Jacht op de Potvis

Het weer slaat om. De zon staat lager, dagen worden korter, temperatuur zakt. Nog even en we krijgen de eerste najaarsstormen, striemende regen, grote golven. Geen last meer van badgasten, verlaten strand, het rijk voor je alleen. In dat decor van grijze zee en grauwe luchten, komt mijn oude droom weer naarboven, het vinden van een aangespoelde potvis. Nee lezer, nu niet in de weerstand schieten. Ik wens geen enkele potvis een dodelijke stranding toe, ben tegen walvisjacht, lid van alle verantwoorde natuur- en milieuorganisaties en stem op een partij met nette mensen. Maar toch, mijn ultieme wens blijft het vinden van een gestrande potvis. December 2017 overkwam het me bijna: 60 kilometer zuidelijker strandde een potvis op het strand bij Domburg. Ben er direct naar toe gereden en heb met 200 mensen achter een afzetting hem kunnen aanschouwen. Maar je wilt het natuurlijk exclusiever.

Geheel volgens de regels van de statistiek bleef ik echter ook vandaag verstoken van deze ultieme ervaring. Mijn blik maar gevestigd op het zand en de schelpen onder mij. Op een stukje kleiner dan mijn duim trof ik deze schat aan. Rijkdom die velen over het hoofd zien maar volop aanwezig is. Een gestrande potvis kan je niet missen, maar als je zoekt vind je hem niet. Bij deze schat is het tegenovergesteld. Algemeen aanwezig maar onopgemerkt. Ach, wie het kleine niet eert……..