All posts by Ad 't Hart

Een solitair eendje zwemmend langs het riet. Een eendje in zijn eentje, maar dat is een te gemakkelijke woordspeling. Totaal onverwachts dook het beestje op uit het water, nat en verfomfaaid. Nog niet in verhouding, nog niet in model. Lelijk in de luier, schoon in de sluier. Om er nog maar eens een tegeltjes wijsheid tegen aan te gooien.

Wat was het? Een jonge vogel zonder de context van een groep of ouder, die je pad kruist kan je nog al eens doen twijfelen. Maar even verder op stond een wakende Nijlgans in het weiland die onze zorg over het “weesje” wegnam en de determinatie oploste: een jonge Nijlgans, geen eendje dus! (foto Joyce)

Onder de kleine zangvogeltjes voert de kleur rood niet bepaald de overhand. Toegegeven, we kennen de Roodborst, de Putter en de bonte spechten waarbij het rood een essentieel onderdeel vormt van het kleurenpalet. Nu heb je van deze kleur niet zoveel nodig om op te vallen, een klein vlakje rood in het verenkleed doet al wonderen. Maar qua meetbare oppervlakte legt het het af tegen de vaak meer ingetogen kleuren.

De mannetjes Kneu doet het zonder “schreeuwerig” te zijn. Met een toefje zachtrood in het groen weet hij de aandacht te trekken. Een rode borst en een rood baretje. Een briljant accent in het struweel!

Kneutjes zijn algemene overwinteraars en broedvogels in ons land. Ze worden vaak over het hoofd gezien, maar is je blik er eenmaal op gescherpt dan is het een sport om deze rode mannetjes te spotten.

Een telefoontje van een oplettende passant Ron: tussen de opgestapelde stoelen voor de strandtent lag een 4 maanden oude Grijze zeehond te slapen. Niet handig als je weet dat daar ‘s morgens het vertrekpunt is voor veel wandelaars met honden. Zeehond en hond vormen een spannende combinatie die voor het welzijn van beide dieren vermeden moet worden, daar hebben we al genoeg aandacht aan besteed.

Het leek beter om de jonge zeehond die geen aanstalten maakte naar zee terug te gaan, te verplaatsten naar een rustiger deel van het strand. Daar aangekomen bleek meneer minder gecharmeerd van zijn nieuwe rustplaats en koos het zeehondenpad. Maar 10 meter voor het water bedacht hij zich, strekte zich uit en ging zijn slaapje hervatten.

Grijze zeehonden zijn zelfbewust en niet snel bang. Ze lijken te vertrouwen op hun fysieke weerbaarheid, de felheid van een kat in combinatie met een grote bek vol scherpe tanden. Het was goed te zien dat dit jonge dier de situatie meester was en zijn eigen plan trok. Met een lange neus naar zijn redders door op de door hem gekozen plaats zijn slaap te hervatten. De foto van Joyce geeft het goed weer: dit wordt nog wat.

Gesnapt tijdens een vroege vogelexcursie voor onze vrijwilligers in het duingebied: mannetje Koekoek. Herkenbaar aan de borstband, duidelijker dan bij het vrouwtje. De eerste voor ons dit jaar. Tweede helft van april keren deze vogels terug uit Afrika. Met deze opname van 22 april was onze fotograaf Joyce er snel bij. Over een paar dagen weer algemeen te horen, het voorjaar kan nu echt van start.

Hij zit er wel, de Appelvink. Een vogel die je meer associeert met het oosten van het land komt gewoon voor in het duingebied van Voorne. Maar ik had hem tot nu toe maar een paar keer gezien en dan op afstand, hoog in de bomen. Een schuwe vogel die wanneer alles in het blad zit verdwenen lijkt. Van zijn zang moet hij het niet hebben: te zacht.

De verbazing en de vreugde was dan ook enorm toen ik deze week oog in oog stond met deze krachtpatser. Met zijn krachtige snavel in staat om de zwaarste noot te kraken. Het gedrongen zware lijf, de metaalachtige kleur van de snavel en het korte kapsel passen bij dit imago. Zon op zijn kop, schittering in zijn oog, 3 opnames waarvan 2 alleen geschikt voor de prullenbak. Met deze moeten U en ik het doen.

In het vroege ochtend zonnetje kijkt deze Haas verbaasd op van zijn leger naar de passanten. Beschut door de graspol tegen de sterke sterke zuidwesten wind en met de opkomende zon op de kop was het daar dermate aangenaam dat de Haas verkoos te blijven liggen in plaats van het hazenpad te kiezen. (foto Joyce Oudwater)

Zondag, bewolkte dag. Voor het maken van foto’s zie je liever een sterkere lucht boven het strand, geeft toch vaak wel mooiere plaatjes. Maar er zijn vogeltjes die zoveel kleur afgeven dat dit geen rol speelt. Sterker nog, met veel zon is dit beestje “over de top”. Misschien getuigt een Witte kwikstaart van een subtieler design, maar met dit licht is de Gele kwikstaart onbetwist de koning. In het gras van het Groene Strand dook een groepje van 20 doortrekkers op waarvan 1 meewerkte aan dit plaatje.

De afwijkende kop met de typische snavel en het complexe kleurenkleed zijn goed zichtbaar bij deze overvliegende Slobeend. Trefzeker geschoten door Joyce in de vroege ochtend, de eend vloog onverstoorbaar door.

Een Zeearend op de uitkijk onder het reusachtige nest waar zijn partner zit te broeden. Na een paar keer van tak gewisseld te hebben was het tijd om de vleugels te strekken en vloog hij weg. Raakte hem kwijt, maar even later dook hij weer op in de zoeker: een paar honderd meter verder op geland in het gras.

Tot mijn verbazing kreeg hij na 10 minuten gezelschap van een groep Grauwe ganzen. Ganzen staan prominent op het menu en zijn verschijning in de lucht zorgt steevast voor paniek onder deze vogels. Nu blijkbaar niet. Er ging geen dreiging van hem uit: sloom en volgegeten of bekeerd tot het veganisme? De ganzen weten blijkbaar dat een aanval van zo’n lage positie onmogelijk is . Om met zijn klauwen een prooi te slaan zal hij eerst moeten opstijgen.

Twee Grutto’s zijn zojuist geland op de natte graslanden van Schouwen, mogelijk na een lange vlucht uit West- Afrika.

Vochtige graslanden vormen de ideale plaats om te broeden, voldoende voedsel voor de kuikens. In een uitgedroogde bodem is het moeilijk wat te vinden.

Goed zicht op de machtige vleugels van de voorste Grutto. Naast de kracht die ze uitstralen valt vooral de verfijnde bouw op die aanpassing in de lucht mogelijk maakt om zo alle energie uit de slagen te halen.

Vanaf medio februari kunnen we de Grutto’s weer begroeten. Het zal wel niet zo zijn dat deze opname van 25 maart dan ook de landing vastlegt van de terugkomst uit Afrika, maar enige romantiek mag de fotograaf toch wel eigen zijn.