De nesten waren inmiddels verlaten, geen activiteiten meer te bespeuren rond het afgekalfde duin met de kenmerkende kleine holen daarin gegraven.
Op een lijntje even verderop keek een aantal overzwaluwen nieuwsgierig om zich heen. De volwassen exemplaren vlogen snel op, de jonge bleven rustig zitten, nog onbevangen en niet mensenschuw.
Ze zijn weer massaal te zien op onze stranden: Bloemkoolkwallen ofwel Zeepaddestoelen. Grote en ook zware kwallen waar je als mens geen last van zult hebben tijdens het zwemmen. Ze stralen niet of nauwelijks. In het najaar hebben de kwallen zich voortgeplant en kunnen afsterven met het kouder worden van het water. Een enkel exemplaar overleeft de winter en blijft dan doorgroeien tot zeer grote afmetingen. Voorbeelden van meer dan 10 kilo en 90 cm doorsnede zijn bekend. Maar alleen al door hun kleur zul je ze niet over het hoofd zien.
Misschien minder tot de verbeelding sprekend dan een zeezoogdier zoals zeehond of bruinvis maar deze plant, vrij algemeen aan de kust van Voorne en Goeree, is zeldzaam. Zeewolfsmelk, een zout resistente plant, die vlakbij de vloedlijn te vinden is. Gewoon met de wortels in het zand op het strand. De vruchten en zaden worden door de zee meegenomen en elders in het vloedmerk gedropt. En zo wandelt de plant langs de kust van Europa. Nederland is zo’n beetje het matje.
De naam heeft te maken met de witte “melk” die vrijkomt bij het breken van een stengel. Kan brandplekken veroorzaken en is giftig. Niet aan likken dus.
Wanneer je dan de rups uit ons vorige bericht aantreft op deze (voor hem) waardplant, heb je twee “rode lijst” soorten op 1 plaatje. En dan ontkom je er niet aan hier aandacht aan te besteden. Twee bijzondere strandbewoners die nog zeldzaam zijn ook. Gewoon op het strand van Voorne. Bijzonder strand….
Het lijkt op een symbiose, maar is slechts een grillige speling van wind en water. Een kluwen eikapsels van de Wulk rust tegen een Gewone Otterschelp op het strand.
Wulken leggen hun eitjes bij elkaar in de buurt. De eitjes verkleven tot een sponsachtige massa die meer overlevingskansen biedt in de zee. De eerst uitgekomen wulkjes doen zich tegoed aan de andere eitjes. Na een storm kan je soms bijna voetbalgrote bollen van eikapsels aantreffen op het strand.
Het doublet van de Gewone Otterschelp is door de dunschalige kleppen erg licht en laat zich makkelijk door de wind meevoeren. Hier gaven ze elkaar stevigheid en rust: het eikapsel en de schelp.
We komen op het strand nogal wat soorten zoogdieren tegen. Onlangs lieten we beelden zien van de Bever in de branding, de Vos wordt regelmatig gesignaleerd aan de vloedlijn en dit dan naast de gewone Bruinvissen en Zeehonden.
Onlangs werden we opgeroepen om een schaap bij waterlijn te helpen. Een bericht waar bij je vraagtekens kan zetten, maar alles is mogelijk. Eenmaal op het strand zagen we op een paar honderd meter afstand het dier liggen, ogenschijnlijk apathisch. In de vroege ochtendschemering zou je het inderdaad voor een schaap kunnen aanzien. Formaat en kleur vacht duidden in die richting.
Maar ter plaatse bleek overduidelijk dat het ging om wat te verwachten was: een jong van de Grijze Zeehond. ca 4 weken oud en verharend. Maar wel van een enorme omvang, vol in het vet en van een grootte die ontzag inboezemde.
Kerngezond, dus gewoon aan zijn lot overgelaten. Als souvenir hebben we nog een merktekentje op zijn rug gespoten. Maar dat zal over een weekje met de laatste witte wollen haren wel verdwenen zijn.
Deze vrouwelijke Kegelrob volgt nieuwsgierig de bewegingen van de fotograaf op het strand. Niet bang, ze vertrouwt op haar kracht en snelheid in het water. Ook is haar geen natuurlijke vijand in de Noordzee bekend, in theorie hooguit een verdwaalde Orka. De kegelrob ofwel Grijze Zeehond is ons grootste roofdier aan de kust en dat geeft natuurlijk een positie.
Na een paar dagen was hij terug, sterk vermagerd. Eenzaam liggend op het strand, 2 kilometer noordelijker dan op de eerdere landingsplaats, tegen het afgeslagen duin aan. Nu niet ontspannen rustend maar alerter dan voorheen. Naderende wandelaars brachten hem in beweging richting het water. De zee lonkte en even later verdween hij in de golven en daarmee voor goed uit ons zicht.
