Verzopen witje…
Deze huiler die een paar dagen geleden op onze site te zien en te horen was, kruiste weer op ons pad. Door een kitesurfer werden we geattendeerd op zijn aanwezigheid. Makkelijk te herkennen aan het koppie met als bevestiging het blauwe merk op zijn achterlijf.
Wat te doen? Gezien gewicht en uitstraling was de pup in goede conditie. Was het jong al afgestoten door de moeder? Het was nog niet aan het verharen. Of werd het nog gezoogd? In dat geval was verplaatsen naar een rustiger plek de juiste optie. De vindplaats was te druk voor de moeder om aan land te komen en het jong te voeden. . Ze zou hem een paar honderd meter verderop makkelijk kunnen terugvinden.
Zo gezegd, zo gedaan. Het jong naar zijn nieuwe plaats vervoerd waar het doodleuk het ruime sop koos. We houden het in de gaten, zullen het wel weer tegenkomen als het aan het verharen is op het strand (een proces van een dag of 5).
Door het regenachtige weer lijkt de romantiek van de witte kerstpup verdwenen. Nat en grauw: zowel de lucht, het strand als het witje. Als contrast hieronder het plaatje van 11 maanden geleden op een zonnig dag begin januari, zo kan het dus ook.