Category Eerste hulp

Voor de 3e dag op rij lag de jonge kegelrob op het grindstrand bij de Maasmond.

Het jonge dier is gemarkeerd en daarna zijn we een paar maal per dag gaan kijken hoe het met de zeehond ging. Waarschuwingsbordjes moesten toeschouwers op afstand houden.

Het was nu dag 3, nog vroeg in de ochtend en ik was alleen. Al snel had ik personeel van de opvang aan de telefoon en na overleg werd besloten om het dier nu toch maar naar Aseal te brengen voor onderzoek.

Met een losse grindbodem, op een tamelijk steile helling, was een kegelrob vangen in je eentje niet zonder risico, dus enige assistentie was zeker niet overbodig.

Waar haal ik zo snel hulp vandaan?

De oplossing lag eigenlijk voor de hand: “De Maximakazerne van de gezamenlijke brandweer”, op nog geen kilometer afstand. Zij hebben me al vaker geholpen toen ik in de problemen zat tijdens een inzet.

Snel teruggereden, aangebeld en direct boden al 2 man hun hulp aan.

Geweldig toch!

Met zijn drieën hebben we het dier gevangen en de hulpverleners hebben de transportkist naar de landrover gebracht..

Dank jullie wel.. stoere mannen van de Maxima kazerne.

“Het dier ligt bij de stalen pijpen die ze gebruiken voor het opspuiten!”

“Wij blijven in de buurt en zullen er op letten dat niemand het diertje verstoort, ik stuur u de locatie via de app.”

Fijn om te weten dat het dier nu bewaakt werd en ik rustiger naar het strand kon rijden.

Eenmaal ter plaatse bleek de plek lastig te bereiken met de auto, dus nog even een stukje lopen.

De melders, 2 jong dames, stonden al op me te wachten en brachten me bij de plaats waar het zeehondje lag te rusten.

Een kruipspoor vanuit zee leidde naar een plekje tegen de stalen buis en in de schaduw lag, een beetje verstopt, inderdaad een jonge kegelrob.

Nog maar anderhalve maand oud, net verhaart en waarschijnlijk moe van alle nieuwe indrukken.

Het dier was goed alert, lekker dik en vertoonde normaal gedrag.

Na overleg en het bestuderen van de foto’s door de opvang werd besloten het dier een kleurmerk te geven en lekker te laten liggen.

Dank je wel voor jullie melding, dames, we houden het dier in de gaten!

De grijze zeehonden pup lag al een dag op het strand. Het gebied rondom het dier hadden we netjes afgezet met waarschuwingsborden en de meeste wandelaars lieten het slapende dier gelukkig met rust.

De regel is dat we eerst 24 uur observeren alvorens we, in overleg besluiten om eventueel in te grijpen. Het zijn tenslotte wilde dieren, maar dierenleed willen we voorkomen.

Helaas bleek de conditie van de jonge zeehond de volgend ochtend aanzienlijk verslechterd en werd er direct overlegd.

“Breng hem toch maar naar de opvang” was de conclusie van dit overleg.

Kleine bijkomstigheid: Een slikplaat en 2 muien met water tussen de zeehond en de landrover. Dit betekende ongeveer 300 meter sjouwen met een gewicht van bijna 30 kg, als ik het dier al zou kunnen vangen.

Nu is slik weliswaar een verraderlijke en zuigende brei.., maar glibberig is het zeker ook! Dus heb ik al snel voor de glij-optie gekozen en op deze manier de kist met daarin de zieke pup richting de auto getrokken.

Het was even zweten maar uiteindelijk hebben de zeehond en ik de auto veilig kunnen bereiken.

De zeehond maakt het intussen een stuk beter door de goede behandeling van de vrijwilligers bij de opvang.

Deze jonge zeehond, van enkele weken oud lag heerlijk te slapen tegen de duinen aan. Een oplettende wandelaar had het dier ontdekt en direct gebeld.

Via de volgende link kun je een video van de zeehond zien. Gemaakt door Pablo Guebey op gepaste afstand en zonder directe verstoring. Hij is vaak op de Maasvlakte te vinden en heeft ons al diverse malen geholpen. https://youtu.be/kHp1BPuW4iU

Het dier zag er weldoorvoed uit en maakte een gezonde indruk. Zoals je zelf op de video kunt zien, genietend van het rustige plekje, uit de wind.

Na de melding zijn we direct gaan kijken en besloten werd om het zeehondje met rust te laten en waarschuwingsborden in de directe omgeving te plaatsen.

Op deze manier willen we bereiken dat wandelaars en zeker honden dit rustende dier niet verstoren. Zo in het begin van je leven voor het eerst je voedsel zelf moeten vangen kost veel energie. Een ongestoorde slaappauze is dan van levensbelang.

Niet verstoren is ook een kwestie van respect zou je denken..

We waren nog geen uur thuis of we kregen al een bericht dat de jonge kegelrob het water was ingejaagd…

Tijdens het bergen van een dode zeehond op de Maasvlakte, zien we plots in de verte een jonge man lopen met iets onder zijn jas. Zijn armen beschermend voor de buik en de jas hoog dichtgeknoopt tegen de kou.

