Tag windkracht 7

Officieel Drieteenstrandloper. Maar “drieteentje” zoals in de vogelspreektaal wordt gehanteerd geeft beter het sfeerbeeld van dit vogeltje weer. Als je het over vogels met een gun factor hebt kom je snel bij deze soort terecht. Er zijn er natuurlijk meer zoals de Staartmeesjes, Papegaaiduikers of Huismussen. Alle hebben een vriendelijke uitstraling, aaibaarheidsfactor en een sterk groeps gedrag gemeen. Nu kan je hier de nodige kanttekeningen bij zetten, het gaat eenvoudig weg om overleven en voortplanten en eten of gegeten worden. Maar toch uitstraling doet ook veel voor de genieter van de natuur. Terug naar de kust. Dit jaargetijde leent zich uitstekend om lekker van de drieteentjes te genieten. In grote groepen vlakbij de branding te vinden, hun habitat. Een normaal denkend mens zou zo’n 20 meter boven de hoogwaterlijn gaan rusten, je weet maar nooit. Deze beestjes scheppen er een genoegen in te bivakkeren op die plekjes waar ze altijd in de gevarenzone zitten om een nat pak te halen. Onverstoorbaar, bijna in de branding. Wordt het te erg dan schuiven ze 1 meter op. Gezellig bij elkaar op de “buut vrij” plaats tot dat de zee de spelregels aanpast. Nu overal langs de kust te zien.

Bolletjes veren van 50 gram, in elkaar gedoken drieteentjes. Voor een vogeltje niet eens zo weinig, een pimpelmees weegt 10 gram. Maar toch, geen massa dat vertrouwen geeft bij stormachtig weer. Deze drietenen zaten dicht bij elkaar vol in de wind, kracht 7, een meter verwijderd van de kolkende branding. Blijft altijd een raadsel hoe ze dat klaar spelen: zo licht en toch niet wegwaaien. De oneffenheden van de basaltblokken braken de wind laag bij de grond. En ongetwijfeld hadden ze ook baat bij elkaar. Toch raadselachtig hoe zo weinig massa in een veren pakketje overeind weet te blijven. Je kan daar lang over filosoferen, maar ze overleven het al jaren zo, dus het moet te doen zijn. Deze drieteentjes waren wel zo wijs niet op te vliegen, maar ook dan weten ze de elementen te trotseren. Kost wel veel energie. Gelukkig waren er met deze gure omstandigheden ook nauwelijks wandelaars die voor verstoring konden zorgen. Natuur zorgt voor evenwicht…

Maandag 2 november, 19 graden, warmterecord. Een strakke zuidwester beukte op de kust: windkracht zeven al vroeg in de morgen. Had mijn camera na lange tijd weer eens uit de kast gehaald en was naar de Brouwersdam gereden. Altijd een leuke plek om vogels te spotten. Vanwege het hoge water en de storm vielen er weinig soorten waar te nemen. Het lagere deel met voedsel zoals wier, schelpen en pokken lag onder water en door de wind was het er ook niet echt aangenaam. De meeste vogels hadden hun heil elders gezocht. Tegen het hogere deel van het talud zaten groepen scholeksters en drietenen weggedoken te wachten op betere tijden. Twee scholeksters hadden het idee opgevat zich te verplaatsen met de wind in de rug. Het bleek een minder goed idee, snelheid was nauwelijks te controleren en de veren waaiden van hun lijf. Jongens: gewoon blijven zitten met de kop in de wind, geeft een beter aerodynamica!

Even verderop kwam ik dit omgewaaide toilet tegen. Windkracht 7 was ook deze plaats van retraite te machtig. Als er iemand in had gezeten, dan was hij vast in hoge nood. De omgewaaide doos rustte op de deur. Voelde geen aandrang om het verder te onderzoeken en heb het gelaten voor wat het was.