Kauwtje scharrelt rond tussen het Engels gras dat de kust van Engeland in deze periode domineert. Zeer algemeen, in Nederland schaarser voorkomend. Ook in de siertuinen bekend en algemeen verkrijgbaar in de tuincentra. Zal dus wel betekenen dat het makkelijk en lang bloeit. Dat laatste wordt dan ook bekrachtigd door de verspreiding in Engeland, vandaar de Nederlandse benaming. Overigens ook wel Strandkruid genoemd, duidend op de zoute en arme grond waar het op kan groeien.Laat het nu in Engeland gewoon “Thrift” heten hetgeen uitgelegd kan worden als “zuinigheid” . What’s in a name. Engels gras: makkelijk te onthouden als je al de vakantiekiekjes er mee uitgedost ziet.
Dominant Engels gras kleurt de kust van Godrevy rood-roze
Bij een bezoek aan andere kusten zijn er vooraf altijd ideeΓ«n welke vogels je graag zou willen waarnemen. Natuurlijk denk je snel aan Papegaaiduikers, Alken, Zeekoeten en Jannen van Gent ( of is het Jan van Genten?).
Toevals treffers zijn er altijd, maar wil je kans maken dan moet je gericht de gebieden uitzoeken en met een excursie meegaan. Mooie broedkolonies van die specifieke soorten lagen echter buiten het bereik. De nabijgelegen Scilly eilanden betekende een extra trip van een paar dagen en dat paste niet in het schema.
Een kleinere kolonie van de Jan van Gent zat in de buurt van Lands End en kon een gunstige uitzondering betekenen. Alleen ook hier weer het bekende liedje: wel waar te nemen, veel exemplaren al jagend te zien maar op te grote afstand om er ook maar enigszins een aardig plaatje van te maken.
De droom om vanaf een rots de fraaie vogel van bovenaf te fotograferen bleek na een paar ochtenden jagen ijdel.
Tot bij toeval aan een het einde van een dag “jagen zonder prooi” we de laatste klif rondden en over de volgende baai uitkeken. Een zandstrand in de luwte van de klif, een jagende Jan van Gent die in de luchtstroom rond zweefde en meerdere duiken ondernam op zoek naar vis. Met weinig succes overigens. Zweven, duiken en weer opstarten.
Keurig van grote hoogte kunnen waarnemen. De dag erna enthousiast weer de hotspot bezocht, zonder succes. Wel buiten “schootsafstand” 5 Jannen in vol ornaat achter elkaar vlak boven de golven zien scheren, op weg naar hun rots ver in zee.
Een week later, terug in Nederland, ontving ik per app een vakantiefoto genomen vanaf een zeilboot in de haven van Terschelling. Een zwemmende Jan van Gent van bovenaf gefotografeerd met een smartphone. Moeiteloos, kosteloos, uit de losse pols. Mijn afgunst op die makkelijke prooi is te groot om de afbeelding te plaatsen: U moet het maar met deze ansichtjes uit Cornwall doen.
Je ziet ze passerend langs de kust. De enige die aan land komen zijn dood. Aangespoeld met als laatste rustplaats het vloedmerk. Veelal slachtoffer van plastic in hun maag. Opgepikt uit de golven, mooi glinsterende voedsel dat maar geen vis blijkt te zijn en uiteindelijk in de maag voor een onverteerbare bal zorgt.
De Noordse stormvogel leeft op zee, eet op zee, slaapt op zee en drinkt uit zee. Het te zoute water wordt door een klier gefilterd. Het overtollige zout wordt via een buisje op de neus weer afgescheiden. Aan land komen is er niet bij, behalve in de broedtijd.
Op steile rotsen met richels worden nesten gemaakt. Is de rots niet steil maar glooiend dan wordt deze niet goed bevonden en afgekeurd. Steil, om direct te kunnen starten met vliegen.
Welnu in Cornwall voldoet de kust hier prima aan, zo zelfs dat het moeilijk is ze voor de lens te krijgen: meestal zit of sta je boven de vogels. Maar met enige moeite lukt het en blijken er meer te zitten. Bijzonder in de Delta, gewoon in Cornwall.
De eerste morgen was het meteen raak, maar niet met vogels. Het vakantieadres verlatend om naar het 100 meter verder gelegen haventje te lopen stuitten we op deze dode das op het terras. Aan de verwondingen te zien bij de achterpoten aangereden en met de laatste krachten zich van de weg naar het terras voortgesleept en daar bezweken.
Dassen aan de kust zijn in Cornwall net zo gewoon als vossen bij ons. Meerdere kadavers langs de autowegen gezien. Dit exemplaar was waarschijnlijk aan het foerageren geweest in de tuinen. Tragisch, maar wel de eerste keer dat ik van zo dichtbij een das heb kunnen aanschouwen.
Onlangs een korte vakantie doorgebracht in Cornwall. We zouden het voor deze site een studiereis hebben kunnen noemen of werkbezoek, maar dat zou een vlag zijn die de lading niet dekt. Het was een vakantie waarbij de kust natuurlijk centraal stond. De komende dagen zullen we een paar plaatjes laten zien van kust- en zeevogels die ook bij ons goed bekend zijn maar door de andere biotoop niet aan land komen, laat staan tot broeden.
Bovenstaande afbeelding is nog het meest verwant: een Zilvermeeuw dermate gericht op voedsel van de argeloze voorbijganger dat hij zich van een afstand van 1 meter rustig liet fotograferen, in de haven van St Ives.
Algemeen en overal zichtbaar: Kauwtjes. Net als zilvermeeuwen en kraaien sterk aangepast aan de menselijke omgeving. Geen terras is veilig voor ze. Eten wordt van de borden geroofd, koffiemelk cupjes open gepikt.
Opvallend is dat bepaalde soorten zich hier meer in ontwikkeld hebben dan andere. 100.000 jaar geleden begon de symbiose tussen wolf en mens als een uitruil tussen alarmgeblaf van de wolf tegen voedsel resten van de mens en dit heeft geleid tot talloze gespecialiseerde hondenrassen. De vraag is nu wat uit de relatie kauwtje en mens gaat groeien.
Los van deze bespiegeling is de foto geplaatst vanwege de fraaie kuif van het beest. Het kapsel doet wat frans aan. Bewust de scherpte gelegd bij de blauwgrijze nekveren en de automatische oogdetectie van de camera omzeild.
De oplettende lezer is het inmiddels wel duidelijk dat ik een zwak heb voor gewone vogels zoals kraaiachtigen en meeuwen. En dat niet omdat ze makkelijk te fotograferen zijn. Maar vooral om de schoonheid te tonen die door hun algemene aanwezigheid niet gezien wordt. Een kruistocht waarvoor ik gaarne deze site misbruik.
