Deze torenvalk vliegt met de snelheid van de (tegen)wind met als resultaat een perfecte sur place. De vleugels zorgen voor de juiste snelheid, de staart fungeert als roer. Iedere veer draagt bij aan deze balanceer kunst. De kop blijft bewegingsloos met de ogen speurend naar de beoogde prooi: een muis.
Meerdere roofvogels gebruiken deze techniek maar de Torenvalk lijkt de absolute meester.
Een gewone vogel die je het hele jaar kunt zien. Kenmerkend is het “bidden”, het boven een vast punt op 10- 20 meter hoogte in de lucht hangen om de grond af te speuren naar een mogelijke prooi. Het gaat dan om veldmuizen die herkend worden aan het urinespoor dat ze achterlaten.
Bidden, te herleiden naar een foutieve interpretatie van het engelse “bird of prey”, kan zonder bijna zichtbare vleugelbewegingen geschieden wanneer de thermiek goed is, of door middel van met gelijke snelheid tegen de wind in vliegen. Qua balanceer werk doet het denken aan de “sur place” bij het baanwielrennen.
Tot nu toe heb ik nooit geluk gehad met het vastleggen van deze pose. Tegenlicht, te grote afstand en vooral de alertheid van de vogel speelden me parten. Goed benaderbaar, maar wanneer het raampje van de auto opengaat en de lens wordt gericht is de vogel gevlogen. Buizerds hebben daar ook zo een handje van. Algemeen, maar niet makkelijk te fotograferen.
Maar onlangs was het raak, bij de Stuifdijk op de Maasvlakte was me het gegund. De valk keek me nog aan maar was niet van plan er van door te gaan. Hard vliegend tegen de windkracht 6 uit zee resulterend in een perfecte “sur place”. Al zijn aandacht was daar bij nodig. En ik: gewoon mijn frustratie van alle mislukte pogingen eruit gooien en lekker knippen. Met als resultaat deze serie.