Witjes kunnen niet zo goed zwemmen. De wollige vacht geeft veel weerstand. Om afstanden af te leggen is de hulp van ma wel zo makkelijk en ook veilig. Ze kunnen geduwd worden terwijl ze aanschurken tegen de hals/schouderlijn van de moeder of, zoals op deze foto, gewoon meeliften door op de rug te klimmen. Zo kom je nog eens ergens.
De jeugd van een Grijze zeehond lijkt vrij overzichtelijk. Zo’n drie weken liggen en vet worden, daarna vervellen en zelf je zwemdiploma halen, dat is het dan. Geen interactie met soortgenoten in de wei, geen gestoei met pups uit hetzelfde nest. Niets daarvan. En ook tijdens het liggen op het strand maar beperkt contact met moederlief. Om de paar uur gevoed worden en wat aandacht, daarna is ze weer verdwenen.
Dit jong had na zijn voeding even een momentje met ma dat voor hem duidelijk te saai werd ingevuld. Ogenschijnlijk had het dier geen slaap en lag zich te vervelen. Leuk tafereeltje dat we weer menselijk gaan inkleuren. Maar goed, ook ik liep me te vervelen en dan ga je overal op letten.
Gewoon dagelijks te zien bij een strandwandeling. En dan te bedenken dat de Grijze zeehond pas sinds het begin van dit millennium weer voorkomt in het deltagebied.
In de middeleeuwen inheems, maar door bejaging voor lange tijd uit ons land verdwenen. Totdat eind vorige eeuw weer een kolonie werd opgebouwd in de Waddenzee en later voor de Zeeuwse kust. Geëmigreerd uit Engeland en Schotland. De populatie neemt sindsdien sterk toe, groeit sneller dan die van de Gewone zeehond.
Voor de natuurliefhebber valt er steeds meer te genieten. Ondanks de drukte op de stranden is een ontmoeting met een zeehond met jong geen uitzondering meer.
Zivermeeuw, misschien wel de meest algemene kustvogel het jaar rond. Altijd aanwezig, vast onderdeel van de stoffering van het strand. Te algemeen om nog op te vallen. Maar denk hem weg en je hebt geen strand meer: zijn geluid en vlucht zijn bepalend voor onze kustbeleving.
Er viel niets leuks te fotograferen. Een kop van een zeehond boven het water, een rug van een bruinvis en een paar drietenen. Alles buiten bereik. Totdat deze Zilvermeeuw zich liet vereeuwigen tegen de opkomende regenbui . Misschien niet de meest innemende vogel, wel een fraaie kop.
Vertrokken van de thuisbasis in het pikkedonker. Zware regenval, vanuit het zuiden werden echter opklaringen verwacht. Doel: observatie van een jonge zeehond met te laag gewicht. De pup werd al enige dagen in de gaten gehouden. Mogelijk te weinig voedselinname. Een voorbeeld uit de praktijk van de afgelopen twee maanden.
Vanuit de auto de situatie doorgenomen met het hoofd verzorging van de zeehondenopvang. Inmiddels werd het droog en licht, het werk van de vuurtoren van Ouddorp zat er bijna op.
Dat er in onze grauwe winters toch nog veel kleur kan worden waargenomen bewijst deze Wilde eend.
Met een kop die kleuren aan kan nemen van blauw tot metaalachtig groen. Weinig vogels doen hem dat na. En dat voor een gewone eend. Vaak onopgemerkt door zijn algemene verschijning, maar buitengewoon mooi. En om het groen nog extra aan te zetten die gele snavel.
Engelsen noemen deze kleur dan ook “mallard green” wat gewoon “eend groen” betekent (ral kleur 170 50 45).
Grijze zeehonden, vrouw en man. Terwijl een paar meter verder het jong lag te slapen werd de bul uitgedaagd door zijn vrouwelijke soortgenoot. Een overvliegende meeuw keek verbaasd toe.
Een teder plaatje van een gelukkig gezinnetje. Het beeld van de woeste liefdeloze bul wederom ontkracht.
Een pup van 25, de zorgzame moeder van 200 en de bul van pakweg 300 kilo. We hebben ze natuurlijk niet gewogen maar het zijn wel de verhoudingen. Zie het verschil in grootte en vorm van de koppen. Men name die van de bul is indrukwekkend.
Hij doet de soortnaam “Halichoerus grypus” ( vertaald: zeevarken met haakneus) duidelijk eer aan.
Jaren geleden was de IJsvogel, in de volksmond nog steeds “IJsvogeltje”, een bijzondere verschijning. Slechts een paar honderd broedgevallen en dat was dan nog voorbehouden aan het oosten van ons land.
Maar de tijden zijn veranderd. Dankzij de zachte winters is het aantal toegenomen, de soort is nu over geheel Nederland verspreid. Anders dan de naam doet vermoeden zijn ze kwetsbaar in de winter. Met bevroren sloten is het lastig vissen en de overstap naar ander voedsel is voor deze vogel niet zo makkelijk.
Nu ook broedend in het westen. In de wintermaanden, met een toename van het aantal doordat noordelijke exemplaren zich laten afzakken, aan de kust geregeld te zien. Zelfs op zout water.
Dit exemplaar zat boven een vijver net achter de binnenduinen. Een vrouwtje, met de kenmerkende rode onderkant van de snavel.
Makkelijk te zien als de zon op de staalblauwe dekveren schijnt. Lastig waar te nemen in de schaduw, zeker met de vaal-oranje borst naar je toe. Schuw, snel en klein.
De zon kwam even door de wolken, twee opnamen. Twee luid sprekende passanten, weg was ze.
Een jonge Zilvermeeuw was de Grote mantelmeeuw en twee andere Zilvermeeuwen te vlug af. Vloog weg met een messchede in zijn bek. Grote kans dat het een Amerikaanse zwaardschede was, voor de kust massaal aanwezig.
Het was druk op het strand met foeragerende vogels. Het knobbelige zeetje, met de naweeën Van Pia, Gerrit of Henk ( ik ben de tel kwijt met al die stormen), had de ondergrond losgewoeld waardoor het makkelijk snacken was voor de kustvogels. Links lagen twee Grijze zeehonden zich te bekommeren om hun jongen, rechts bivakkeerden honderden meeuwen, scholeksters en ander kustgrut en daartussen strandwandelaars. Hotspot Brouwersdam.
