All posts by Ad van den Berge

Het is vandaag tijd voor zwemles.
Ma probeert haar jong het water in te lokken en dat lukt. Maar de pup vindt het allemaal maar erg
nat en probeert zoveel mogelijk droog te blijven. Ook het strand is erg aantrekkelijk. Helaas voor de
pup, is ma het daar niet mee eens en klimt op haar jong om deze onderwater te drukken.

Na een tijdje laat ze de pup weer vrij. De actie is geslaagd, want het jong gaat gelijk zelfstandig
zwemmen. Zelfs als ma het strand op wil gaan, zwemt de jonge zeehond eerst nog een keer de branding door.
Deze pup heeft een uitstekende moeder, maar soms is een stevige aanpak nodig om van een pup een
echte zeehond te maken.

Foto’s en tekst van Ad Aleman

28 december 2023 waait het zeker windkracht 7, echt weer om uit te waaien op het strand. Al vrij
snel zie ik een opvallende heuveltje, dat zou zomaar een pup kunnen zijn van de grijze zeehond. Als
het zand wat minder stuift komt de pup in beeld. Het is aandoenlijk beeld, deze volledig door het
zand bedekte pup.

Toch heb ik het idee dat het zeehondje aanmerkelijk minder last van het zand
heeft dan ik.

Als de schrijver van dit stukje wil ik me nog ff voorstellen:
Ik ben Ad Aleman en een van mijn hobby’s is natuurfotografie van zowel de onder- als
bovenwaterwereld. De samenhang in de natuur en het gedrag van al het leven heeft mijn grote
interesse. Als excursieleider werkt ik mee aan op biologie gerichte snorkelexcursies van de Stichting
Anemoon en de stichting Ark, die in de Noordzee en/of Grevelingen georganiseerd worden.

Ook hier moeten we de algemene opinie tegenspreken.

Een man grijze zeehond noemen we een bul en hun imago is niet zo best.

Als het grootste roofdier van ons land, zou hij de vrouwtjes verkrachten en alle pups die in de weg liggen dood bijten.

Wij hebben het tegendeel gezien, een soms liefdevol tafereel waar bij moeder, pup en bul ontspannen bij elkaar liggen te rusten.

Hoewel de vrijpartijen vaak heel heftig zijn is moeder goed in staat om stevig van zich af te bijten.

Dit bewijzen de mislukte pogingen van de bul om te paren met de beschermende moeder en de bijtwonden die hij daarbij heeft opgelopen.

Hierboven een vertederende foto van moeder en bul samen.

Ook deze foto is gemaakt door Ad Aleman.

Lang werd gedacht dat de tepels van een vrouwelijke zeehond ook verborgen bleven tijdens het melk geven.

De pup zou dan de melk in de mond gespoten krijgen, na het aanstoten van de buik van de moeder.

Een van onze strandwachters dacht echter (van een afstand) een wezenlijk verschil te zien in dit tafereel tussen moeder en kind. Hij zag de pup toch duidelijk zuigen aan een uitstekende tepel.

Dit herhaalde zich vaker na verschillende observaties.

Op onderstaande foto van Ad Aleman zagen we de bevestiging van onze waarnemingen:

De tepel staat aanlokkelijk omhoog en de pup moet duidelijk moeite doen om de melk binnen te krijgen.

Een zogende pup is dus ook een zuigende pup.

Vertederend waren ook de pogingen van moeder om het dier te prikkelen om te gaan drinken.

Rollen, duwen, met de voorflap naar beneden duwen en vaak een stuk over het strand bobberen bij de pup vandaan.

Pas na anderhalve dag had de pup door waar de melk te vinden was.

Net als bij mensen moest het hele gebeuren eerst op gang komen.

Dank Ad Aleman voor de prachtige foto’s van dit vertederende tafereel!

De laatste dagen kregen we meldingen dat het met een van de net geboren pups niet goed zou gaan.

Er werd getwijfeld of de pup wel genoeg te drinken kreeg.

We zijn vaker langs gegaan en zagen dat het moederdier erg schuw bleek als mensen te dichtbij kwamen.

De aanwezige fotografen hebben het heel goed opgepakt en de afstand naar de pup vergroot.

De laatste dagen helpen ze juist om publiek en loslopende honden op afstand te houden!

We hadden de pup al een paar maal zien drinken, maar moeder bleef erg gevoelig voor verstoringen.

De laatste dagen zagen we de pup weer groeien en als bewijs dat het goed gaat kregen we dit filmpje toegestuurd van een betrokken fotograaf: Marja Vink.