Hij probeerde onze aandacht te trekken en kwam linea recta naar ons toe.

“Are you from the Animal Rescue?” riep de man en keek hoopvol naar onze auto.

Onder zijn jas had hij een verzwakte scholekster gestopt en de onfortuinlijke vogel op deze manier beschut voor de elementen.

Of we het dier wilde meenemen, omdat hij bang was dat de vogel anders zou omkomen in de kou.

De hele conversatie verliep wat moeizaam, omdat de redder uit Tsjechië bleek te komen en gebrekkig engels sprak. Zijn goede bedoelingen waren echter duidelijk.

Natuurlijk hebben we de scholekster meegenomen.

Door de harde wind was het mulle zand opgestoven en de jachtsneeuw had sommige verraderlijke zandduinen bedekt met een maagdelijk witte laag.

Oppassen dus en manoeuvreren zonder vast te komen zitten.

We waren gebeld over een zeehond die doodstil en half onder het zand op het strand lag.

Met grote waarschijnlijkheid al dood gestrand tijdens de vloed in de nacht.

Geen haastklus, maar wel van belang dat het dier werd geschouwd en weggehaald voor het weer drukker zou worden met wandelaars en honden.

Ondanks de snijdende en ijskoude wind leek het landschap om ons heen verstild in een prachtig wit decor.

De dode grijze zeehond was al stijf bevroren en de tijd leek nu stil te staan.

Alleen de snijdende wind verstoorde dit wonderlijke moment van “bevroren in de tijd”..

Enkelen van ons zijn zeehondenwachter en reageren op meldingen van gestrande zeezoogdieren.

Om de paar dagen komt er wel een melding binnen en gaan een of meerderen van hen naar de locatie van de stranding.

Maar er zijn dagen dat we bezig zijn met meerdere strandingen op diverse locaties.

Afgelopen donderdag was zo’n dag! Van Ouddorp naar Stellendam en terug naar Ouddorp en weer naar Stelledam, in de middag naar de Maasvlakte en terug naar Stellendam.

Een dier gemarkeerd en gebied afgezet, een dier in observatie en 2 zeehonden naar de opvang.

Uiteindelijk tegen donker weer thuis.

Gelukkig is het al weer een tijdje geleden dat we en melding kregen van een dode bruinvis op het strand.

Maar als je dan bij het kadaver komt en je ziet deze prachtige, kleine walvis zo liggen, dan bekruipt me altijd een treurig gevoel.

Het hoort erbij en er zitten er behoorlijk veel in onze Noordzee…, maar toch.

Dit dier lag op de Maasvlakte en was ontdekt door Miriam. Ze heeft de locatie van de bruinvis netjes doorgegeven en een kleine verrassing toegevoegd op het strand.

Jij ook bedankt, Miriam!

Soms kom je als zeehondenwachter op plaatsen waar je alleen met een terreinauto komen kan.

Als je op en dergelijke plek pech krijgt is er niet snel hulp beschikbaar.

Afgelopen week gebeurde dus waar je soms voor vreest.

Een kleine, jonge zeehond lag te rusten op het strand en na overleg was besloten om de plek rond het rustende dier af te zetten met waarschuwingsborden. We hopen dan dat wandelaars afstand bewaren en het dier met rust laten.

Nadat de borden waren geplaatst en we het publiek hadden uitgelegd waarom we dit deden, wilden we weer huiswaarts keren. Helaas!

De startmotor had besloten om de werkzaamheden te staken en dus stond de stoere Strandrover hulpeloos in het losse zand en was dus letterlijk gestrand.

Na wat heen en weer gebeld te hebben is een collega uit Renesse ons snel te hulp geschoten.

Met zijn krachtige 4wheeldrive is de Strandrover weer op gang getrokken en zelfstandig naar huis teruggekeerd.

Dank Leo!

Als we reageren op een melding en aankomen bij de plek waar een gewond of ziek dier is gestrand, staat de melder in de meeste gevallen op ons te wachten. Blij dat we er zijn en vaak heel betrokken bij het dier op het strand.

We vragen bijna altijd bij het eerste contact om het aanwezige publiek op afstand te houden en deze taak wordt dan ook vaak heel serieus uitgevoerd.

In sommige gevallen kunnen we zelfs hulp gebruiken bij het vangen, bergen of verplaatsen van het dier.

Na afloop laten we altijd weten hoe de inzet is afgelopen. Hierop wordt in het algemeen heel positief op gereageerd. Soms zelfs met een leuke of verrassende reactie.

Zo geeft de een een aardige reactie via de app, stuurt de ander een bloemetje en geeft men heel soms een donatie.

Bram van ‘t Geloof stuurde ons een mooie foto van onze “avonturen strandrover” die tevens dienst doet als dierenambulance.

Een verrassende wending als je bedenkt dat op dat moment alle aandacht is gericht op de eerste hulp.

Dank Bram voor het veilig stellen van de locatie en voor je foto.