All posts by Ad 't Hart

Ze zijn snel en beweeglijk, alleen in de herfst en de winter te zien. Een klein aantal overwinteraars in ons land, maar dan wel op de stranden. Betekent dat je aan de kust van Voorne en Goeree goed zit. En dat klopt ook, al weken zijn ze waar te nemen in groepjes bij de embryonale duintjes. We hebben het over Sneeuwgorzen. Mooi in winterkleed, subliem in zomerkleed. Maar dan moet je wel naar IJsland of Noorwegen om ze te bewonderen.

Dit exemplaar liet zich verrassen door de tijgerende fotograaf, nog iets overgehouden van de dienstplicht. Zaadje in de bek tussen het biestarwegras en helm.

Zaterdagmiddag overleden na een botsing met een auto. Zondagmorgen lag de eekhoorn daar nog steeds, stijfbevroren aan de rand van de weg. Zaterdag nog puntgaaf, zondag waren de ogen naar buiten gedrukt. Het effect van de verstijving van het lichaam en het uitzetten van het oogvocht door de vorst. Macaber gezicht.

De weg van het dorp naar het strand voert langs twee boomrijke natuurgebieden: Kaapduin en Mildenburgbos. Daar waar deze over een korte afstand direct tegenover elkaar liggen steken de eekhoorns over. Afgelopen 2 maanden zijn al 4 slachtoffers aangetroffen. Bij aankomst van een auto schieten ze juist snel over in plaats van te wachten en vinden vaak de dood door de werveling onder het voertuig. Zal nog wel een paar generaties duren voordat ze hun techniek van oversteken aanpassen. Een zebra zal niet helpen.

Wintervogel en doortrekker. Voor de aantallen moet je naar de Wadden gaan. Hier in minder grote getale. Ook op onze site is deze soort nog maar eenmaal verschenen. Je kan hem oppervlakkig verwarren met een Drieteen- of Bonte strandloper. Snavel is korter, de poten zijn niet zwart. dat geeft al een aardig vertrekpunt voor determinatie. Enfin, verder doen ze hetzelfde: voedsel zoeken tussen het wier en op het strand.

Wilde eend. Omschreven in de vogelboekjes als: “bekendste eend en stamvorm van de tamme eend” en “bekendste, talrijkste en wijdst verspreide eend”. Kortom de meest doodgewone eend. Het is dan ook niet de vogel waar je aan denkt bij het opstellen van je wenslijstje.

Maar als je dan met vriesweer langs de kust loopt en boven het ijsblauwe water deze wilde eend ziet in de najaarszon dan kan je niet anders dan dat beeld vastleggen. De metaalgroene kleur van de kop, de oranje poten, de okergele snavel met de bruingetinte romp: een kleurenpatroon dat bij een tropische vogel niet zou misstaan. Dus gewoon er vandaag een plaats voor ingeruimd op deze site!

In de Flipjeshaven aan de noordzijde van Noord-Beveland vlak bij de Oosterscheldekering, daar waar Flip vroeger zijn strandtent runde, staat een Kleine zilverreiger te rusten. Grote of Kleine zilverreiger? Ondanks de grote gelijkenis vergis je je in het veld toch niet zo snel. Hier maakten zijn houding, kleur snavel en de gele tenen die contrasteren met de zwarte poten het duidelijk. Overigens komt de Kleine in Nederland beduidend minder voor. Rond de Oosterschelde is het een echter een vertrouwde overwinteraar.

De Zwarte kraai en de Raaf zijn de meest zwarte vogels in ons land. Alle onderdelen zijn zwart, of een variant daarop. Voor zover dat kan dan, met een bepaalde lichtval kunnen de snavel, de ogen of een deel van de veren wat meer licht-zwart of grijzer kleuren of een donkerblauwe zweem vertonen. Maar je kunt overeind houden dat de vogel zwart is op alle onderdelen.

