Category Eerste hulp

Omdat er nog dagelijks pups liggen te slapen op de stranden, surveilleren we elke ochtend om die locaties in kaart te brengen.

Door deze locaties af te zetten, bordjes te plaatsen of te markeren proberen we de pups zoveel mogelijk rust te geven.

Onze stranden zijn veel kilometers lang en daarom surveilleren we dan ook met onze 4×4 ambulance.

Voorzichtig rijdend spieden we met de verrekijker, de vlakte af.

Op de foto beneden zie je dezelfde zeehond, maar nu vanaf de kant waar de harde wind vandaan komt.

Of anders gezegd: Je ziet hem bijna niet!

Daarom rijden we vaak tegen de wind in.

We hadden al een paar pups van de grijze zeehond verplaatst, toen we weer een melding kregen.

In het voetbaldoel van een speelplaats bij strandtent ‘t Gorsje lag een “witte” pup heerlijk te slapen.

Moe van alle nieuwe ervaringen heeft het jonge dier tijdens hoog water, beschutting gezocht op het strand.

Omdat al spoedig de eerste bezoekers werden verwacht was deze plek wel erg onhandig.

Het dier bleek al eerder door ons gemerkt en was 2 dagen geleden door het moederdier in de steek gelaten.

Een natuurlijk proces en dat gaf ons de mogelijkheid om dit jonge dier te verplaatsen naar een rustiger omgeving.

Een locatie waar weinig mensen komen en wij het dier goed in de gaten kunnen houden.

Zo gezegd, zo gedaan.

Ondanks de hoge temperaturen en de harde wind hebben enkele zeehondenwachters een witte kerst beleefd.

Op een tiental plaatsen lagen “witte” zeehondenpups op de stranden in de buurt.

Het zijn pups van de grijze zeehond, de grootste zeehondensoort voor onze kust, die rond deze tijd worden geboren..

Moederdier komt dan regelmatig het strand op om de rustende pups drinken te geven.

Na een dag of 10 laat ze de pup alleen en deze zal dan voor zichzelf moeten zorgen.

Na een periode van verharen en vermageren gaan ze uiteindelijk zelf de zee in, op zoek naar voedsel.

In deze periode kun je dus regelmatig een witte of grijze pup aantreffen op het strand.

Ondanks intensief surveilleren en uitvoerig uitleg geven, blijven sommige strandbezoekers de zeehondjes verstoren.

Zelfs als moederdier probeert om haar pup te laten drinken zijn er mensen die een foto maken belangrijker vinden dan het welzijn van de pup.

Een even groot probleem zijn de loslopende honden, die niet luisteren naar hun baas.

Afzettingen, waarschuwingsborden en publiek aanspreken zijn dan onze enige mogelijkheden om de rust rondom de pups te bewaren en te bewaken.

De kerst is voor enkelen van ons vooral een paar intensieve dagen aan zee geworden.

Met dank aan de mensen die de natuur respecteren en een waarschuwing voor degenen die dit niet doen.

De middag voor kerst werden we gebeld door SOS Dolfijn over een dode, gestrande dolfijn op het strand van de Maasvlakte.

Er komen een paar soorten dolfijnen voor in de Noordzee, maar in dit geval betrof het een kadaver van een gewone dolfijn.

SOS Dolfijn wilde het kadaver graag laten onderzoeken op de medische faculteit voor diergeneeskunde in Utrecht.

De Locatie was echter moeilijk te bereiken met onze ambulance en het dier was te zwaar om mee te gaan sjouwen.

In dit soort gevallen kunnen we een beroep doen op Wouter Vijfwinkel, die vaker werkzaamheden bij het strand uitvoert.

Ook nu was hij bereid om direct te komen helpen en samen met Leon, een van zijn medewerkers, zijn we met zijn shovel richting de punt van het slufterstrand gereden.

Met enige moeite is het ons gelukt om op deze manier bij de gestrande dolfijn te komen.

