Voorjaar in de natuur, het testosteron spat er vanaf. Adrenaline en agressie in de lijven. In dit duinmeertje vechten twee Meerkoeten om het territorium. Meerkoeten staan bekend om hun agressief gedrag in het broedseizoen. In de wintermaanden leven ze vreedzaam samen in grote groepen, in het voorjaar vormen ze paartjes die de andere koppels het riet uitvechten. Deze Zwarte zwaan kijkt rustig toe hoe het gevecht eindigt. (foto’s Joyce Oudwater)
Vanmorgen op het weg naar het strand van Goeree trof ik vlak achter de duinen dit ree aan op een omgeploegde akker. Geen voedsel te bekennen, een niet logische plaats. Even later kwam een tweede kop te voorschijn. Er bleek een dulve te liggen waar de reeën zochten naar voedsel. Aan het einde van de winter zijn de populaire voedselplekken kaal gevreten en komen ze steeds meer uit de dekking. Het was het enige aardige nog aan deze natte en koude morgen.
De Bonte strandloper op de voor grond valt in het niet bij de 3 Brandganzen , niet eens een grote ganzensoort. En de Bonte strandloper is ook niet een hele kleine vogel. Om er getallen aan te hangen: de laatste weegt zo’n 50 gram en de Brandgans 1,7 kilogram, 34 x zoveel. Een Canadese gans haalt overigens 5-6 kilo.
Maar het kan in ons land veel extremer. Een Goudhaantje vs Knobbelzwaan: 5,5 gram en 12 kilo. Maar die zie je nooit bij elkaar.
In het knobbelige zeetje voor de kust dook een brilduiker op. Duidelijk herkenbaar aan het puntige bolletje en het ” brilletje” op zijn kop. Een echte wintergast aan onze kust. Wadden, Delta en IJsselmeer zijn de plekken om ze te spotten. Toch zie je ze niet zoveel, het gaat maar om 15.000 exemplaren die in Nederland hun bivak opslaan.
Net zoals veel eendensoorten een schitterend kleed, subtiele tekening. Aan de kop een groene glans, hier helaas niet te zien. Op afstand kan je je nog wel eens vergissen en deze aanzien voor een Kuifeend of een Toppereend maar de Brilduiker wint op schoonheid.
Ze zijn weer overal te zien: Lepelaars. Niet zo verwonderlijk in dit gebied waar een aanzienlijk deel van de Nederlandse broedpopulatie is te vinden. In februari keren ze terug van hun winterverblijf in Zuid-Europa en Afrika. Fraaie en indrukwekkende dieren, door grootte en uiterlijk. Mooie stoffering van het landschap. Bek volledig aangepast aan voedsel zoeken in waadbare plassen en ondiepten. De naam zegt voldoende.
De imposante lepel blijft verwonderen. Hoe houd je dat gewicht in de vlucht netjes op zijn plaats, hoe sterk moeten de spieren van het scharnier in de kop niet zijn om de bek te laten klapperen. Het zwaartepunt ligt nogal excentrisch. Maar de praktijk laat zien dat het prima kan.
Als vroege broeder moet je er op tijd bij zijn. Op zijn paasbest maar dan een paar maanden eerder. Deze Aalscholver is klaar voor de balts, opvallende kop, witte dijvlek en brons kleurige dekveren. De eerste nesten van deze soort kan je al vanaf begin februari aantreffen maar het broedseizoen loopt door tot in juni. Grote spreiding geeft de soort meer bescherming tegen natuurrampen.
Hij ging er echt eens voor staan, weliswaar op gepaste afstand maar met een mooie pose voor de foto. De laatste druppels vielen van de snavel in het rimpelloze water. Goed zichtbaar zijn de opvallende kenmerken zoals de subtiel omlaag gebogen snavel punt, oranjebasis van de ondersnavel, opvallende witte wenkbrauwstreep en de vaalwitte onderzijde zonder tekening. Net nog zichtbaar de oranje poten die ook over 3 maanden zwart zullen kleuren.
Je rijdt erlangs en ziet in je ooghoek een steltloper die alles heeft van een Tureluur maar toch twijfel je . De enige optie is omkeren en rustig gaan kijken. Aangekomen ter plaatse had zich een tweede vogel gevoegd bij de “namaak” Tureluur, eveneens op hoge poten. Twee steltlopers die je niet alledag ziet. Het ging om een Kemphaan en een Zwarte ruiter, beide in winterkleed. De eerste met lange hals, kortere snavel, de tweede met kortere hals en lange snavel. Het winterkleed doet niet vermoeden hoe fraai het zomerkleed zal zijn. De Kemphaan dan met zijn opmerkelijke kuif en halskraag, de Zwarte ruiter vrijwel volledig zwart! Kijk het maar eens na in uw vogelgids.
Leuk om ze zo samen te zien. Opmerkelijk, maar niet zozeer op Schouwen waar beide soorten in de winter te zien zijn. En gezien hun voorkeur voor dezelfde biotoop is een ontmoeting dan geen uitzondering. Laat dit nu net in “plan Tureluur” zijn.
Saai weer en weinig te beleven. Zo startte de zaterdag, de natuur liet weinig activiteiten zien. Het zicht was beperkt tot een paar honderd meter. Zelfs deze eenden leken er onder gebukt te gaan. Het zal wel projectie zijn geweest, in ieder geval leverde het geen vrolijk plaatje op.
Verharen gaat gepaard met jeuk en de beste remedie is dan stevig rollen in het zand. Kop en buik kunnen worden aangepakt me de zwemflappen, voor de rug is het ruwe zand een uitkomst. In een dag of 5 zal de witte vacht verdwenen zijn. Het melk drinkende knuffelbeest transformeert in Neerlands grootste roofdier.
