All posts by Ad 't Hart

Aan zijn spanwijdte en de min of meer rechthoekige vleugels die in een rechte lijn worden gehouden tijdens de zweefvlucht heeft de Zeearend de bijnaam van vliegende deur te danken. Imposante verschijning, zeker wanneer je zijn serieuze kop met snavel kunt waarnemen.

Goed zichtbaar is de witte staart. De naam White-tailed eagle is dan niet moeilijk te verklaren.

De spanwijdte loopt op tot 2.50 meter, een standaard kamerdeur meet 2.10 . We doen de arend dus nog te kort met deze bijnaam.

Toegegeven: deze opname is niet gemaakt aan onze kust. Zeearenden genoeg, maar om ze op ooghoogte en van dichtbij te fotograferen is lastig. Zo niet op de kliffen van Runde. Gezeten aan de rand op zo’n twee honderd meter boven zee kan je zomaar geconfronteerd worden met rondcirkelende White-tailed eagles. Leuke bijvangst van de zoektocht naar papegaaiduikers.

Het gaat goed met de Zeearend in Nederland. Zelfstandig hier beland vanuit Duitsland en Denemarken. In 2023 zijn er 35 nesten geteld met 45 uitgevlogen jongen als resultaat. Een nog steeds sterk stijgende lijn, inmiddels is het eerste nest in België waargenomen!

Het wilde maar niet lukken, de gedroomde opname van de Papegaaiduiker met vis op het vogeleiland Runde. Nog geen uitgekomen eieren, nog geen jongen, nog geen aanvoer van visjes. Terwijl we daar onze knopen zaten te tellen en genoegen moesten nemen met aardige, maar niet de gewenste plaatjes kregen we de opnamen door van onze Joyce op vogelreis in Engeland en Schotland.

Zelfde periode maar het broedseizoen lag voor op dat van Runde. Eerder hogere temperaturen? Een mogelijke verklaring.

Voor onze site: de gedroomde opname. Recht voor het vizier, bloedscherp en fraaie kleuren. Eind goed, al goed.

Wat is het nut van nog een opname van de meest gefotografeerde zeevogel? Vraag het niet aan een vogelliefhebber met een camera. Die wil zijn plaatje schieten, maar dan wel de droomfoto.

Bij de Papegaaiduiker is dat de opname van de terugkomst uit zee met visjes voor het jong. Moet je wel in die periode op de juiste plek zijn. Ppg-duikers broeden zo’n 6 weken en hebben een zelfde periode nodig voor het grootbrengen van het kroost (meestal 1 jong). Tijdens die tweede periode vliegen ze af en aan met visjes en dan heb je de beste kans op de gewenste opname.

Laten we onze vakantie net te vroeg gepland hebben……..

Alltijd een uitdaging om op basis van uiterlijk het geslacht te bepalen van een vogel, zeker als vrouw en man vrijwel identiek zijn. Bij de Papegaaiduiker is het voor het menselijk oog onmogelijk. Of het op de afbeelding om een paartje of een koppeltje gaat is niet te ontdekken.

Buiten de broedtijd verdwijnen de felle kleuren. De kop is dan grijs, poten en snavel zijn nauwelijks nog gekleurd. Maximale camouflage voor het maanden durende verblijf op zee. De donkere bovenkant op het grauwe water maakt de vogel moeilijk zichtbaar voor rovers uit de lucht, door de witte onderkant valt de vogel “weg” tegen de lichte lucht voor aanvallers vanuit de diepte.

Waarom dan al die kleurtjes in het voorjaar als het niet bijdraagt in het onderscheid tussen de geslachten en wel het risico verhoogt op aanvallen? Het spectrum aan kleuren dat vogels waarnemen is anders dan dat wij het zien. Mogelijk zit daar de verklaring in, zijn mannetjes en vrouwtjes in hun waarneming niet identiek en is er een onderscheidende aantrekkelijkheid die ons ontgaat.

Maar voor onze ansichtkaarten hebben we te maken met een leuk gekleurd unisex modelletje, wel makkelijk bij het fotograferen.

De diffuse groene achtergrond van de begroeide rotsen, veroorzaakt door het tele-effect van de camera, laat de felle kleuren van de Papegaaiduiker fraai uitkomen.

In zomerkleed vallen de bijzondere verhoudingen van de kop op. Geschminkt als een clown, het blauw rond het oog en het gele vlekje op de wang zijn hoornlaagjes die in deze periode fel gekleurd zijn. In de winter zijn ze vaalgrijs, evenals de snavel.

