All posts by Ad 't Hart

Achter het beeldscherm bij de selectie van de opnames viel pas op dat onze Joep bijna een dot vispluis in de bek had genomen. Vis(net)pluis behoort tot het meest vervelende zwerfvuil op het strand.

Onderaan de sleepnetten van de vissersboten bieden slierten van deze nylon draden bescherming tegen slijtage ten gevolge van het schuren over de zeebodem. De oorspronkelijk dikkere bundels van deze vispluis slijten en vallen uiteen tot dunne kunststof draden, rood of blauw gekleurd. Ze gaan een tweede leven lijden als zwerfafval. Veel op het strand te vinden, rond vogelpoten, vleugels en snavels. Deze zeehond zal daar geen last van hebben. Maar op deze manier flossen van zijn tanden moeten we zeker niet willen.

De eerste drie weken brengt de jonge Grijze zeehond voornamelijk rustend door op de (zand) bank. Alle energie wordt gespaard om vet aan te maken. Dartelen en spelen met andere jonge zeehonden op het strand zou om die reden al niet kunnen. Hierna volgt een periode van afzien: geen melk drinken maar verharen en leren vissen. In deze fase wordt 15 kilo ingeteerd op de reserves.

Wel zien we de pup bewegen, rollen, de “banaan” houding aannemen. Deze laatste kenmerkende pose zal van groot belang zijn in zijn verdere leven. Rustend op de banken voor de kust (dagelijkse noodzaak om het zuurstoftekort in de spieren te neutraliseren) worden hoofd, flippers en staart zo door wind en zon gedroogd en opgewarmd. Op deze plekken van zijn lijf zit geen vetlaag en kan de lichaamstemperatuur het best gereguleerd worden.

Om enige structuur in mijn fotoarchief aan te brengen heb ik deze pup maar gecodeerd als “Joep de Zeehond”. Joep de Zeehond lag al een kleine drie weken op deze plek, vermoedelijk daar ook geboren. Op moment van de opname zo’n beetje aan het eind van de zoogperiode en maximaal op gewicht. Het zou me niets verbazen als dit rond 40 kilo was. Aan de kop te zien was het verharen op gang gekomen. De witte vacht gaat plaats maken voor een gladdere donkergrijze. Hier kan beter mee gezwommen worden (en vis gevangen). Let op de nagels aan de poten, scherp en lang. De tanden mogen er ook zijn, afstand houden dus. De beesten zijn goed in staat om van zich af te bijten.

Het zou kunnen, maar aannemelijk is het niet. Het noorden van IJsland is zo’n beetje de grens voor deze dieren. De wens om aan de reeks van bijzondere waarnemingen zoals Potvis en Walrus ook een IJsbeer te kunnen toevoegen was even de “vader van de gedachte”.

Het gaat gewoon om een witje, de pup van de Grijze zeehond met zijn fraaie witte pelsje. Altijd welkome waarneming in deze maanden. Ze worden geboren in november tot februari. Dit exemplaar begint te verharen en zal drie weken oud zijn. De komende dagen zullen we een aantal plaatjes van het beestje laten zien. Toegegeven, zijn knuffelgehalte beïnvloedt ook ons en zorgt voor een “overexposure” op onze site. Zie het maar als eentje in de categorie Panda, Papegaaiduiker, Olifant: goed voor de kijkcijfers.

Een Boerengans tussen Grauwe ganzen op de kust van Voorne. De laatste vallen nauwelijks op in de begroeiing, menigeen zal ze niet eens waarnemen. Maar door de aanwezigheid van de verwilderde Boerengans wordt de gehele groep uit de de dekking getrokken.

Door de telelens valt het oog op een vogel op een paal verder achter dit tafereel: een volwassen Havik. De gans vormt zo het bruggetje naar deze imposante roofvogel die vermoedelijk zijn dagprooi zit te verteren. Ook kleinere ganzen kunnen op zijn menu staan.

