Tag stoer

Een verrassing langs de vloedlijn! De gele hoornpapaver is een mediterrane verschijning met uitbundige, felgele bloemen en dikke grijze bladeren. Een kustplant tot wel 90 cm hoog, die na de bloei lange ‘hoorn’-vormige doosvruchten draagt.

Ondanks dat deze plant als ‘heel zeldzaam’ wordt betiteld én op de rode lijst staat, wordt deze plant -beetje geholpen door klimaatverandering- langzaam aan steeds meer gezien langs onze kust. Deze zonaanbidder groeit vooral langs de kust van de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan. 

De gele hoornpapaver is een echte kustplant, of beter gezegd een vloedmerkplant. De hoornpapaver groeit namelijk vaak op het vloedmerk, een langgerekte strook die zich op het strand bevindt en overeenkomt met de laatste vloedstand. Buiten de vloedlijn kun je hem ook wel treffen op grindbanken, schelpenbanken, tussen aangespoeld zeewier en soms zelf in de duinen.

Deze stoere kustplant overleeft het alleen op plekken waar veel plantenresten in de bodem zitten, want een Gele Hoornpapaver heeft veel voedingsstoffen nodig. Soms breekt een uitgebloeide plant bij de wortel af nadat hij is doodgegaan. Hij waait dan langs het strand, de zee zorgt voor het transport van de zaden, die op allerlei plekken terecht komen. Het zaad kan alleen op voedselrijke plekken ontkiemen, dus het is dan nog maar de vraag of er een jaar later een nieuwe gele hoornpapaver bloeit. Een jaar is namelijk best lang, op een plaats waar het zo ruig is!

Van juni t/m augustus kun je deze stoere kustplant uitbundig zien bloeien, de bloemen met een doorsnede van maar liefst 7,5 cm kun je niet missen.

Stoer! Met oogverblindende mediterrane looks.

Langs onze kust bloeit op dit moment de Zeekool. De naam zegt het al, deze wilde én beschermde plant is lid van de ‘kolen familie’. Nu in uitbundige bloei met heerlijk geurende bloemen brengt deze strandplant de kust een flinke dosis Flowerpower!

De dikke zaden van zeekool kunnen een maand lang rond drijven op zee, en dan ergens aanspoelen en ontkiemen. Dit gebeurt op veel plaatsen langs de kusten van Europa, van Scandinavië en de Oostzee tot Turkije, Jordanië en de Zwarte Zee.

Je herkent deze plant aan z’n blauwgroene bladeren, die lijken op koolbladeren, maar met lange stelen. In bloei vallen meteen de enorme witte bloemtrossen op. Uit de witte bloemknoppen verschijnen witte bloemen van 1-1½ cm. De kelkbladen staan schuin af en zijn wit gerand.

Deze stoere wilde plant groeit het liefst op kiezelstranden en rotskusten waar de zaden in het vloedmerk ontkiemen. De plant is zeldzaam in de natuur en staat op de rode lijst. In onze omgeving heb je kans deze de planten zien op de Maasvlakte en iets verder op de Landtong en de Brouwersdam.

De stengels van Zeekool zijn eetbaar, vroeger verzamelden de Romeinen de groenten vanuit het wild en maakten het in om op scheepsreizen mee te nemen. De zeelieden aten het tegen scheurbuik. Later is men deze groente ook gaan telen vooral op brakke grond, waar andere groenten slecht groeien. Voor consumptie wordt de Zeekool op kleine geteeld op bijvoorbeeld Texel. Het is een zeer exclusieve groente, steeds meer topkoks promoten deze ‘vergeten groente’, die is rijk is aan vitamine C, minerale zouten, zwavel en jodium. 

Eén en al power, deze stoere strandplant!