Bevroren in de tijd

Door de harde wind was het mulle zand opgestoven en de jachtsneeuw had sommige verraderlijke zandduinen bedekt met een maagdelijk witte laag.

Oppassen dus en manoeuvreren zonder vast te komen zitten.

We waren gebeld over een zeehond die doodstil en half onder het zand op het strand lag.

Met grote waarschijnlijkheid al dood gestrand tijdens de vloed in de nacht.

Geen haastklus, maar wel van belang dat het dier werd geschouwd en weggehaald voor het weer drukker zou worden met wandelaars en honden.

Ondanks de snijdende en ijskoude wind leek het landschap om ons heen verstild in een prachtig wit decor.

De dode grijze zeehond was al stijf bevroren en de tijd leek nu stil te staan.

Alleen de snijdende wind verstoorde dit wonderlijke moment van “bevroren in de tijd”..