Tag zeewolfsmelk

Alsof we nog niet genoeg problemen hebben met het mestoverschot. Onlangs werd ik met mijn neus op de harde feiten gedrukt, getuige deze foto. Kaalvraat en overproductie van mest. Dat zelfs in het Natura 2000 gebied intensieve veeteelt wordt toegestaan, met alle gevolgen van dien.

Mooie tendentieuze berichtgeving. Wanneer we het beeld uitzoomen wordt duidelijk waar het om gaat. Het betreft de Wolfsmelkpijlstaartrups die zojuist op de kaalgevreten stengel van de Zeewolfsmelk zich ontlast heeft. Een ware evenwichtskunstenaar die al etend weet te poepen en met zo’n precisie dat de geproduceerde drol keurig blijft liggen. Voor de lezers die niet bekend zijn met deze wonderschone rups: de pijlstaart zit zoals de naam al aangeeft aan de achterzijde.

De plant wordt systematisch afgegraasd. De bladeren hebben de voorkeur, maar ook de harde stelen worden aangepakt. Is de plant kaal, dan steekt de rups rustig over naar de volgende.

Jarenlang was deze rups slechts sporadisch te zien. Nog steeds noemt de Vlinderstichting zijn verschijning “zeldzaam”. Maar met enige inspanning kan je hem nu vinden op de Slikken van Voorne, Maasvlakte en Kwade Hoek. Zoek Zeewolfsmelkplanten met de (makkelijk) zichtbare uitwerpselen op het zand eronder en ga dan de stengels langs.

De forse rups is van juli tot september waar te nemen, de eerste weken felgroen en later donkerder met meer rood. Eenmaal volgegeten en volgroeid graaft de rups zich in in het zand, om daar te verpoppen en volgend jaar als vlinder verder te gaan ( als “dagactieve nachtvlinder”)

Fraai foto object, jaarlijks weer een leuke trofee als je een geslaagde opname hebt weten te maken (ook een mobiele telefoon leent zich hier uitstekend voor). De rupsen met hun fraaie tekening en kleuren hebben voor de fotograaf een groot voordeel: ze lopen niet snel weg en gaan onverstoorbaar door met eten en poepen, alsof het een lopende band is. Alle tijd om scherp te stellen en standpunt te kiezen.

Ga naar de kust, zoek de Zeewolfsmelk en dan speuren naar uitwerpselen. Even niet denken aan het mestoverschot en stikstofuitstoot, gewoon kijken en ervan genieten.

Mooie naam, lang woord en je kan er makkelijk de pagina mee vullen: de Wolfsmelkpijlstaartrups. Een zeldzame verschijning, maar op Voorne en Goeree kan je hem jaarlijks met een beetje zoeken treffen.

In 2020 en 2021 plaatsten we er ook al een paar foto’s op deze site en nu dan weer. Het is net zo iets als goede koffie, elke ochtend een attractie en gaat nooit vervelen.

Dit exemplaar ondernam de reis via een helmstengel van de ene Zeewolfsmelkplant (zijn waardplant) naar de andere en werd onderweg geconfronteerd met een stevige wind. Alle poten waren nodig om de weg te kunnen vervolgen. Gelukkig beschikt hij over een behoorlijk aantal.

• 

• 

• 

Er zijn van die waarnemingen in de natuur die niet gaan vervelen. Iedere keer dat je buiten struint hoop je erop. Menigeen zal dit herkennen. Een mooie roofvogel, zeehond of ree: tref je ze op je pad dan sta je stil om ze te volgen. Het hoeft niet altijd groot, zoog- of roofdier te zijn, ook onder het kleine is heel veel dat blijft boeien.

Tot dergelijke waarnemingen behoort zeker het spotten van de Wolfsmelkpijlstaartrups. Zeldzaam en wonderschoon, vorig jaar zomer besteedden we er al aandacht aan. Het is er nu weer de tijd voor. We kunnen het danook niet laten onze lezers erop te attenderen. In de duinen van de Kwade Hoek kan je ze zeker aantreffen. Zaterdagmorgen was het raak met deze twee jonge exemplaren. De onderste foto van vorig jaar laat een groot exemplaar zien met een volwassen kleurschakering. Eenmaal volgroeid graven de rupsen zich in en verpoppen onder het zand om volgend jaar als vlinder te voorschijn te komen. Die dan weer zijn eitjes legt op de waardplant Zeewolfsmelk. Maar de naam deed dit al vermoeden.

Zandstrand, zee en vloedlijn roepen geen beelden op van groen. De dominante kleuren hier zijn blauw en grijs van lucht en zee, wit van schuimkoppen en de zachtlichte cremekleur van het zand. Groen begint pas bij de duinen, aangespoeld wier daargelaten. Een zeeman draagt geen groene boswachterstrui en de boswachter geen blauwe jopper. Zo heeft de natuur ons met haar kleuren een code opgelegd die door menig burger gerespecteerd wordt.

10 meter boven de vloedlijn tussen de schelpen echter schiet al dit mooie plantje met frisgroene kleur omhoog: zeewolfsmelk. Zout, zon en wind trotserend. Aan de kust van Voorne en de Delta gewoon, maar noordelijker minder algemeen voorkomend.

De plant voelt zich uitstekend thuis aan de zeereep. Opvallend uiterlijk, mocht men twijfelen: bij het afbreken van een stukje stengel komt een wit melkachtig sap vrij dat giftig is. De herkomst van de naam laat zich makkelijk raden. In de zomermaanden wordt deze plant de waardplant van de schitterende wolfsmelkpijlstaartrups waar we vorig jaar al eerder over schreven en die we deze zomer weer hopen waar te nemen.