Toch geen witte kerst…..

Na een paar dagen was hij terug, sterk vermagerd. Eenzaam liggend op het strand, 2 kilometer noordelijker dan op de eerdere landingsplaats, tegen het afgeslagen duin aan. Nu niet ontspannen rustend maar alerter dan voorheen. Naderende wandelaars brachten hem in beweging richting het water. De zee lonkte en even later verdween hij in de golven en daarmee voor goed uit ons zicht.

Bij inspectie van zijn ligplaats waren de sporen te zien van een wandelaar met aangelijnde hond, zo vroeg in de ochtend.

Twee dagen later is onze Rob gevonden op het strand van Kijkduin, zo’n twaalf kilometer verderop. Herkend aan de groene markering op zijn rug. De witte vacht was nu duidelijk aan het slijten. Gezien zijn uitgeputte toestand is in overleg met het opvangcentrum besloten hem ter observatie op te nemen. Inmiddels gaat het de goede kant op en zal hij binnenkort weer worden uitgezet, met zijn dan inmiddels donkere gladde vacht. Weer geen witte kerst….

Naschrift: vanwege de noodzakelijke rust zijn deze stukjes met enige vertraging geplaatst. De pup is tijdens zijn dagen op het strand voortdurend geobserveerd door de zeehondenwachter. Gewicht en algemene toestand zijn dagelijks doorgesproken met opvangcentrum Aseal. Opvang van zeehonden geschiedt volgens een landelijk protocol waarbij in beginsel alleen wordt ingegrepen bij door de mens veroorzaakt lijden, denk aan verwondingen door visnet, scheepsschroef en verstoring. Een grote groep vaste bezoekers van het strand fungeert als onze ogen en oren en bericht ons indien noodzakelijk.