Een van de fotografen die afgelopen winter op het strand van Ouddorp de pas geboren zeehonden hebben gevolgd, heeft een mooi verslag gemaakt.
Zeker de moeite waard om het verslag van Arie van den Hout te lezen en van zijn foto’s te genieten.
https://www.natuurfotografie.nl/liefde-en-natuurfotografie-verbinding-of-verdwazing/
Het was dit jaar nog niet gelukt hem voor de lens te krijgen. En de Grutto, want daar hebben we het over, is een vogel die je niet genoeg kunt vastleggen. Misschien wel de mooiste weidevogel die we kunnen waarnemen.
Laatste deel van een namiddag wandeling kwam ik dit exemplaar tegen, net terug uit het Afrika. Geland in het natte weidegebied op Schouwen.
Snel een plaatje gemaakt voor wat het waard was. Wulp op de voorgrond, scherp gesteld op de Grutto een paar meter verderop. Misschien wel een aardig prentje, Wulp onscherp en Grutto scherp. De eerste wel genoeg gezien deze winter, nu aandacht voor de ” nieuwkomer”.
De (onderwerpherkennings)software van de camera nam echter de regie over. Niet de Grutto maar de Wulp werd scherp. Intelligente camera’s prima, maar ze moeten niet eigenwijs worden.
Een verloren moment, een argeloos gemaakte opname. Knobbelzwaan vanachter gefotografeerd met zicht op de indrukwekkende samenstelling van zijn vleugels. Elk veertje telt en heeft een functie.
Even later doorkruisten twee andere zwanen mijn beeld, met veel kabaal laag vliegend over het water. Indrukwekkend, zeker als je het gewicht in aanmerking neemt, zo’n 12 kilo. Je krijgt nog meer respect voor de vleugels. De Knobbelzwaan is (met de Wilde zwaan) de zwaarste vliegende vogel van ons land. Ruim twee keer het gewicht van een Zeearend.
In Europa wordt hij alleen nog voorbij gestreefd door de Grote trap die 15-20 kilo kan wegen. Niet alleen een Grote maar ook nog de overtreffende trap…
Een mannetje Eider richt zich op uit het water onder de kust van Schouwen. Zo’n beetje het zuidelijkste gebied waar ze te zien zijn. In de winter, overwinteraars langs de kust en op zee. Zomers een aantal broedgevallen op Neeltje Jans en de Maasvlakte. De Wadden zijn rijker bedeeld, maar we mogen hier toch niet klagen.
Op beeld krijgen valt nog niet zo mee. “Onder de kust” klinkt dichtbij maar in de praktijk is ook dat vaak veraf. Dit exemplaar werkte aardig mee.
Opvallende kop. Zeg je eend, dan zie direct de kenmerkende kop voor je van een Wilde eend of boereneend, zo je wilt: Donald Duck. De meeste eenden zitten dicht bij dit archetype in de buurt. Een paar uitzonderingen zoals de Slobeend, Middelste zaagbek en natuurlijk de Eider. Blijft verrassend mooi.
Wie de berichten volgt van SOS Dolfijn weet dat er inmiddels 3 bruinvissen levend zijn gestrand in een paar dagen tijd.
Martin bij ons op de Maasvlakte, Iza op Terschelling en Noor op het strand bij Noordwijk.
Alle drie de dieren zijn opgevangen in het centrum van SOS Dolfijn.
Noor heeft het helaas niet gehaald, maar Martin blijkt een echte overlever en wordt 24 uur per dag verzorgd door vrijwilligers van SOS Dolfijn.
Wat zou het mooi zijn als “onze” Martin het zou redden.
Op de foto van SOS Dolfijn zie je Martin (boven) en Iza ondersteund worden door een drijvende hangmat.
Afgelopen vrijdag werden we gebeld voor een melding van een levend aangespoelde bruinvis op het Maasvlaktestrand.
Op een dergelijk moment is er dringend inzet nodig en we zijn dan ook onmiddellijk gaan rijden.
Onderweg hielden we contact met de melder, die er nog bij stond en met SOS Dolfijn.
Na instructies hebben de melders direct zeer adequaat gereageerd..
Rust.., nathouden en vooral geen harde geluiden om niet nog meer stress bij het dier te veroorzaken.
Bruinvissen zijn hier erg gevoelig voor en veel stress kan lijden tot de dood.
