998 trof men inderdaad op het strand van Ameland een heuse levende walrus.
Een stevige kerel in prima conditie en duidelijk op een flinke ontdekkingstocht.
Waarschijnlijk met een noordelijke stroming via Engeland op Ameland terechtgekomen en nu even uitrustend op het strand.
Vanwege zijn goede conditie is toen besloten niet in te grijpen en het dier is dan ook later, op eigen kracht via Denemarken teruggekeerd naar zijn geboortegrond, de noordelijke wateren boven Noorwegen.