Een Black bird, engelse benaming voor merel, heeft nog steeds kleur in zijn snavel en rond zijn ogen. De Zwarte zee-eend smokkelt ook wat en zo blijf je bij een kraai als enige volledig zwarte vogel samen met zijn grote broer de Raaf.

Ontgoocheling om dan deze foto te maken. Fraaie Zwarte kraai met de wind in de rug wordt ontmaskerd als “fake news”. Onder de zwarte make-up blijkt een laag van volledig witte dons schuil te gaan.

Zeeuwse platte of creuses? De kenner zal vermoedelijk de eerste kiezen, hoewel de tweede ook niet te versmaden zijn. Zelf eet ik maar een paar keer per jaar deze lekkernij, mag me geen kenner noemen maar kan er erg van genieten. Deze Zilvermeeuw zal het om het even zijn. Het gaat hem om de calorieën.

Tot twee keer toe nam hij de oester in zijn bek, steeg op tot een hoogte van15 meter en liet zijn prooi vallen. De sterke schaal begroeid met zeewier bezweek niet. Nog maar een keer de lucht in, een oestermes is aan hem niet besteed. De aanblik maakte wel dat ik ‘s avonds de visboer bezocht. De meeuw bleek een influencer. Kijk ook eens naar zijn teennagels: keurig gelakt, nooit geweten. Weer wat geleerd.

Makkelijk gezegd maar toch 100% juist. Op de platen voor de kust van de Zeeuwse en Zuid-Hollandse eilanden liggen met laag water honderden zeehonden te rusten. Vanaf het strand zijn ze met het blote oog waar te nemen en met een gewone verrekijker goed te bekijken. Zo worden er op de Hinderplaat voor de kust van Voorne regelmatig meer dan 150 geteld en zijn een veelvoud hiervan op de Bollen van de Ooster voor de Brouwersdam te zien. Toch leuk om even op te letten als je gaat uitwaaien.

Het is haast niet voor te stellen maar ook in deze donkere dagen kan je verrast worden met een stralende zon die doet denken aan andere tijden. Toch hebben we afgelopen twee weken dit meerdere malen kunnen meemaken. Zo ook onlangs op het strand. Met mist vertrokken liep ik een uur later in een stralende najaar zon. Onttrokken aan het zicht door een hoge zandrug lag een Gewone zeehond te zonnen. We konden elkaar niet waarnemen tot een tiental meters ons nog scheidden. Onverwachte ontmoeting in een bijna zomers licht. Men zegt wel dat de enige goede camera degene is die je bij je hebt en in dit geval was dat zo. Gewoon niet denken en afdrukken. Zeehond en ik gingen daarna ieder ons eigen weegs.

Woensdagmiddag werd door Niels Fledder een kleine gewonde vogel aangetroffen op het strand van de tweede Maasvlakte. Niels, een goede bekende die vaak op het strand te vinden is, fungeert als een extra paar ogen voor ons. Hij heeft de vogel naar een beschutte plek gebracht en daarna contact gezocht. Bij aankomst bleek het te gaan om een zeldzame, adulte Kleine alk. Gewond aan de rechtervleugel en weinig alert. Het ongelukkige dier is door de dierenambulance naar het vogelopvangcentrum Karel Schot in Rotterdam gebracht. Bij het overladen nog even bovenstaande opname gemaakt. De kleine vogel, grootte van een spreeuw, vrijwel geen nekje en korte vleugels, verblijft in de wintermaanden op zee. In de zomermaanden broeden ze met miljoenen in het arctisch gebied.

De Kleine alk is familie van de Alk en Zeekoet. Een groep waartoe ook de Papegaaiduiker, Zwarte zeekoet en Kortbek zeekoet behoren. De Alk en de Zeekoet tref je in de wintermaanden aan aan de kust. De andere bij hoge uitzondering. De Kleine alk verwaait wel eens met een storm en kan in sommige gevallen een aantal weken op onze wateren achter de zeedijk verblijven. Een aantal jaren geleden zaten er gedurende langere tijd een aantal in de Westkapelle kreek op Walcheren. Mijn laatste waarneming en nu dan eentje in een kooitje.