Laatste stuiptrekkingen van de winter

Zondag zou de dooi invallen maar tot in de middag bleef het venijnig koud. Ook voor deze reigers, twee grote zilver- en een blauwe, die zaten te wachten op betere tijden.

Het gaat goed met de grote zilverreiger in ons land. Twintig jaar geleden een uitzondering, nu soms meer waar te nemen dan de blauwe. Beide soorten verdagen elkaar. Of er is genoeg voedsel, danwel hebben ze net een andere voorkeur: ze worden vaak bij elkaar in de buurt gesignaleerd. Muizen, mollen, vissen en ratten staan op het menu. Bijna even groot, de blauwe is iets forser, de grote zilver iets ranker. De blauwe wordt door velen als onsympathiek gezien en de ander als sereen en sierlijk. Wat een kleurtje al niet kan doen.

Opvallend aan dit plaatje is dat de blauwe kleiner oogt. Hoe kan dit? Dieper door zijn knieën gezakt lijkt me in deze ruststand onwaarschijnlijk. Bij nader inzoomen blijken zijn tenen niet zichtbaar in tegenstelling tot die van de twee andere. Het lijkt er op dat deze onder het bevroren wateroppervlakte zitten. Zoiets zie je pas thuis bij het bekijken van de details op het grote scherm. De volgende dag toch maar even teruggereden maar geen dode vastgevroren reiger gevonden. Rara..