Category Nieuws

Het is niet alleen bij de wet verboden om deze beschermde dieren te verstoren, het heeft ook te maken met respect.

De waarschuwingsborden zijn duidelijk genoeg en voor iedereen te begrijpen.

Helaas kunnen loslopende honden niet lezen en volgen ze hun instinct.

Daarom nogmaals met klem een verzoek om je hond(en) aan te lijnen als je een rustende of een zieke/verzwakte zeehond tegenkomt!

Wij houden ze, na een melding 24 uur goed in de gaten en gunnen ze de broodnodige rust.

Dank je wel.

We zagen hem ontstaan en groter worden….

Plots boorde de boog zich in de zee en het water spatte hoog op.

Zo onschuldig is ie niet…, die regenboog!

Soms kom je er plotseling een tegen, een zeehond met een kleurtje op de rug.

Dit heeft natuurlijk een reden.

Meestal ligt zo’n zeehond al een tijdje op het strand en is het dier al eerder gemeld door verontruste wandelaars.

Na een dergelijke melding gaat een zeehondenwachter poolshoogte nemen en maakt een inschatting van de conditie van het gestrande dier.

Bij twijfel worden er altijd foto’s en video beelden gemaakt en doorgestuurd naar het opvangcentrum.

Na overleg wordt er dan een beslissing genomen wat de volgende stap zal zijn.

In veel gevallen wordt er vlg. een protocol gewerkt en besloten om het dier 24 uur in de gaten te houden.

Bij de zeehond op onderstaande foto was dit ook het geval.

We kunnen dit dier nu makkelijker herkennen bij een volgende melding.

In elke regio wordt een andere kleur gebruikt en met een spuitbus kleuren we een plekje op de rug.

In de Delta gebruiken we nu de kleur blauw.

Deze kleurstof blijft maar enkele weken zitten en is absoluut milieu vriendelijk.

Dus bij aantreffen van een zeehond met een kleurtje in combinatie met waarschuwingsborden, dan weet je nu dat het dier in observatie is.

Altijd afstand houden en honden aan de lijn, bij deze dieren zeker!

Melden is natuurlijk altijd nuttig.

Op de foto zien we een wulp met in de bek een kleine krab.

Blijkbaar op weg naar een rustiger omgeving om ongestoord van dit maaltje te kunnen genieten.

Wulpen hebben een uitzonderlijk lange en kromme snavel en zijn hieraan makkelijk te herkennen.

Die kromming heeft een voordeel ten opzichte van de steltlopers met een rechte snavel.

Uit onderzoek is namelijk gebleken dat de gekromde snavel een groter bereik en gevoel heeft, waardoor hij meer prooien vangt.

Hij kan met zijn lange kromme snavel ook dieper in het slik peuren dan de andere steltlopers, en onder stenen komen.

Een mossel, slijkgaper of klein krabbetje gaat er dan ook moeiteloos in.

Het vrouwtje heeft trouwens een langere snavel dan het mannetje.

Wellicht leuk om te weten dat een wulp wel 20 jaar oud kan worden.

Dus onthoudt: “Een wulp heeft een snavel die wijst naar zijn gulp!”

We hebben al vaker geschreven over deze opvallende kwal, ook wel bloemkoolkwal genoemd.

Hij doet zijn naam ook eer aan want zijn dikke lichaam heeft veel weg van de hoed van een paddestoel.

Lichtblauw van kleur, met een opvallende paarsblauw randje en dikke, korte tentakels.

Deze zeepaddestoelen kunnen een diameter hebben van wel 90 cm groot!

Ze netelen nauwelijks dus je hoeft niet bang te zijn om ze aan te raken.

In de herfst spoelen ze soms massaal aan.

Dit was vanmorgen het geval op het strand van Rockanje, er lagen duizenden kleine zeepaddestoelen op de hoogwaterlijn.

Een bijzonder gezicht!

De ochtend begon gisteren met een melding over een dode zeehond die een bruinvis bleekte zijn.

Omdat het kadaver al enige tijd in zee had rondgedreven, bespaar ik jullie de foto’s.

Al snel volgden nog 2 meldingen van aangespoelde dode zeehonden.

Op de vloedlijn lag nogal veel plastic en een kilometer lange strook met piepschuimkorrels.

We hebben tijdens onze inzet zoveel mogelijk plastic van de vloedlijn meegenomen.