Instagram account: https://www.instagram.com/picturesbymarjavink/#

Deze, net verhaarde pup kwam het strand op bobberen en vond een plekje uit de harde wind.

Moederdier heeft de pup al een tijdje geleden alleen gelaten en nu moet de stoere pup het verder zelf doen.

Nieuwe ervaringen en voor het eerst zelfstandig je voedsel vinden, kost veel energie.

Om het dier deze noodzakelijke rust te gunnen, hebben we het gebied afgezet met waarschuwingsbordjes.

Hierdoor hielden de strandbezoekers zich prima aan de regels.

Het is tenslotte niet alleen respectvol, maar ook strafbaar om deze dieren te verstoren.

Zeehonden zijn zoogdieren en liggen de helft van de tijd op het droge.

Ze liggen te slapen, te verharen en tanken zuurstof bij na een aantal duiken.

Vanmorgen was het eindelijk weer eens rustig op de stranden.

Iedereen lijkt uitgefeest, klaar met wandelen of is weer naar het werk.

De meeste dieren die rondom de vloedlijn leven, nemen gelijk dan hun kansen waar en bezetten weer de stranden.

Als we wat meer bereid zouden zijn om de stranden te delen zouden we weer kunnen genieten van bovenstaande taferelen.

Al kruipend en sluipend is deze foto genomen en zo hebben we de zeehonden ongestoord kunnen laten rusten.

Het doel was om een indruk te krijgen van de conditie van de gemarkeerde pup, die we al een paar dagen observeren.

Ter geruststelling: de pup maakt het goed en hebben we lekker laten liggen.

Omdat er nog dagelijks pups liggen te slapen op de stranden, surveilleren we elke ochtend om die locaties in kaart te brengen.

Door deze locaties af te zetten, bordjes te plaatsen of te markeren proberen we de pups zoveel mogelijk rust te geven.

Onze stranden zijn veel kilometers lang en daarom surveilleren we dan ook met onze 4×4 ambulance.

Voorzichtig rijdend spieden we met de verrekijker, de vlakte af.

Op de foto beneden zie je dezelfde zeehond, maar nu vanaf de kant waar de harde wind vandaan komt.

Of anders gezegd: Je ziet hem bijna niet!

Daarom rijden we vaak tegen de wind in.

We hadden al een paar pups van de grijze zeehond verplaatst, toen we weer een melding kregen.

In het voetbaldoel van een speelplaats bij strandtent ‘t Gorsje lag een “witte” pup heerlijk te slapen.

Moe van alle nieuwe ervaringen heeft het jonge dier tijdens hoog water, beschutting gezocht op het strand.

Omdat al spoedig de eerste bezoekers werden verwacht was deze plek wel erg onhandig.

Het dier bleek al eerder door ons gemerkt en was 2 dagen geleden door het moederdier in de steek gelaten.

Een natuurlijk proces en dat gaf ons de mogelijkheid om dit jonge dier te verplaatsen naar een rustiger omgeving.

Een locatie waar weinig mensen komen en wij het dier goed in de gaten kunnen houden.

Zo gezegd, zo gedaan.

Ondanks de hoge temperaturen en de harde wind hebben enkele zeehondenwachters een witte kerst beleefd.

Op een tiental plaatsen lagen “witte” zeehondenpups op de stranden in de buurt.

Het zijn pups van de grijze zeehond, de grootste zeehondensoort voor onze kust, die rond deze tijd worden geboren..

Moederdier komt dan regelmatig het strand op om de rustende pups drinken te geven.

Na een dag of 10 laat ze de pup alleen en deze zal dan voor zichzelf moeten zorgen.

Na een periode van verharen en vermageren gaan ze uiteindelijk zelf de zee in, op zoek naar voedsel.

In deze periode kun je dus regelmatig een witte of grijze pup aantreffen op het strand.

Ondanks intensief surveilleren en uitvoerig uitleg geven, blijven sommige strandbezoekers de zeehondjes verstoren.

Zelfs als moederdier probeert om haar pup te laten drinken zijn er mensen die een foto maken belangrijker vinden dan het welzijn van de pup.

Een even groot probleem zijn de loslopende honden, die niet luisteren naar hun baas.

Afzettingen, waarschuwingsborden en publiek aanspreken zijn dan onze enige mogelijkheden om de rust rondom de pups te bewaren en te bewaken.

De kerst is voor enkelen van ons vooral een paar intensieve dagen aan zee geworden.

Met dank aan de mensen die de natuur respecteren en een waarschuwing voor degenen die dit niet doen.