All posts by Ad van den Berge

Afgelopen week hebben wij, als zeehondenwachter een training gehad van BHV Training Zeeland.

Zij hebben ons een AED geschonken en de cursussen verzorgd.

Omdat we vaak op het strand zijn tijdens observaties of hulp bij strandingen, kan het voorkomen dat een van de omstanders plotseling hulp nodig heeft. In een dergelijk geval zijn we nu in staat om direct eerste hulp te bieden en een AED in te zetten, indien nodig.

Martin heeft hier net de electroden bevestigt en is begonnen met hartmassage….

Dank Albert Dijkstra voor je inzet en je AED!

Door meer te laten zien over de flora en fauna rondom de vloedlijn, hopen we op meer respect en waardering voor dit spannende stukje natuur.

Zo richten we heel af en toe een zeeaquarium in voor 24 uur als we bijvoorbeeld naar scholen gaan. Door de avond voor de Pop Up wat zee beestjes te vangen en ze gedurende de nacht in een aquarium te bewaren. Enkele garnalen, een zeenaald, wat platvisjes, een krabbetje, wat zeewier en soms een kwal.

Op deze doorzichtige manier van etaleren laten we op scholen in de stad, de kinderen kennis maken met de onderwater wereld voor het strand. De verhalen en voorbeelden van de overige vissen en zeezoogdieren vullen het onderwater schouwspel aan.

In deze periode van maatregelen omtrent Covid 19, hebben we een paar maal een aquarium ingericht en meegenomen. Je staat er soms verbaasd van hoe enthousiast de kinderen reageren. Ze hebben vaak geen idee.

Natuurlijk gaan we zorgvuldig om met onze levende assistenten en brengen we de zee beestjes direct na de voorstelling weer retour naar hun vertrouwde omgeving.

Met dank, natuurlijk!

Over dit imposante dier valt genoeg te vertellen.

Onze gepantserde en verdroogde gast vonden we na een storm levenloos op het strand. Miste wel wat pootjes, maar had in elk geval de indrukwekkende scharen nog. Een bijna prehistorische verschijning met die pantserplaten, voelsprieten en het indrukwekkend gereedschap.

Een aantal kinderen kende deze dieren slechts van plaatjes of uit het restaurant, maar door deze kennismaking werd het een wat realistischer beeld.

Of ze na onze verhalen over hun opwindend paar gedrag en de liefdevolle zorg voor hun bevruchte eitjes nog vaak kreeft zullen eten, waag ik te betwijfelen.

Op de vloedlijn, ter hoogte va de Groene Punt zag ik deze fles liggen. Niets bijzonders eigenlijk, tot ik het opgerolde papier zag, dat in de fles was gestopt.

Een klassiek tafereel, maar het papier leek te nieuw om een oude schatkaart te kunnen zijn…

Als kind heb ik ook diverse schatkaarten getekend en op de flessenpost gedaan. Meestal spoelde de flessen 100 meter verder weer aan en slechts zelden verdween de post achter de horizon. Mijn naam en adres stonden achter op de tekening, maar ik heb nooit een reactie terug ontvangen.

Mocht er een adres of telefoonnr op het document staan gaan we zeker reageren want ik weet hoe het voelt als je nooit meer iets hoort.

Voorlopig laat ik de fles nog even dicht tot we een keer met alle vrijwilligers samen zijn.

Spannend…!

Een laagje spek, een blauwgrijze huid en een vin….. op de vloedlijn, maar nog net in het water. Enkele meeuwen op het strand, gulzig wachtend op de daadwerkelijke stranding.

Door de vele kadavers die we inmiddels al hebben geschouwd, was het overblijfsel snel gedetermineerd. Een rugvin van een bruinvis!

Twee gaatjes, enkele krassen en een gescheurd oppervlak van de randen: zeer wel mogelijk aangevreten door een grijze zeehond.

De laatste jaren zijn de strandingen van walvisachtigen op de Nederlandse stranden fors toegenomen. Dit hang o.a. samen met het feit dat er sinds vele jaren van schaarste, weer veel meer bruinvissen voorkomen voor onze kust. Laatste tellingen hebben het over meer dan 80.000 exemplaren.

Niet gek dat er dan ook meer exemplaren dood gaan.

Uit onderzoek van Universiteit Utrecht blijkt dat ongeveer 1/3 van de dood aangespoelde bruinvissen slachtoffer is geworden van aanvallen van de grijze zeehond. Overigens sterft ook 1/3 een verdrinkingsdood in de netten van vissers. de rest sterft door diverse andere oorzaken als ouderdom, ziekte, ondervoeding, vervuiling etc.

Het beschrijven en bergen van deze kleine walvis hoort ook bij onze taak.

Afgelopen maandag kwam een cameraploeg van BNN/VARA naar Westvoorne om een verslag te maken over de pop up avonturen van onze stichting. In de middag werd een zeehond vrij gelaten door Aseal, die we in functie als zeehondenwachter, op 25 mei in zeer slechte conditie naar de opvang hadden gebracht.

