Archives januari 2022

31 januari, storm. Het hoogtepunt viel samen met het hoogwater, zo rond twee uur. De Brouwersdam was vakkundig afgezet, onverantwoord om de weg aan de zeezijde te berijden. Zo’n 2 meter boven het normale hoogwater niveau gelegen, stroomde de rijweg nu onder. De meeuwen en de scholeksters trokken er zich weinig van aan. De strandtenten hielden het op hun hoge palen net droog, maar de slijtage aan de duinen en het strand is aanmerkelijk. Morgen maar de schade opnemen, het strand was nu niet te betreden, volledig ondergelopen door de stormvloed.

We komen op het strand nogal wat soorten zoogdieren tegen. Onlangs lieten we beelden zien van de Bever in de branding, de Vos wordt regelmatig gesignaleerd aan de vloedlijn en dit dan naast de gewone Bruinvissen en Zeehonden.

Onlangs werden we opgeroepen om een schaap bij waterlijn te helpen. Een bericht waar bij je vraagtekens kan zetten, maar alles is mogelijk. Eenmaal op het strand zagen we op een paar honderd meter afstand het dier liggen, ogenschijnlijk apathisch. In de vroege ochtendschemering zou je het inderdaad voor een schaap kunnen aanzien. Formaat en kleur vacht duidden in die richting.

Maar ter plaatse bleek overduidelijk dat het ging om wat te verwachten was: een jong van de Grijze Zeehond. ca 4 weken oud en verharend. Maar wel van een enorme omvang, vol in het vet en van een grootte die ontzag inboezemde.

Kerngezond, dus gewoon aan zijn lot overgelaten. Als souvenir hebben we nog een merktekentje op zijn rug gespoten. Maar dat zal over een weekje met de laatste witte wollen haren wel verdwenen zijn.

Bovenstaande foto geeft weer waar de Grijze Zeehond zijn naam Kegelrob aan te danken heeft. De kop heeft de vorm van een kegel en dan wordt je als rob gauw kegelrob genoemd.

Het grijs in de andere naam, Grijze Zeehond, is verbonden met de overwegende grijze kleur van de rug en de kop. Bij de vrouwtjes gaat hem om middengrijs met vlekken op de lichte onderzijde. De mannetjes donkergrijs met bijna zwarte vlekken. Daarnaast zijn de laatste beduidend forser en hebben zwaardere kaken. De kleurvariatie bij de Gewone Zeehond is groter en beperkt zich niet tot grijs. Dit fraaie vrouwtje was bereid te poseren als illustratie bij dit verhaaltje, waarvoor dank.

• 

• 

Afgelopen tijd hebben we jullie al wat verteld over het mosdiertje.

Ze zijn 0,3 bij 0,5 mm groot maar werken samen en vormen zo doosvormige kolonies die als aangroeisels, flinke korsten kunnen vormen in zee.

Laatste maanden spoelen ze massaal aan en vormen zo een bijna onbegaanbare brei van zacht materiaal op de vloedlijn.

Zeker na een springvloed met Noordwesten wind stuwt het hoge water de restanten op tot flinke bergen..

Op zoek naar een gestrande zeehond zijn we uiteindelijk vast komen te zitten in een flinke wal van aangespoelde mosdiertjes.

Even minder opgelet.. omdat we het gestrande dier niet konden vinden of wellicht de kracht van mosdiertjes onderschat?

Het resultaat blijft hetzelfde, we konden niet meer voor- of achteruit.

Samen zijn die mosdiertjes dus blijkbaar sterker dan ik had ingeschat.

Maar we waren natuurlijk niet zomaar voor een gat te vangen, hoewel een gat in de berg mosdiertjes wel een mooie oplossing zou zijn.

Ook wij waren, naast de stoere auto met zijn tweeën.

Samen schepten Ad en Ad zich een pad door de vijandelijke berg en wisten zich uiteindelijk op eigen kracht te bevrijden.

Wat mosdiertjes kunnen, kunnen wij ook: “Samen sterk!”

Deze grijze zeehond pup is per toeval ontdekt en gemeld…

De pup ligt uit het zicht en daardoor vrijwel ongestoord achter een opgewaaid duintje.

Een prima plek om op te drogen om daardoor makkelijker te kunnen verharen.

“Ons” strand is tenslotte ook van hen, het vormt een onderdeel van het biotoop van de zeehonden.

Niets meer aan doen.., gewoon in de gaten houden en hopen dat het dier niet meer verstoord wordt!

Na 2 dagen lekker te hebben liggen slapen, heeft de zeehond besloten om weer naar zee te gaan.

Het ga je goed!

Deze vrouwelijke Kegelrob volgt nieuwsgierig de bewegingen van de fotograaf op het strand. Niet bang, ze vertrouwt op haar kracht en snelheid in het water. Ook is haar geen natuurlijke vijand in de Noordzee bekend, in theorie hooguit een verdwaalde Orka. De kegelrob ofwel Grijze Zeehond is ons grootste roofdier aan de kust en dat geeft natuurlijk een positie.