Na 20 minuten waren we ter plaatse en konden we de eerste hulp overnemen van de melders.
Met een brancard, een dekbed en wat natte handdoeken hebben we snel een comfortabele ligplaats voor het gestrande dier gecreëerd.
Het allerbelangrijkste was nu om het gestreste dier tot rust te brengen en hiermee ook de snelle ademhaling te kunnen terugbrengen naar een aanvaardbaar niveau.
Zie onderstaande video:
Onder normale omstandigheden ligt de ademfrequentie op een of een enkele ademhalingen per minuut.
Deze was nu veel te hoog en levensbedreigend.
Met hulp van de melders hebben Charlene en ik de bruinvis snel naar de zeezoogdieren ambulance gedragen.
Na een minuut of 10 begon de ademfrequentie behoorlijk te dalen en zag je dat de bruinvis rustiger werd.
Ondertussen was er een ambulance van SOS Dolfijn al onderweg naar onze locatie en hielden we voortdurend contact met de meerijdende dierenarts.
Uiteindelijk hebben we de gestrande bruinvis levend kunnen overdragen en is hij door SOS Dolfijn naar hun opvangcentrum gebracht.
De volgende dag werden we gebeld dat “onze” bruinvis nog steeds in leven was en door intensieve zorg een kans maakt op herstel.
Wat een opluchting na een spannende en intensieve inzet op het strand.
Het dier bleek na onderzoek ternauwernood te zijn ontsnapt aan de aanval van een grijze zeehond en had ook nog een longontsteking.
De bruinvis heeft de naam Martin gekregen en wordt nu met de grootst mogelijke zorg en deskundigheid gerevalideerd in het opvangcentrum van SOS Dolfijn.
Witjes kunnen niet zo goed zwemmen. De wollige vacht geeft veel weerstand. Om afstanden af te leggen is de hulp van ma wel zo makkelijk en ook veilig. Ze kunnen geduwd worden terwijl ze aanschurken tegen de hals/schouderlijn van de moeder of, zoals op deze foto, gewoon meeliften door op de rug te klimmen. Zo kom je nog eens ergens.
De jeugd van een Grijze zeehond lijkt vrij overzichtelijk. Zo’n drie weken liggen en vet worden, daarna vervellen en zelf je zwemdiploma halen, dat is het dan. Geen interactie met soortgenoten in de wei, geen gestoei met pups uit hetzelfde nest. Niets daarvan. En ook tijdens het liggen op het strand maar beperkt contact met moederlief. Om de paar uur gevoed worden en wat aandacht, daarna is ze weer verdwenen.
Dit jong had na zijn voeding even een momentje met ma dat voor hem duidelijk te saai werd ingevuld. Ogenschijnlijk had het dier geen slaap en lag zich te vervelen. Leuk tafereeltje dat we weer menselijk gaan inkleuren. Maar goed, ook ik liep me te vervelen en dan ga je overal op letten.
Gewoon dagelijks te zien bij een strandwandeling. En dan te bedenken dat de Grijze zeehond pas sinds het begin van dit millennium weer voorkomt in het deltagebied.
In de middeleeuwen inheems, maar door bejaging voor lange tijd uit ons land verdwenen. Totdat eind vorige eeuw weer een kolonie werd opgebouwd in de Waddenzee en later voor de Zeeuwse kust. Geëmigreerd uit Engeland en Schotland. De populatie neemt sindsdien sterk toe, groeit sneller dan die van de Gewone zeehond.
Voor de natuurliefhebber valt er steeds meer te genieten. Ondanks de drukte op de stranden is een ontmoeting met een zeehond met jong geen uitzondering meer.
Zivermeeuw, misschien wel de meest algemene kustvogel het jaar rond. Altijd aanwezig, vast onderdeel van de stoffering van het strand. Te algemeen om nog op te vallen. Maar denk hem weg en je hebt geen strand meer: zijn geluid en vlucht zijn bepalend voor onze kustbeleving.
Er viel niets leuks te fotograferen. Een kop van een zeehond boven het water, een rug van een bruinvis en een paar drietenen. Alles buiten bereik. Totdat deze Zilvermeeuw zich liet vereeuwigen tegen de opkomende regenbui . Misschien niet de meest innemende vogel, wel een fraaie kop.