Jennifer Hoffman presenteert het programma en ze was vooral nieuwsgierig naar een aantal bijzondere strandvondsten die we in onze avonturen aanhanger verzameld hebben.

De vrijlating van de grijze zeehond Rose verliep vlot en was voor zowel de verzorgers van Aseal als voor Jennifer een emotioneel moment. Het dier was bij binnenkomst in de opvang, in kritieke toestand en is door de medewerkers intensief verzorgd Dat schept zeker een verbinding. En voor Jennifer was het de eerste maal in haar leven dat ze een zeehond vrij mocht laten.

De uitzending staat gepland voor oktober dit jaar en we krijgen van te voren bericht. We laten het u zeker even weten.

Afgelopen week lag er een pas geboren gewone zeehond op het strand van Rockanje. De pup was alert en zag er prima uit. In de meeste gevallen is moeder nog wel in de buurt.

Ondanks inspanningen van zowel de zeehondenwachters als de handhaving, om het dier een rustige plek te bezorgen, werd de pup voortdurend door omstanders verstoord en zelfs verplaatst. Deze verstoringen zijn vaak de reden dat het moederdier niet meer terugkomt naar haar pup.

Nogmaals: Het zijn wilde dieren die we met rust zouden moeten laten.

Handhaving Westvoorne, dank voor jullie snelle inzet.

Soms ziet de wereld er heel anders uit als je op je buik ligt. Deze keer op het warme zand van het strand op de Maasvlakte. Bijna avond en de schaduwen werden al wat langer. Ik focuste op de “heel dichtbij” en ontdekte een andere wereld. Zandkorrels leken rotsblokjes en de variatie in kleur was enorm.

Plots viel mijn oog op een grotere ronde vorm. Het leek wel of er een spiraal in zat. toen ik het had opgepakt bleek het te gaan om een soort slakkenhuis…. Versteend!

Wanneer een organisme ” in dit geval een slak(kenhuis)” fossiliseert worden alle organische bestanddelen vervangen door mineralen uit het sediment. Maar dat niet alleen, ook de binnenkant loopt vol met sediment en verhard tot een geheel. Die buitenkant is vaak van calciet en kan makkelijk weg eroderen, op die manier blijft vaak alleen de binnenkant over. En deze binnenkant/afdruk noemen we een steenkern.

Ook dit slakkenhuis is in mijn zak verdwenen om straks te kunnen laten zien in onze nieuwe avonturen aanhanger.

Een lange wandeling op het strand…., alle zintuigen gericht op een leuke waarneming!

Of het nu een zeldzame vogel is die overvliegt, de rug van een bruinvis op zee of een mooie schelp.., ik sta voor alles open maar een nog levende vis op het droge is niet iets wat je direct verwacht tegen te zullen komen.

Het afgaande water heeft het dier misschien achtergelaten op het nog natte zand…., of heb ik mogelijk een mantelmeeuw gestoord die net met het ochtendmaal wilde beginnen?

Feit is dat het lange dunne schepsel zich tevergeefs inspande om bij het water te komen.

Een grote zeenaald met een lengte van bijna 40 cm met een opvallend snuitje dat lijkt op dat van een zeepaardje. Een lange dunne buis waarmee het dier larven van vissen en kleine kreeftachtigen naar binnen zuigen kan.

Beetje bijzonder uitgerust met een ringvormig harnas en de mannetjes die zelfs een broedzak dragen om hun kroost in te bewaren.

Na een paar vlugge foto’s heb ik de vis in het water teruggezet. Het duurde even maar na enige tijd leek het dier van de emoties te zijn bekomen en zwom snel weg naar dieper water.

Knotswier, zeeraket, kogelkwal, messchede, zwaardschede, pijlinktvis, zeepijl, wapenworm, pijlstaartrog, harnasmannetje, dodemansduim en bloedrode zeezuring….

Wat betreft de namen die we voor allerlei organismen in zee hebben verzonnen, kan het niet op.

Onze verbeeldingskracht wordt blijkbaar gevoed door drang naar kolonisatie, instincten en overleving. Wellicht zijn we niet zo geweldloos als we denken en zit het “oorlogje voeren” gewoon in ons bloed.. Door te evolueren passen we ons voortdurend aan, als de omstandigheden veranderen. Evolutie staat voor verandering en dat gaat meestal niet zonder slag of stoot.

Ook bij de planten en dieren zie je de drang tot overleven en kolonisatie. Allemaal hebben ze mogelijkheden ontwikkeld om op hun manier de strijdt aan te gaan.

Of het nu atletisch vermogen is of gif, klauwen of ander wapentuig.., het voortbestaan van de soort staat voorop!

Alle soorten die nu bestaan zijn dus succesvol gebleken in hun strijd om te overleven. Daar horen wij dus ook bij.