Op de foto is te zien waar deze jonge kegelrob dacht wat rust te vinden…., tegen een transformatiehuisje op een parkeerplaats op de Maasvlakte.

Ongestoord een aantal uren slapen om bij te komen van alle nieuwe ervaringen gedurende de eerste weken van zijn bestaan, dat was het plan.

Deze net verhaarde pup was al eerder gemeld en door ons van een kleurtje voorzien, boven de staart.

Omdat het een gezonde en alerte pup betrof hebben we het dier laten rusten op het strand.

Enkele waarschuwingsbordjes moesten de nieuwsgierige strandgangers en hun honden op afstand houden.

Het is tenslotte normaal gedrag van jonge pups en daarbij hoort het strand ook bij het biotoop van de zeehond.

Aan de vele voetsporen en afdrukken van hondenpoten was echter af te leiden dat niet iedereen het respect heeft kunnen opbrengen om dit dier met rust te laten.

Toen we bij controle het dier de volgende ochtend niet meer aantroffen ontdekten we wel een sleepspoor in het zand.

Het spoor liep verder de duinen in en leek ons te leiden naar de P plaats in het achterland.

Het was even zoeken, maar we hebben het dier gevonden.

Na overleg hebben we de pup naar een veiliger locatie gebracht.

Tussen de groep overwinterende eiderwoerden bevond zich een eidereend. De verhoudingen in het gezelschap waren mij niet duidelijk. Dan weer leek het er op dat de eend achterna gezeten werd door 4 hitsige woerden, even later leek zij de troep aan te voeren. Volgen of achtervolgen, leiden of lijden.

Met de actualiteit van deze week hebben de woerden al snel de schijn tegen, de foto is een misleidende momentopname. Voor de kust overwinteren veel woerden (mannetjes) eider in groepen. Ook zomers zie je groepen woerden rondschooieren nog zonder partner. Die hitsigheid komt heus wel, maar dan later.

Afgelopen donderdag was hij gesignaleerd, op de Maasvlakte. Een bever op het strand, nu niet direct de biotoop waar je aan denkt. Geen bomen, takken of bladeren en geen zoet water.

We kregen het bericht en fraaie foto door van Niels, onze trouwe informant op het strand. Een poging om het dier te vangen en naar betere oorden te brengen was niet gelukt. De enige aanwijzing die we hadden was dat de bever naar het zuiden was gezwommen. Onze voelsprieten stonden op scherp.

Vermoedelijk een 2 jaar oud jong dat uit het nest was gestoten en nu op zoek was naar een eigen territorium. Door de kier van de Haringvlietsluizen naar buiten gezwommen? Of van het Brielse Meer aan de wandel geraakt? Het was gissen.

Vrijdag namiddag waren we op het strand van Voorne en kregen het bericht van een aantal wandelaars dat zij onder de Haringvlietdam mogelijk een bever hadden zien zwemmen. Het zou hetzelfde exemplaar kunnen zijn, 1 plus 1 is tenslotte soms 2. Een kwartier later waren we ter plaatse en zagen in het rimpelloze water een bever.

In verdekte opstelling na begrip gevraagd en gekregen te hebben van een paar hondenuitlaters rustig gewacht. Een half uur later werd in de vallende avond ons geduld beloond en konden we de bever observeren, al poetsend op de blokken van de dam.

Voor zover ons bekend is de bever zaterdag niet meer in of aan zee waargenomen. Hopelijk is hij weer teruggekeerd naar het Haringvliet na deze zilte uitstap. Beter biotoop maar meer concurrentie. Het gaat goed met de stand van de bever en ze rukken op. Maar de zee zal toch wel de ultieme grens zijn. (Dit bericht is om te grote belangstelling te voorkomen 36 uur later geplaatst).

• 

• 

Het was een mooie middag en de wind was gaan liggen.

Even een stukje wandelen langs de waterlijn, Marjolein?

Wie weet valt er nog iets te jutten!

Een half uur later liepen we al speurend langs de vloedlijn bij P5, op het strand van de Maasvlakte.

Altijd spannend…, je weet tenslotte nooit wat je zoal tegenkomt.

Onderdelen van krabben, eikapsels, bijzondere schelpen, soms een stukje fossiel botfragment en heel veel aangespoelde mosdiertjes.

Plotseling boog Marjolein zich voorover en haalde een lang dun slangetje van de vloedlijn.

Geen schubben, geel van kleur en met het kopje van een zeepaardje.

• 

Al snel werd duidelijk dat het hier een aangespoelde en overleden zeenaald betrof, maar welke?

De tekening op het lijf leek op de kleine zeenaald maar de lengte hoorde meer bij de grote zeenaald.

Thuisgekomen in de boeken gedoken en al snel kwamen we er achter dat het om een niet veel voorkomende soort zeenaald ging: De Adderzeenaald.

Later is deze conclusie bevestigd door waarneming.nl

Zo zie je maar.., een beetje speuren en lezen en je kunt zelf al veel vragen beantwoorden.