Hij ging er echt eens voor staan, weliswaar op gepaste afstand maar met een mooie pose voor de foto. De laatste druppels vielen van de snavel in het rimpelloze water. Goed zichtbaar zijn de opvallende kenmerken zoals de subtiel omlaag gebogen snavel punt, oranjebasis van de ondersnavel, opvallende witte wenkbrauwstreep en de vaalwitte onderzijde zonder tekening. Net nog zichtbaar de oranje poten die ook over 3 maanden zwart zullen kleuren.
Je rijdt erlangs en ziet in je ooghoek een steltloper die alles heeft van een Tureluur maar toch twijfel je . De enige optie is omkeren en rustig gaan kijken. Aangekomen ter plaatse had zich een tweede vogel gevoegd bij de “namaak” Tureluur, eveneens op hoge poten. Twee steltlopers die je niet alledag ziet. Het ging om een Kemphaan en een Zwarte ruiter, beide in winterkleed. De eerste met lange hals, kortere snavel, de tweede met kortere hals en lange snavel. Het winterkleed doet niet vermoeden hoe fraai het zomerkleed zal zijn. De Kemphaan dan met zijn opmerkelijke kuif en halskraag, de Zwarte ruiter vrijwel volledig zwart! Kijk het maar eens na in uw vogelgids.
Leuk om ze zo samen te zien. Opmerkelijk, maar niet zozeer op Schouwen waar beide soorten in de winter te zien zijn. En gezien hun voorkeur voor dezelfde biotoop is een ontmoeting dan geen uitzondering. Laat dit nu net in “plan Tureluur” zijn.
Grondelende Zwarte Ruiters in de Spuiboezem bij Kerkwerve op Schouwen. Een paar weken terug schreven we al over deze mysterieuze vogels. Je verwacht ze niet direct, er overwinteren hier maar een zeer beperkt aantal. Wanneer je dan grondelende vogels ziet en deze niet herkend aan het achterlijf moet je even schakelen. Maar een paar met de kop boven water, ze moeten tenslotte ook een keer ademen, helpen je op weg. Met name de snavel maakt het duidelijk.
Grondelen kennen we vooral van eenden maar ook ruiters gebruiken deze techniek. Het woordenboek geeft als betekenis: “het met de kop en borst onder water zoeken naar voedsel op de bodem of beneden de waterspiegel”. Deze ondiepe plas is er ideaal hiervoor. Het door de wind onrustige water kleurt groen van de begroeiing 30 centimeter onder het oppervlak.
Ja, dit zijn Zwarte Ruiters! Vogels die we vnl als doortrekkers kennen. En als we een beetje geluk hebben zijn ze in het voorjaar hier te zien in het vrijwel zwarte prachtkleed, even een paar weken rustend en foeragerend om daarna aangesterkt door te vliegen naar de broedgebieden in Finland en noordwest Rusland. De vrouwtjes komen als eerste alweer terug en laten het verzorgen van het opgroeiend kroost over aan de mannetjes. Een verdeling van energie: mannetjes behoeven geen eieren te leggen en hebben nog reserves over. Zij volgen met de jongen later in het seizoen om via Nederland weer naar het zuiden te trekken voor de overwintering.
Een beperkt aantal overwintert in Nederland, zo’n 200 exemplaren vnl in de Delta. Laat ik nu net vandaag een 20 tal aantreffen in de Spuiboezem bij Kerkwerve op Schouwen. In winterkleed en dan slaat de naam als een tang op een varken, geen zwart meer te bekennen. Maar het aardige is wel dat deze prent alle kenmerken laat zien die de vogelboekjes bij het winterkleed oplepelen: lange knaloranje poten, lange zwarte snavel met aan de onderkant een oranje navelbasis, de witte wenkbrauwstreep, het witte onderlijf en het bruingrijze bovendek. Je kunt hem verwarren met de iets kleinere Tureluur, maar na het lezen van dit stukje niet meer.
