Een jonge Gewone Zeehond kijkt naar de brekende golven en wacht het juiste moment af om het water in te duiken. Dit ca 9 maanden oude dier zal er niet om malen. Koud en onstuimig weer deert hem niet. Om iets van zijn ervaring te delen is de foto gemaakt op zijn ooghoogte.
Officieel Drieteenstrandloper. Maar “drieteentje” zoals in de vogelspreektaal wordt gehanteerd geeft beter het sfeerbeeld van dit vogeltje weer. Als je het over vogels met een gun factor hebt kom je snel bij deze soort terecht. Er zijn er natuurlijk meer zoals de Staartmeesjes, Papegaaiduikers of Huismussen. Alle hebben een vriendelijke uitstraling, aaibaarheidsfactor en een sterk groeps gedrag gemeen. Nu kan je hier de nodige kanttekeningen bij zetten, het gaat eenvoudig weg om overleven en voortplanten en eten of gegeten worden. Maar toch uitstraling doet ook veel voor de genieter van de natuur. Terug naar de kust. Dit jaargetijde leent zich uitstekend om lekker van de drieteentjes te genieten. In grote groepen vlakbij de branding te vinden, hun habitat. Een normaal denkend mens zou zo’n 20 meter boven de hoogwaterlijn gaan rusten, je weet maar nooit. Deze beestjes scheppen er een genoegen in te bivakkeren op die plekjes waar ze altijd in de gevarenzone zitten om een nat pak te halen. Onverstoorbaar, bijna in de branding. Wordt het te erg dan schuiven ze 1 meter op. Gezellig bij elkaar op de “buut vrij” plaats tot dat de zee de spelregels aanpast. Nu overal langs de kust te zien.
Een opduikende zeehond, vrouwelijke kegelrob, wordt verrast door een brekende golf. Haar blik geeft de indruk van schrik maar dat is een menselijke interpretatie van de grote zwarte ogen die speciaal zijn uitgerust voor het kijken onder water, op het land is het gezichtsvermogen van de zeehond overigens beperkt. De grijze zeehond is een krachtige zwemmer die een snelheid van 35 km per uur in de staart heeft zitten en er niet tegen opziet om in een nacht een oversteekje naar Engeland te wagen. Een brandingsgolf is dan ook niet het grootste probleem.
Zwervend over het strand kwam ik hem tegen. Ontspannend zittend op een paal, niet onder de indruk van mijn nadering: de Grote stern. Ik had hem al weken op de korrel, maar steeds lukte het niet hem tot op een acceptabele afstand te benaderen. Nu dan wel, op de laatste van een palenrij , zo’n 30 meter in zee. Om een goede opname te maken bijna tot mijn middel in het water gelopen en afgedrukt. Met zo’n 15.000 broedparen in Nederland waarvan zo’n 6000 in de Delta niet schaars, maar voor mij wel bijzonder. Mijn heilige graal van het zomerseizoen, de fraaiste stern. De tijd dat zeldzaamheid het criterium was heb ik achter me gelaten. De meeste strandbezoekers denken dat het een meeuw is. Formaat kokmeeuw, wat slanker en lager op de poten. Ze zullen er verder geen acht op slaan. Daar gaan we met de komende berichten verandering in brengen door meer over deze schoonheid te vertellen. Wordt vervolgd.
