Gulzige blik

‘s middags op het strand kwam ik hem weer tegen, mijn bekende zilvermeeuw. Duidelijk gewend om te gaan met bezoekers en altijd uit op voedsel. Meeuwen zijn echte schrokoppen. Iedere calorie die ze kunnen bemachtigen pakken ze. Voedsel is noodzakelijke brandstof en die kun je niet laten liggen.

Normaal als je een meeuw wat eetbaars toewerpt wordt het uit de lucht gegrist voordat het de grond raakt. Deze meeuw nam er echter de tijd voor. Uit zijn blik sprak een smachtend verlangen, maar iets weerhield hem toe te slaan.

Misschien in zijn jeugd geleerd niet eten aan te nemen van vreemde mannen. Je weet nooit wat de bedoelingen zijn zal z’n moeder hem geleerd hebben. In dit geval klopte dat ook. Een kamera lag klaar om een opname te maken van het moment dat hij toe zou slaan. Snode plannen om daarmee zijn portretrecht te schenden.

Uiteindelijk overwon de meeuw zijn schroom en pikte het korstje brood weg. Die opname heb ik discreet weggegooid, maar zijn gulzige blik wilde ik u niet onthouden.