Bij inspectie van zijn ligplaats waren de sporen te zien van een wandelaar met aangelijnde hond, zo vroeg in de ochtend.
Twee dagen later is onze Rob gevonden op het strand van Kijkduin, zo’n twaalf kilometer verderop. Herkend aan de groene markering op zijn rug. De witte vacht was nu duidelijk aan het slijten. Gezien zijn uitgeputte toestand is in overleg met het opvangcentrum besloten hem ter observatie op te nemen. Inmiddels gaat het de goede kant op en zal hij binnenkort weer worden uitgezet, met zijn dan inmiddels donkere gladde vacht. Weer geen witte kerst….
Naschrift: vanwege de noodzakelijke rust zijn deze stukjes met enige vertraging geplaatst. De pup is tijdens zijn dagen op het strand voortdurend geobserveerd door de zeehondenwachter. Gewicht en algemene toestand zijn dagelijks doorgesproken met opvangcentrum Aseal. Opvang van zeehonden geschiedt volgens een landelijk protocol waarbij in beginsel alleen wordt ingegrepen bij door de mens veroorzaakt lijden, denk aan verwondingen door visnet, scheepsschroef en verstoring. Een grote groep vaste bezoekers van het strand fungeert als onze ogen en oren en bericht ons indien noodzakelijk.
‘s morgens vroeg terwijl Nederland ontwaakte of net achter de eerste koffie zat liep ik op het strand een meer dan frisse neus te halen. Niet koud, maar door de kleine mistdruppeltjes was het na een tijdje minder aangenaam dan verwacht. Dromend van een witte kerst hield ik de geest warm in het grauwe weer en daarmee ook het lijf, het gaat tenslotte om perceptie en niet om de thermometer.
In de overgang van nacht naar ochtendschemering ontwaarde ik iets wits op het strand. In een flits schoot het door mijn hoofd: een witje. Het jong van een Grijze zeehond ofwel Kegelrob. Een van de weinige dieren die werpt in december/januari en waarvan het jong een smetteloze witte vacht heeft. Althans de eerste 3-4 weken.
Ze worden hier voor de kust op de plaat geboren en blijven daar ca 3 weken, vnl op het droge. Zwemmen met hun wollige vacht kunnen ze maar matig en is vermoeiend. Na drie weken waarin hun geboorte gewicht door de vette moedermelk toeneemt van ca 15 tot 35 kg worden ze gespeend en verstoten. Hierna volgt een periode van 5 dagen verharen waarna ze met een donkere gladde vacht gaan leren vissen. Ze teren dan wel tot 20 kg in op hun reserves!
Dit beestje was nog niet zover. Voorbode van een witte kerst? Tot mijn opluchting zag ik even verderop een bordje staan, geplaatst door de zeehondenwachter die zijn werk als goede herder al had verricht. Het beestje geobserveerd en gemerkt met een gekleurde stip. Om te kunnen volgen en aan de passant te kennen geven dat de observatie begonnen was. De komende dagen zullen we kijken of het beestje met telelens verder kunnen vastleggen.
Lekker zo’n algemeen voorkomende vogel. Door menigeen verguisd, van oudsher behept met een negatief imago. Ik mag ze graag zien, net zoals familiegenoten Kauwtje, Roek en Raaf. Die laatste twee zie je helaas hier nauwelijks. Intelligente soorten, wetenschappelijke proeven hebben aangetoond dat ze tot 8 kunnen tellen. Kijk maar eens rond op Youtube waar fantastische opnamen te vinden zijn over hun slimheid.
De Zwarte kraai is hier algemeen aanwezig met in de winter een aanvulling van vogels uit het noorden. En hoewel je bij strandvogels niet direct aan een kraai denkt, zijn ze juist ook daar veelvuldig te zien.
Goed te fotograferen, soms een beetje moeite met de belichting door het grote zwarte vlak. Markante kop, innemende blik. Deze kwam zo dichtbij dat het moeilijk was om met de telelens nog voldoende scherptediepte te creëren. En dan blijkt het nadeel van een grote snavel. Volgende opname maar “en profile” ipv “en face” maken.
wordt je vanzelf bijzonder. Reclamespreuk die door mijn hoofd schoot toen ik deze kokmeeuw tegenkwam op het strand. Doodgewone vogel die je elke dag ziet en daardoor bijna niet meer waarneemt. Om dit te compenseren moeten we van tijd tot tijd maar eens de ruimte bieden aan deze toch fraaie vogel. Bij deze.
