Category Nieuws

Slechtvalk, tegenwoordig weer een gewone roofvogel. Algemeen voorkomend in Nederland net zoals in de middeleeuwen. Zijn naam wordt er wel door verklaard: “slecht” zou de betekenis hebben van “gewoon”. Een doodnormale valk dus. Een andere verklaring is dat “slecht” komt van slechten in de betekenis van “neerhalen” waar deze valk met zijn spectaculaire jachttechniek berucht om is.

Hoe het ook zij voor mij is een Slechtvalk nooit gewoon maar altijd bijzonder. Mooie, spectaculaire vogel. Zo’n 500-700 verblijven hier in de wintermaanden. Vaak te zien op het strand waar dan zich een ongelijke strijd tussen vogel en waarnemer afspeelt.

Met ogen waarbij de lenzen van de beste verrekijker verbleken word je op de open vlakte door de valk waargenomen ruim voordat je hem kan bespeuren. De valk stelt de norm en eist een ruime afstand tussen vogelaar en gevogelte. Bij gebrek aan dekking om hem te benaderen dan maar maximale telelens erop en thuis flink uitvergroten. Het gaat hier om een jong exemplaar getuige de bruine kleur en de lengte strepen op de borst. Een “gewone” valk vastgelegd op het “slechte” strand van Ouddorp.

Zulte ofwel Zeeaster zoals in sommige delen van Nederland deze plant wordt genoemd. Zoek je op internet onder “afbeeldingen” naar Zulte dan vind je talloze opnames van de bloeifase maar zelden van het verval van deze plant in het najaar, laat dit nu misschien wel de mooiste beelden opleveren.

Hier een opname van Zulte in de herfst van het leven. Hele velden met deze witte pluizen sieren nu de schorren ( jaja , gorzen voor onze “locals” en kwelders voor de noordelingen).

Voor de kust van Goeree, langs de randen van het Slijkgat veegt een vissersschip de bodem schoon en haalt netten op vol met kokkels. Eindbestemming van deze schelpen: paella. De vangst wordt voornamelijk geëxporteerd naar de zuidelijke landen van Europa.

De consumptie in Nederland is beperkt, behoudens dan die door de Eidereend en Scholekster die hier hun noodzakelijke calorieën uit halen. Voor de discussies over voedselconcurrentie tussen mens en dier verwijzen we naar het internet. Hier houden we het op een sfeerprentje van het vissersambacht voor de kust van Goeree met op de achtergrond de kust van Voorne.

Een paar dagen geleden toonden we een fraaie opname van een jagende Blauwe kiekendief op het oude Autostrand van Oostvoorne. Een vogel in de lucht met goed waarneembaar de kenmerkende witte stuit. Het ging om een vrouwtje waar geen blauw aan te bespeuren valt.

Blauwe kiekendieven zijn behoudens een handvol broedparen op de Wadden in het voorjaar en de zomer nauwelijks te vinden in Nederland. We schreven dat in de wintermaanden het aantal aan de kust met een paar honderd overwinterende exemplaren groter is. Maar typisch in deze periode hebben de vrouwtjes de overhand en zijn de apart doortrekkende mannetjes in de minderheid (80-20). De laatste zijn met hun opvallend blauwe kleur de naamgever van de soort. Om ze fraaier te noemen is een kwestie van smaak, opvallender zijn ze zeker.

Puur geluk dat dezelfde week we een jagend mannetje konden fotograferen. Een paar kilometer zuidelijker op het strand van de Kwade Hoek. Op grote afstand, onder matige lichtomstandigheden maar wel met 1 schot vastgelegd. Mooi blauwgrijs met zwarte accenten, fraaie kop, schitterende vlucht. Kijk goed en U herkent voor altijd deze vogel!

Donderdag ging Nederland gebukt onder nat novemberweer. Grauwe luchten met gestage regen. De enige variatie zat in het aantal mm per uur. ‘s morgens een nat pak met de hond, ‘s middags idem ditto met een zeehond. Van hondenweer naar zeehondenweer.

Zeehonden zijn nieuwsgierig en houden je goed in de gaten. Bij de Maasmond werd ik gevolgd door deze Kegelrob. Verbaasd keek ze toe en vroeg zich af waarom ik daar liep, zelfs onder water was het warmer dan in de koude najaarsregen boven water.

Al een paar dagen jaagt er een Blauwe kiekendief op de Slikken van Voorne. Een vrouwtje in dit geval, herkenbaar aan de bruine kleur en de witte bovenstaart dekveren.

Blauwe kiekendieven zijn schaarse broedvogels in Nederland, het beperkt zich tot een klein aantal op de Waddeneilanden. In de winter zakken de noordelijke exemplaren af naar het zuiden en verblijven er een paar honderd in ons land. Mogelijk is deze op doorreis dan wel blijft ze hier een aantal maanden hangen.

Kiekendieven zijn in deze periode minder makkelijk te fotograferen. Ze houden afstand en zijn in tegenstelling tot het voorjaar minder aan een vast honk gebonden. Daarnaast zijn de lichtomstandigheden niet ideaal. Joyce lukte het met een zware tele deze fraaie opname uit de hand te maken. Binnenkort hopen we het mannetje Blauwe kiekendief te “schieten” en te kunnen laten zien dat het “blauwe” niet uit de lucht is gegrepen.

In slagorde zoeken deze Drieteenstrandloper naar voedsel, ogenschijnlijk gedisciplineerd tasten ze de vloedlijn af. Drietenen eten wormpjes, insecten, garnalen en kleine krabbetjes die ze in het natte deel net na de terugtrekkende golf(jes) weten op te pikken. Bij toeval hier op linie. Van enige onderlinge organisatie is echter geen sprake, meer opportunistisch pikken.

Een Paarse strandloper wordt bijna hemels aangelicht door een straaltje schaarse najaarszon. Even werd het wolkendek doorbroken en was het moment daar. Druk op de knop, scene vastgelegd en daarna was het over.

Ze zijn er weer volop: de Paarse strandlopers aan de Brouwersdam. Schaarse overwinteraars maar op een aantal vaste plekken in de wintermaanden heel goed waar te nemen. Bij deze hebben we er nu al eentje verraden.

Als geboren Zeeuw raakt het me wanneer mooie producten uit deze provincie op waarde geschat worden. Zo ook in dit geval waar een Scholekster zich tegoed doet aan een heerlijke mossel, de culinaire icoon van de Zeeuwse Delta. Maar er zijn er natuurlijk meer zilte lekkernijen die mens en dier weten te waarderen.

In dit geval had ik niet het gevoel van concurrentie tussen mens en scholekster, maar meer van tevredenheid over hoe meerdere vogels van 1 mossel kunnen genieten. De Drieteenstrandloper wacht rustig zijn beurt af en ontfermt zich dan over de restjes waartoe de snavel van de Scholekster minder geëigend is om ze los te peuteren.

Jonge Zilvermeeuwen schooieren langs de kust. De weg naar volwassenheid is een 4 jaar durend traject waarin elkaars gezelschap wordt opgezocht. Lotgenoten die later wanneer hofmakerij en paring een overheersende rol gaan spelen elkaars concurrenten zullen worden.

Meeuwen determineren is een specialisatie. Zeker in de jonge jaren van deze vogels is het moeilijk de verschillende soorten en ondersoorten te onderscheiden, soms moet dna onderzoek uitsluitsel geven. Hier houden we het op Zilvermeeuwen die we nu eens in zwart-wit afbeelden.