Een dubbele melding zondagmiddag. Bultrug waargenomen in de Maasmond en een Gestreepte dolfijn voor de kust van Hoek van Holland. Geen keuze dus, direct naar de kop van de Maasvlakte. Helaas tevergeefs, te laat. De Bultrug was al een half uur niet meer waargenomen, de dolfijn zwom boven de Noorderpier bij Hoek van Holland ver uit het zicht. Om het er nog maar eens fijntjes in te wrijven werd me een fraaie opname van de Bultrug getoond door een natuurliefhebber die iets alerter was geweest.

Maar een vliegende kraai vangt altijd wat. In de fraaie winterzon waren een 50 tal Jan-van-Genten aan het jagen in de monding van de Maas. Schitterende vogels die gedreven door de wind de kust van Nederland opzochten. Op bovenstaande foto een “derde winter” exemplaar herkenbaar aan de zwarte stippen op het kleed. En om het te situeren nog een volwassen vogel met op de achtergrond Hoek van Holland. De Jannen komen naar ons toe, scheelt weer een trip naar Schotland.

Ze zijn snel en beweeglijk, alleen in de herfst en de winter te zien. Een klein aantal overwinteraars in ons land, maar dan wel op de stranden. Betekent dat je aan de kust van Voorne en Goeree goed zit. En dat klopt ook, al weken zijn ze waar te nemen in groepjes bij de embryonale duintjes. We hebben het over Sneeuwgorzen. Mooi in winterkleed, subliem in zomerkleed. Maar dan moet je wel naar IJsland of Noorwegen om ze te bewonderen.

Dit exemplaar liet zich verrassen door de tijgerende fotograaf, nog iets overgehouden van de dienstplicht. Zaadje in de bek tussen het biestarwegras en helm.

Zaterdagmiddag overleden na een botsing met een auto. Zondagmorgen lag de eekhoorn daar nog steeds, stijfbevroren aan de rand van de weg. Zaterdag nog puntgaaf, zondag waren de ogen naar buiten gedrukt. Het effect van de verstijving van het lichaam en het uitzetten van het oogvocht door de vorst. Macaber gezicht.

De weg van het dorp naar het strand voert langs twee boomrijke natuurgebieden: Kaapduin en Mildenburgbos. Daar waar deze over een korte afstand direct tegenover elkaar liggen steken de eekhoorns over. Afgelopen 2 maanden zijn al 4 slachtoffers aangetroffen. Bij aankomst van een auto schieten ze juist snel over in plaats van te wachten en vinden vaak de dood door de werveling onder het voertuig. Zal nog wel een paar generaties duren voordat ze hun techniek van oversteken aanpassen. Een zebra zal niet helpen.

Wintervogel en doortrekker. Voor de aantallen moet je naar de Wadden gaan. Hier in minder grote getale. Ook op onze site is deze soort nog maar eenmaal verschenen. Je kan hem oppervlakkig verwarren met een Drieteen- of Bonte strandloper. Snavel is korter, de poten zijn niet zwart. dat geeft al een aardig vertrekpunt voor determinatie. Enfin, verder doen ze hetzelfde: voedsel zoeken tussen het wier en op het strand.

Wilde eend. Omschreven in de vogelboekjes als: “bekendste eend en stamvorm van de tamme eend” en “bekendste, talrijkste en wijdst verspreide eend”. Kortom de meest doodgewone eend. Het is dan ook niet de vogel waar je aan denkt bij het opstellen van je wenslijstje.

Maar als je dan met vriesweer langs de kust loopt en boven het ijsblauwe water deze wilde eend ziet in de najaarszon dan kan je niet anders dan dat beeld vastleggen. De metaalgroene kleur van de kop, de oranje poten, de okergele snavel met de bruingetinte romp: een kleurenpatroon dat bij een tropische vogel niet zou misstaan. Dus gewoon er vandaag een plaats voor ingeruimd op deze site!