Hij ging er echt eens voor staan, weliswaar op gepaste afstand maar met een mooie pose voor de foto. De laatste druppels vielen van de snavel in het rimpelloze water. Goed zichtbaar zijn de opvallende kenmerken zoals de subtiel omlaag gebogen snavel punt, oranjebasis van de ondersnavel, opvallende witte wenkbrauwstreep en de vaalwitte onderzijde zonder tekening. Net nog zichtbaar de oranje poten die ook over 3 maanden zwart zullen kleuren.
Je rijdt erlangs en ziet in je ooghoek een steltloper die alles heeft van een Tureluur maar toch twijfel je . De enige optie is omkeren en rustig gaan kijken. Aangekomen ter plaatse had zich een tweede vogel gevoegd bij de “namaak” Tureluur, eveneens op hoge poten. Twee steltlopers die je niet alledag ziet. Het ging om een Kemphaan en een Zwarte ruiter, beide in winterkleed. De eerste met lange hals, kortere snavel, de tweede met kortere hals en lange snavel. Het winterkleed doet niet vermoeden hoe fraai het zomerkleed zal zijn. De Kemphaan dan met zijn opmerkelijke kuif en halskraag, de Zwarte ruiter vrijwel volledig zwart! Kijk het maar eens na in uw vogelgids.
Leuk om ze zo samen te zien. Opmerkelijk, maar niet zozeer op Schouwen waar beide soorten in de winter te zien zijn. En gezien hun voorkeur voor dezelfde biotoop is een ontmoeting dan geen uitzondering. Laat dit nu net in “plan Tureluur” zijn.
Saai weer en weinig te beleven. Zo startte de zaterdag, de natuur liet weinig activiteiten zien. Het zicht was beperkt tot een paar honderd meter. Zelfs deze eenden leken er onder gebukt te gaan. Het zal wel projectie zijn geweest, in ieder geval leverde het geen vrolijk plaatje op.
Verharen gaat gepaard met jeuk en de beste remedie is dan stevig rollen in het zand. Kop en buik kunnen worden aangepakt me de zwemflappen, voor de rug is het ruwe zand een uitkomst. In een dag of 5 zal de witte vacht verdwenen zijn. Het melk drinkende knuffelbeest transformeert in Neerlands grootste roofdier.
Achter het beeldscherm bij de selectie van de opnames viel pas op dat onze Joep bijna een dot vispluis in de bek had genomen. Vis(net)pluis behoort tot het meest vervelende zwerfvuil op het strand.
Onderaan de sleepnetten van de vissersboten bieden slierten van deze nylon draden bescherming tegen slijtage ten gevolge van het schuren over de zeebodem. De oorspronkelijk dikkere bundels van deze vispluis slijten en vallen uiteen tot dunne kunststof draden, rood of blauw gekleurd. Ze gaan een tweede leven lijden als zwerfafval. Veel op het strand te vinden, rond vogelpoten, vleugels en snavels. Deze zeehond zal daar geen last van hebben. Maar op deze manier flossen van zijn tanden moeten we zeker niet willen.
De eerste drie weken brengt de jonge Grijze zeehond voornamelijk rustend door op de (zand) bank. Alle energie wordt gespaard om vet aan te maken. Dartelen en spelen met andere jonge zeehonden op het strand zou om die reden al niet kunnen. Hierna volgt een periode van afzien: geen melk drinken maar verharen en leren vissen. In deze fase wordt 15 kilo ingeteerd op de reserves.
Wel zien we de pup bewegen, rollen, de “banaan” houding aannemen. Deze laatste kenmerkende pose zal van groot belang zijn in zijn verdere leven. Rustend op de banken voor de kust (dagelijkse noodzaak om het zuurstoftekort in de spieren te neutraliseren) worden hoofd, flippers en staart zo door wind en zon gedroogd en opgewarmd. Op deze plekken van zijn lijf zit geen vetlaag en kan de lichaamstemperatuur het best gereguleerd worden.
Om enige structuur in mijn fotoarchief aan te brengen heb ik deze pup maar gecodeerd als “Joep de Zeehond”. Joep de Zeehond lag al een kleine drie weken op deze plek, vermoedelijk daar ook geboren. Op moment van de opname zo’n beetje aan het eind van de zoogperiode en maximaal op gewicht. Het zou me niets verbazen als dit rond 40 kilo was. Aan de kop te zien was het verharen op gang gekomen. De witte vacht gaat plaats maken voor een gladdere donkergrijze. Hier kan beter mee gezwommen worden (en vis gevangen). Let op de nagels aan de poten, scherp en lang. De tanden mogen er ook zijn, afstand houden dus. De beesten zijn goed in staat om van zich af te bijten.
Het zou kunnen, maar aannemelijk is het niet. Het noorden van IJsland is zo’n beetje de grens voor deze dieren. De wens om aan de reeks van bijzondere waarnemingen zoals Potvis en Walrus ook een IJsbeer te kunnen toevoegen was even de “vader van de gedachte”.
Het gaat gewoon om een witje, de pup van de Grijze zeehond met zijn fraaie witte pelsje. Altijd welkome waarneming in deze maanden. Ze worden geboren in november tot februari. Dit exemplaar begint te verharen en zal drie weken oud zijn. De komende dagen zullen we een aantal plaatjes van het beestje laten zien. Toegegeven, zijn knuffelgehalte beïnvloedt ook ons en zorgt voor een “overexposure” op onze site. Zie het maar als eentje in de categorie Panda, Papegaaiduiker, Olifant: goed voor de kijkcijfers.
Een Boerengans tussen Grauwe ganzen op de kust van Voorne. De laatste vallen nauwelijks op in de begroeiing, menigeen zal ze niet eens waarnemen. Maar door de aanwezigheid van de verwilderde Boerengans wordt de gehele groep uit de de dekking getrokken.
Door de telelens valt het oog op een vogel op een paal verder achter dit tafereel: een volwassen Havik. De gans vormt zo het bruggetje naar deze imposante roofvogel die vermoedelijk zijn dagprooi zit te verteren. Ook kleinere ganzen kunnen op zijn menu staan.
Een dubbele melding zondagmiddag. Bultrug waargenomen in de Maasmond en een Gestreepte dolfijn voor de kust van Hoek van Holland. Geen keuze dus, direct naar de kop van de Maasvlakte. Helaas tevergeefs, te laat. De Bultrug was al een half uur niet meer waargenomen, de dolfijn zwom boven de Noorderpier bij Hoek van Holland ver uit het zicht. Om het er nog maar eens fijntjes in te wrijven werd me een fraaie opname van de Bultrug getoond door een natuurliefhebber die iets alerter was geweest.
Maar een vliegende kraai vangt altijd wat. In de fraaie winterzon waren een 50 tal Jan-van-Genten aan het jagen in de monding van de Maas. Schitterende vogels die gedreven door de wind de kust van Nederland opzochten. Op bovenstaande foto een “derde winter” exemplaar herkenbaar aan de zwarte stippen op het kleed. En om het te situeren nog een volwassen vogel met op de achtergrond Hoek van Holland. De Jannen komen naar ons toe, scheelt weer een trip naar Schotland.