De snavel met de gehoornde groeven is in de wintermaanden ook kleiner. De groeven dienen als luchtkoeling in de tijd wanneer het nodig is: de zomer wanneer de jongen worden gevoed. Papegaaiduikers hebben kleine vleugels aangepast aan zwemmen onder water. Ze duiken tientallen meters diep om visjes te vangen. Keerzijde van deze aanpassing is dat vliegen minder makkelijk gaat. Ze hebben zo’n 400 vleugelslagen per minuut nodig om in de lucht te blijven waardoor de kop oververhit raakt. In de wintermaanden leven ze op zee, het vliegen voor de aanvoer van vis naar het nest met jongen is dan niet van toepassing, koeling niet nodig en de snavel met de groeven afgeslankt.

Papegaaiduikers worden in de winter in beperkte aantallen voor onze kust waargenomen met zo nu en dan een aangespoeld kadaver op het strand.

Kust- en zeevogels hebben mijn voorliefde. De weidsheid van hun leefgebied, de meestal frisse kleuren van hun kleed tegen het blauw en grijs van de omgeving maken indruk. Niet vreemd dus om betrokken te zijn bij Strand in Zicht. En leuk is het dan om zo af en toe elders de kusten te bekijken. Onlangs een aantal weken in Noorwegen geweest en daar het vogel (schier)eiland Runde bezocht, bekend om zijn grote kolonies zeevogels. De komende berichten zullen we een aantal plaatjes hiervan tonen.

En als je over droomvogeltjes spreekt dan ontkom je in dit verband niet aan de Papegaaiduiker. Misschien wel het meest commerciële vogeltje van de Noord-Europa. Wie bedenkt een dergelijk ontwerp met dat vrolijke kleurenpatroon en dat koddige gedrag. En dan nog niet schuw ook. Mits je de goede plekken bezoekt is het vastleggen niet moeilijk, hoewel het een klein beestje betreft.

Hierbij al vast een eerste prentje van het bezoek aan dit eiland. Wordt vervolgd.

In de binnenduinen van Voorne neemt een Havik een momentje rust op een tak in de buurt van zijn nest met jongen. Vermoedelijk zojuist een prooi bezorgd, het gepiep en gekrijs was verstomd. Even opladen en dan weer op pad voor nieuwe aanvoer.

Moeilijk om vast te stellen of het hier om een adulte man of vrouw gaat. De verschillen zijn relatief en het was makkelijker geweest als het ouderpaar tezamen gefotografeerd was. Het vrouwtje is een slag groter, de iris van het mannetje is meer oranje, zijn wenkbrauwstreep iets breder en de kop wat ronder. De kleur van de bovenzijde is bij de man grijs met een blauwe zweem en bij de vrouw grijs met een bruine zweem. Mijn eerste indruk was een vrouwelijk exemplaar, een kenner die ik raadpleegde dacht aan een mannelijk exemplaar. U mag het zeggen. Toen ik de kamera neerlegde en de verrekijker pakte was de vogel gevlogen!

Er bevinden zich in de begroeide duinen meerdere haviksnesten. Dagelijks zijn deze roofvogels jagend waar te nemen op het Groene strand, de Slikken en de Westplaat. Op de Westplaat heeft in een wilg jaren achtereen een Havik gebroed en dat op 30 meter afstand van de hoogwater lijn. Waarschijnlijk uniek in Nederland, het is tenslotte een bosvogel.

Eten en gegeten worden. Calorieën zijn van levensbelang. En ben je een carnivoor dan schakel je niet zo makkelijk over op een vegetarisch dieet. Deze zilverreiger peinst er in ieder geval niet over.

Urenlang kan hij bewegingsloos langs een sloot staan om toe te slaan. De rat spartelde nog wat voordat hij met een geoefende worp in het keelgat verdween en definitief het wereldtoneel verliet. De een zijn brood werd de ander zijn dood.

Een Huismus breng je niet in verband met het strand. De mus is een cultuurvolger, te vinden in de bebouwde omgeving met zijn favoriete broedplek onder oude dakpannen. Het vogeltje is erg sociaal en plaats trouw. Een actieradius van een paar honderd meter is al veel, voor hem geen lange struintochten naar verlate stranden.

De Huismus heeft onze site dan ook nooit gehaald, tot vandaag. Op weg naar het strand over het kronkelende duinpad passeerde ik een bouwvallig duinboerderijtje. Op het erfhek keek dit vrouwtje nieuwsgierig naar de passerende vreemdeling. Niet verder denken, tafereeltje vastleggen en plaatsen. Eindelijk een mus nabij het strand.