Samen met 2 andere vrijwilligers van onze stichting hebben we het dier met zorg in de laadbak gelegd, waarna het onfortuinlijke dier is opgehaald.

Vanmorgen werden we gebeld door een vaste bezoeker van ons strand met een mooie Italiaanse voornaam.

Hij melde een mogelijk zeehondje op de waterlijn.

Het dier ging het water in en uit en was daardoor lastig te zien.

Toen we op de locatie aankwamen kwam het dier net weer uit het water en wat schetste onze verbazing?

Een heuse bever keek ons brutaal aan, keek even om zich heen en besloot daarna direct de beentjes te nemen.

Een zeehond aan de wandel kan natuurlijk niet, zij kunnen hooguit bobberen.

De platte staart, de ruige vacht en de oranje voortanden maakten de determinatie compleet.

Een echte bever op het strand van Rockanje!

Omdat het dier zeer alert was en geen verwondingen vertoonden, hebben we de bever verder net rust gelaten.

Alleen als het de bever niet lukt om het zoete water te bereiken, gaan we een handje helpen.

Foto is gemaakt door Joyce Oudwater.

Veel dikker krijg je ze niet!

Nadat ze zijn geboren komt moeder haar pup regelmatig melk geven.

In ideale gevallen kan een jonge grijze pup wel een kilo per dag aankomen.

Soms zijn ze wel 15 kg gegroeid als het moment komt dat moeder ze in de steek laat.

Een goede start voor een zelfstandig leven!

Deze pup ziet er tevreden en weldoorvoed uit en hebben we dan ook lekker laten rusten op het strand.

We hebben deze pup wel een kleurmerk gegeven om het dier makkelijker te kunnen herkennen bij nieuwe meldingen.

Gisteren werd er een pup gemeld die al wat minder wit was.

Dit dier kwam tijdens hoog water even het strand op om uit te rusten.

De zandplaten staan op dat moment onder water en de enige rustplaats is dan op het strand of op een zeewering.

Op de foto zie je nog een restant witte haren, maar de kop is al volledig verhaard.

Zo wordt een “witje” in een paar dagen tijd, een “grijsje”.

De foto is van de melder: dhr. de Grauw.

Op onderstaande video zie en hoor je hoe een pup roept, die wacht op terugkeer van de moeder zeehond.

Een natuurlijk proces waar we zeker niet in moeten grijpen.

We begrijpen het gevoel dat dit huilen oproept, maar besef dat het niet voor ons is bedoeld.

Met rust laten en flink afstand houden alstublieft!

Afgelopen maand hebben we al 2 artikeltjes gewijd aan deze prachtige zeevogel.

Het was een paar weken rustig wat meldingen betreft, maar gisteren was er weer een gestrand.

Deze onfortuinlijke alk zat ineengedoken op het strand van de Maasvlakte.

Nauwelijks in staat om zich nog uit de voeten te maken voor nieuwsgierige honden en mensen.

Gelukkig heeft iemand de moeite genomen om de situatie aan ons te melden en konden we op tijd ingrijpen.

De vogel is ondertussen opgevangen bij Karel Schot in Rotterdam.

Hieronder een foto waardoor men kan begrijpen waarom ze vaak verward worden met een pinguïn.

Soms heb je even zo’n moment dat je elkaar diep in de ogen kunt kijken.

Wat zou de ander nu denken?

Wat ik denk te zien en te voelen hoeft niet hetzelfde te zijn als wat deze zeehond denkt en voelt.

Toch wil ik blijven geloven in het gevoel van een echte, kortdurende verbinding.

Elke keer als we een zeehond van dichtbij moeten onderzoeken heb je even een moment van oogcontact.

Zouden ze me later nog herkennen?

Uit onderzoek blijkt steeds vaker dat we het gevoelsleven en de intelligentie van zeezoogdieren onderschatten.

Daarom handelen we altijd met respect.