De zeehondenwachter en het witje, een kerstverhaaltje

Klein, weerloos hoopje zeehond op het strand in de regen. Het gure weer, de ronde ogen en het witte velletje: genoeg ingrediënten aanwezig voor een tranentrekkend kerstverhaaltje. Opvangen en vertroetelen dit beestje…..

Maar U als trouwe lezer van deze site weet het al. Niet aankomen, met rust laten en hooguit van afstand observeren. De moeder komt om de paar uur voeden en de zeehondenwachters van onze kust houden een oogje in het zeil.

Het jong was vermoedelijk door de storm van de zandbank geslagen en op het strand beland. De moeder weet de pup wel terug te vinden, meestal… Het jong is gewogen en voor de herkenning gemerkt. Grootte, gewicht (16 kilo) en nog niet verharende vacht duidden op een jong van een paar dagen oud. Nog 15 dagen moedermelk en 20 (!) kilo groeien alvorens het gaat verharen en zelfstandig door het leven kan gaan.

Dag erna woog de pup nog maar 15, in tegenstelling tot de gehoopte groei van 1-1,5 kilo, een afname!

De moeder is niet meer verschenen, vrijwel zeker door de drukte op het strand/ menselijk toedoen. In dit geval is na overleg besloten het jong op te vangen. Dus met kerst toch nog in de krib, nu ja een nat bassin dan.