Op 4 april werd bovenstaand zeehondje aangetroffen op het strand van Renesse.
Het protocol is dat we ‘gestrande gezonde dieren’ een kleurmerk geven, 24 uur observeren en soms overbrengen naar een rustiger omgeving.
Ook met deze jonge grijze zeehond was dit het geval en met een roze kleurtje op de rug is het dier die dag verplaatst.
Op 8 april heb ik het dier, oogaanschijnlijk gezond aangetroffen op strand van Rockanje en een gele stip toegevoegd ter herkenning, waarop de jonge grijze rob weer naar zee is vertrokken.
Op 25 april werden we gebeld door Natasha die een zeehondje had aangetroffen op het strand van Ouddorp.
“Het diertje komt steeds verder het strand op en heeft 2 kleurtjes op zijn rug” vertelde ze.
Met gepaste spoed ben ik naar Ouddorp gereden terwijl Natasha ondertussen de mensen en honden op afstand hield.
De jonge grijze zeehond oogde gezond en was behoorlijk alert.
Na overleg hebben we toen besloten om het zeehondje naar een rustgebied te brengen waar geen publiek is toegestaan.
Een bijzondere belevenis voor Natasha die graag meeging om te helpen.
De volgende dag ben ik nog even gaan kijken of het dier nog aanwezig was, maar onze zeehond bleek inmiddels vertrokken.
Wat schertst mijn verbazing toen ik een uur later Rivka aan de telefoon kreeg die een zeehondje met 2 kleurtjes meldde op het strand van Rockanje.
“Er staan veel mensen om het beestje en ik dacht dat ik beter maar even kon bellen, dit kan niet goed zijn!”
Rivka beloofde om de mensen die te dichtbij stonden aan te spreken en bleef bij de zeehond tot wij ter plaatse waren.
De conditie van onze vriend bleek ondertussen toch verslechterd en uiteindelijk is beslist om dit jonge zeehondje naar Aseal te brengen ter beoordeling en een eventuele revalidatie.
Met grote dank aan het kordate optreden van zowel Rivka als Natasha!
Een verzwakt zeehondje lag op het nog natte zand en de zeehondenwachter had er een krat naast gezet. De vorige ochtend was dit dier ook al gemeld door Petra uit Brielle, die toen heeft geholpen bij het verplaatsen en merken van het zieke dier. Nu lag het zeehondje weer op het strand.
“Ik heb op u gewacht” sprak de zeehondenwachter en keek hoopvol naar de dame die de vloedlijn naderde.
“Dat komt goed uit” sprak de vriendelijke dame, “Want ik ben dominee!”
Toeval of niet, het bleek een bijzondere ontmoeting.
“U hebt vast geweten dat ik een hulpvraag had en daarom kruisen nu onze paden enne.. mijn naam is Ad”.
“Ik heet Marijke en natuurlijk ben ik bereid om u te helpen, Ad”.
Nu zowel de fysieke hulp als de geestelijke ondersteuning aanwezig waren, rustte er absoluut een zegen op deze reddingsoperatie.
Met hulp van de stoere dominee is het de 2 hulpdienaren dan ook gelukt om het verzwakte dier te vangen en in het krat naar de landrover te dragen.
De nog jonge, gewone zeehond wordt nu goed verzorgd door het personeel bij opvangcentrum Aseal.
Al ruim een dag had de vermoeide jonge zeehond in de duinen gelegen. Vooral slapend, uit de wind en uit het zicht van wandelaars.
De kegelrob had zijn slaapplek goed uitgekozen, in een vogelrustgebied en nu, tijdens de broedperiode verboden voor wandelaars.
Na een melding is het dier die dag door ons gemerkt en goed in de gaten gehouden De conditie leek die dag aardig te verbeteren.
Helaas is het zeehondje de volgende dag toch de duinen uit gejaagd door loslopende honden en midden op het strand komen te liggen. Omringt door nieuwsgierige strandgangers.
