De jeugd van een Grijze zeehond lijkt vrij overzichtelijk. Zo’n drie weken liggen en vet worden, daarna vervellen en zelf je zwemdiploma halen, dat is het dan. Geen interactie met soortgenoten in de wei, geen gestoei met pups uit hetzelfde nest. Niets daarvan. En ook tijdens het liggen op het strand maar beperkt contact met moederlief. Om de paar uur gevoed worden en wat aandacht, daarna is ze weer verdwenen.
Dit jong had na zijn voeding even een momentje met ma dat voor hem duidelijk te saai werd ingevuld. Ogenschijnlijk had het dier geen slaap en lag zich te vervelen. Leuk tafereeltje dat we weer menselijk gaan inkleuren. Maar goed, ook ik liep me te vervelen en dan ga je overal op letten.
Een telefoontje van een oplettende passant Ron: tussen de opgestapelde stoelen voor de strandtent lag een 4 maanden oude Grijze zeehond te slapen. Niet handig als je weet dat daar ‘s morgens het vertrekpunt is voor veel wandelaars met honden. Zeehond en hond vormen een spannende combinatie die voor het welzijn van beide dieren vermeden moet worden, daar hebben we al genoeg aandacht aan besteed.
Het leek beter om de jonge zeehond die geen aanstalten maakte naar zee terug te gaan, te verplaatsten naar een rustiger deel van het strand. Daar aangekomen bleek meneer minder gecharmeerd van zijn nieuwe rustplaats en koos het zeehondenpad. Maar 10 meter voor het water bedacht hij zich, strekte zich uit en ging zijn slaapje hervatten.
Grijze zeehonden zijn zelfbewust en niet snel bang. Ze lijken te vertrouwen op hun fysieke weerbaarheid, de felheid van een kat in combinatie met een grote bek vol scherpe tanden. Het was goed te zien dat dit jonge dier de situatie meester was en zijn eigen plan trok. Met een lange neus naar zijn redders door op de door hem gekozen plaats zijn slaap te hervatten. De foto van Joyce geeft het goed weer: dit wordt nog wat.
We komen op het strand nogal wat soorten zoogdieren tegen. Onlangs lieten we beelden zien van de Bever in de branding, de Vos wordt regelmatig gesignaleerd aan de vloedlijn en dit dan naast de gewone Bruinvissen en Zeehonden.
Onlangs werden we opgeroepen om een schaap bij waterlijn te helpen. Een bericht waar bij je vraagtekens kan zetten, maar alles is mogelijk. Eenmaal op het strand zagen we op een paar honderd meter afstand het dier liggen, ogenschijnlijk apathisch. In de vroege ochtendschemering zou je het inderdaad voor een schaap kunnen aanzien. Formaat en kleur vacht duidden in die richting.
Maar ter plaatse bleek overduidelijk dat het ging om wat te verwachten was: een jong van de Grijze Zeehond. ca 4 weken oud en verharend. Maar wel van een enorme omvang, vol in het vet en van een grootte die ontzag inboezemde.
Kerngezond, dus gewoon aan zijn lot overgelaten. Als souvenir hebben we nog een merktekentje op zijn rug gespoten. Maar dat zal over een weekje met de laatste witte wollen haren wel verdwenen zijn.
Na een paar dagen was hij terug, sterk vermagerd. Eenzaam liggend op het strand, 2 kilometer noordelijker dan op de eerdere landingsplaats, tegen het afgeslagen duin aan. Nu niet ontspannen rustend maar alerter dan voorheen. Naderende wandelaars brachten hem in beweging richting het water. De zee lonkte en even later verdween hij in de golven en daarmee voor goed uit ons zicht.
Bij inspectie van zijn ligplaats waren de sporen te zien van een wandelaar met aangelijnde hond, zo vroeg in de ochtend.
Twee dagen later is onze Rob gevonden op het strand van Kijkduin, zo’n twaalf kilometer verderop. Herkend aan de groene markering op zijn rug. De witte vacht was nu duidelijk aan het slijten. Gezien zijn uitgeputte toestand is in overleg met het opvangcentrum besloten hem ter observatie op te nemen. Inmiddels gaat het de goede kant op en zal hij binnenkort weer worden uitgezet, met zijn dan inmiddels donkere gladde vacht. Weer geen witte kerst….
Naschrift: vanwege de noodzakelijke rust zijn deze stukjes met enige vertraging geplaatst. De pup is tijdens zijn dagen op het strand voortdurend geobserveerd door de zeehondenwachter. Gewicht en algemene toestand zijn dagelijks doorgesproken met opvangcentrum Aseal. Opvang van zeehonden geschiedt volgens een landelijk protocol waarbij in beginsel alleen wordt ingegrepen bij door de mens veroorzaakt lijden, denk aan verwondingen door visnet, scheepsschroef en verstoring. Een grote groep vaste bezoekers van het strand fungeert als onze ogen en oren en bericht ons indien noodzakelijk.