De grote grijze zeehond was te groot om zelf te bergen en dit heeft dan ook een aannemer verzorgt.

Om een idee te hebben zie je hier een foto van strandwachter Joyce bij de gestrande grijze zeehond.

Vanmorgen hebben we snel gereageerd op een melding van een verzwakte zeekoet.

De vogel bleek bij aankomst helaas te zijn overleden.

Op de terug weg hebben we opvallend veel aangespoelde plastic flessen, boeien, spuitbussen en ander afval aangetroffen en meegenomen.

Het verbaast me vaak dat er al auto’s langs de vloedlijn zijn gereden, maar dat men al deze rotzooi gewoon heeft laten liggen.

Gelukkig zie ik ook vaak wandelaars die vrijwillig afval verzamelen en meenemen.

Passie en betrokkenheid heeft blijkbaar niets met een salaris te maken.

Bij sommige aanspoelsels kun je makkelijk een verhaaltje verzinnen.

Zo zullen er ongetwijfeld 2 kinderen hebben gehuild bij het verlies van hun bootje en de fopspeen….

Daar worden deze palingen waarschijnlijk geboren.

Een zee bij de Bermuda driehoek, die erg zout is en vol wier zit.

Men vermoedt dat onze palingen daar paren en dat de jonge glasaaltjes vanuit die zee naar Europa trekken.

Deze lange reis is wellicht als een aanpassing ontstaan, na het uit elkaar drijven van de werelddelen.

Gelokt door de geur van zoet water, proberen de glasaaltjes de rivieren op te zwemmen.

Ze verblijven een tiental jaren in zoet water en vertrekken als ze volwassen zijn weer terug naar zee.

Gezien de kleur van deze gestrande paling is dit een volwassen exemplaar.

Helaas zal dit dier de Sargassozee niet meer bereiken.

De meeuwen zaten al op afstand te wachten tot we eindelijk zouden vertrekken.

Samen met Joyce Oudwater hebben we al lopend, een flink stuk strand van de Kwade Hoek afgezocht.

Het doel was tweeledig:

Een foto maken van een mannetje blauwe kiekendief én kijken of we een zeehondje met een blauw kleurmerk zouden aantreffen op het strand.

Deze zeehonden hebben een kleurtje gekregen omdat er werd getwijfeld aan hun conditie en zijn op deze manier te herkennen als ze opnieuw stranden.

Beide soorten hebben we deze ochtend niet aangetroffen.

Toch was het een prachtige wandeling, geen mens te zien, overal opvliegende en roepende veldleeuweriken, een rustende slechtvalk en veel steltlopers langs de waterlijn.

Een wandelende meditatie met een heerlijk geluksgevoel als beloning.

Op de weg terug naar huis troffen we op een verharde zeewering, 2 kleine vogels met een opvallend geel en zwart gekleurde kop.

Hier was geen twijfel mogelijk: “strandleeuweriken!”

De strandleeuwerik komt nogal verspreid in Europa voor.

Langs de arctische kust en in de bergen van Scandinavië, maar ook op de steppes rond de Wolga, de Kaukasus, Griekenland en de Balkan broeden de strandleeuweriken.

In het najaar trekken de Scandinavische vogels naar zuidelijker streken en kunnen we ze ook aan onze kust aantreffen.

Deze 2 waren zaden aan het zoeken om na een lange tocht wat op te sterken.

De foto is gemaakt door Joyce.

De grote mantelmeeuw is een forse vogel: het is zelfs de grootste meeuw ter wereld.

Deze meeuw komt het meest voor aan de kust van IJsland, Noorwegen en de Britse Eilanden, maar in de wintermaanden kun je ze ook in grotere aantallen aantreffen in ons land.

Omdat we een dood exemplaar aantroffen op het strand van de Maasvlakte, konden we deze grote meeuw uitgebreid van dichtbij bekijken.

Alles is groter dan bij zijn kleine “broertje: “de kleine mantelmeeuw”.

De grote mantelmeeuw heeft een spanwijdte van 175 cm en kan tot 85 cm hoog worden!

De laatste jaren zien we tientallen broedparen in ons land en spotten we de meeuw ook wat vaker in het voorjaar.

De kleine mantelmeeuw is niet alleen kleiner, maar heeft gele poten terwijl de grote mantelmeeuw roze poten heeft.

Tot slot is het handig om te weten dat de kleine mantelmeeuw weg trekt in de winter en dan hier nauwelijks nog gezien wordt.