We werden gelukkig vrij snel gebeld en na overleg is besloten om het gebied rondom het dier ruim af te zetten met waarschuwingsborden en het zeehondje verder goed in de gaten te houden.
Veel wandelaars respecteerden de borden, hielden afstand en deden de honden aan de lijn. Dank hiervoor!
Tegen zonsondergang werd het gelukkig stil en hebben we het zeehondje een goede nacht gewenst.
De volgende ochtend was het inmiddels de 3e dag dat de kegelrob op het strand lag en is uiteindelijk, na overleg besloten om het, inmiddels verzwakte dier voor onderzoek naar Aseal te brengen.
Meestal redden deze dieren zichzelf, maar in dit geval lukte dit niet en hebben we uiteindelijk toch maar een handje geholpen.
Voor de jonge kegelrobben blijft het lastig om nu een plekje te vinden om een tijdje uit te rusten en hun vacht te laten drogen.
Bij de groep volwassen zeehonden kan het zijn dat je een hitsige kerel tegenkomt, dat je vervolgens in de weg bobbert en een stevige knauw krijgt. Daarnaast liggen er tijdens hoog water weinig zandplaten droog om even uit te kunnen rusten. Het strand is dan eigenlijk de enige optie.
Degene die het dier als eerste zag was Renate, tijdens haar zoektocht naar fossielen. Omdat ze al vaker een zeehondje heeft gemeld is ze inmiddels bekend met de procedure en gaf ze al aan dat de jonge zeehond lekker lag te slapen en er goed uitzag.
De plek was alleen wat ongelukkig gekozen, dus hebben we het gebied ruim gemarkeerd en enkele bordjes geplaatst met daarop wat informatie en de vraag om afstand te houden.
Op deze manier hopen we dat voorbijgangers afstand houden en het vermoeide dier de rust gunnen die het eventjes nodig heeft.
Regelmatig krijgen we een melding van een gewonde/zieke vogel op het strand.
Soms worden ze zelfs naar onze auto gebracht als we bezig zijn met een stranding van een zeehond of bruinvis.
Als het uitkomt gaan we zeker even kijken of accepteren we de aangebrachte vogel.
We geven ze dan thuis over aan de dierenambulance van de dierenbescherming, die de slachtoffers vervolgens naar de vogelopvang Karel Schot in Rotterdam brengt.
Het komt natuurlijk ook wel eens voor dat het lastig is te combineren met de andere werkzaamheden ivm een plotselinge opname van een zeehond of een spoedmelding. In dat geval raden we de mensen aan om zelf even de dierenambulance te bellen.
Afgelopen zaterdag hadden we de mogelijkheid om enkele, door de storm verzwakte zeekoeten mee te nemen.
Ook gisteren waaide het weer hard en het wachten was dan ook op de eerste meldingen over strandingen van zieke of vermoeide zeezoogdieren.
Al vroeg werd er een dode zeehond gemeld en even later ook een levend zeehondje in de duinen. Diverse wandelaars hadden gebeld en 2 bleven in de buurt van het dier, om mensen en honden weg te houden.
Natuurlijk zijn we eerst naar de jonge levende zeehond gaan kijken.
Zoals je op de foto kunt zien was het dier alert, defensief en zag er verder prima uit. Het dier was het strand op gekropen en had in het duin een redelijk beschut plekje gevonden.
Na overleg is besloten om het zeehondje te laten liggen en de wandelaars te waarschuwen middels borden die we tijdelijk hadden geplaatst. Afgesproken werd om het dier goed in de gaten te houden, dus heeft de jonge grijze zeehond een geel merkteken op de rug gekregen, wat helpt om het dier te herkennen bij eventuele latere strandingen.
We zijn inmiddels een paar maal, op gepaste afstand gaan kijken en het dier ligt nog steeds lekker te rusten.
Even bijkomen van de harde wind en de hoge golven…
