Afgelopen vrijdag werden we gebeld voor een melding van een levend aangespoelde bruinvis op het Maasvlaktestrand.
Op een dergelijk moment is er dringend inzet nodig en we zijn dan ook onmiddellijk gaan rijden.
Onderweg hielden we contact met de melder, die er nog bij stond en met SOS Dolfijn.
Na instructies hebben de melders direct zeer adequaat gereageerd..
Rust.., nathouden en vooral geen harde geluiden om niet nog meer stress bij het dier te veroorzaken.
Bruinvissen zijn hier erg gevoelig voor en veel stress kan lijden tot de dood.
Na 20 minuten waren we ter plaatse en konden we de eerste hulp overnemen van de melders.
Met een brancard, een dekbed en wat natte handdoeken hebben we snel een comfortabele ligplaats voor het gestrande dier gecreëerd.
Het allerbelangrijkste was nu om het gestreste dier tot rust te brengen en hiermee ook de snelle ademhaling te kunnen terugbrengen naar een aanvaardbaar niveau.
Zie onderstaande video:
Onder normale omstandigheden ligt de ademfrequentie op een of een enkele ademhalingen per minuut.
Deze was nu veel te hoog en levensbedreigend.
Met hulp van de melders hebben Charlene en ik de bruinvis snel naar de zeezoogdieren ambulance gedragen.
Na een minuut of 10 begon de ademfrequentie behoorlijk te dalen en zag je dat de bruinvis rustiger werd.
Ondertussen was er een ambulance van SOS Dolfijn al onderweg naar onze locatie en hielden we voortdurend contact met de meerijdende dierenarts.
Uiteindelijk hebben we de gestrande bruinvis levend kunnen overdragen en is hij door SOS Dolfijn naar hun opvangcentrum gebracht.
De volgende dag werden we gebeld dat “onze” bruinvis nog steeds in leven was en door intensieve zorg een kans maakt op herstel.
Wat een opluchting na een spannende en intensieve inzet op het strand.
Het dier bleek na onderzoek ternauwernood te zijn ontsnapt aan de aanval van een grijze zeehond en had ook nog een longontsteking.
De bruinvis heeft de naam Martin gekregen en wordt nu met de grootst mogelijke zorg en deskundigheid gerevalideerd in het opvangcentrum van SOS Dolfijn.
Afgelopen week vonden twee Zeehondenwachters een doodgebeten pup van de grijze zeehond op het strand bij de Groene punt in Rockanje. Het dier is waarschijnlijk door een vrij grote hond aangevallen.
De Zeehondenwachters vonden de pup dood op het strand, nadat ze de dag ervoor nog waarschuwingsborden hadden geplaatst om wandelaars vroegtijdig te waarschuwen.
De pup was eerder al gemeld en na inspectie bleek het te gaan om een kerngezond dier van 5 a 6 weken oud. Zie foto.
De zeehonden liggen in januari en februari vaak te rusten op het strand of tegen de duinrand.
De onfortuinlijke pup had forse bijtwonden in de nek en gezien de sporen betrof het waarschijnlijk een grote hond.
Aan de bloedsporen was te zien dat de zeehond nog getracht heeft de zee te bereiken…, helaas te laat.
De reden dat we dit nu publiceren is om de hondenbezitters nogmaals te vragen om juist in deze periode voorzichtig te zijn met het loslaten van je hond bij de Groene Punt (Bunkers)
Hoe mooi is het om te kunnen genieten van een rustende zeehond op ons strand.
Dit lukt alleen als we flink afstand houden en de honden natuurlijk aanlijnen!
Overigens blijft het verstoren van deze prachtige dieren strafbaar.
Een tijd geleden ga ik na een flinke storm naar het strand en zie daar een ondergestoven vis liggen. Het is een hondshaai waar nog iets van leven in zit . Deze voor mensen ongevaarlijke haai, is de meest voorkomende haaiensoort aan onze kust. Een hondshaai wordt meestal 60 cm lang, maar een enkeling kan wel 1 meter worden.
Na de paring worden er 18 tot 20 eicapsules afgezet, die ze met lange buigzame draden vastzetten aan rotsen of zeewieren. In deze capsules komen de jonge haaitjes tot ontwikkeling. Deze capsules spoelen soms aan op het strand.
Nu ik de haai in mijn handen heb, merk ik pas hoe ruw de huid is. Vlug de haai terug gezet in het water, maar zonder succes, want deze spoelt gelijk weer aan. Maar we geven het niet zomaar op, dus ondanks dat ik een paar natte voeten zal krijgen, ga ik het ijskoude water in en houdt de hondshaai net zolang in mijn handen totdat deze steeds krachtiger gaat bewegen.
Nu gaat het vrijlaten goed en zwemt de haai naar dieper water. Het is een redding om nooit te vergeten. Als ik thuis kom duurt het nog wel een uurtje voor mijn voeten weer op een normale temperatuur zijn.
Het is vandaag tijd voor zwemles. Ma probeert haar jong het water in te lokken en dat lukt. Maar de pup vindt het allemaal maar erg nat en probeert zoveel mogelijk droog te blijven. Ook het strand is erg aantrekkelijk. Helaas voor de pup, is ma het daar niet mee eens en klimt op haar jong om deze onderwater te drukken.
Na een tijdje laat ze de pup weer vrij. De actie is geslaagd, want het jong gaat gelijk zelfstandig zwemmen. Zelfs als ma het strand op wil gaan, zwemt de jonge zeehond eerst nog een keer de branding door. Deze pup heeft een uitstekende moeder, maar soms is een stevige aanpak nodig om van een pup een echte zeehond te maken.
Lang werd gedacht dat de tepels van een vrouwelijke zeehond ook verborgen bleven tijdens het melk geven.
De pup zou dan de melk in de mond gespoten krijgen, na het aanstoten van de buik van de moeder.
Een van onze strandwachters dacht echter (van een afstand) een wezenlijk verschil te zien in dit tafereel tussen moeder en kind. Hij zag de pup toch duidelijk zuigen aan een uitstekende tepel.
Dit herhaalde zich vaker na verschillende observaties.
Op onderstaande foto van Ad Aleman zagen we de bevestiging van onze waarnemingen:
De tepel staat aanlokkelijk omhoog en de pup moet duidelijk moeite doen om de melk binnen te krijgen.
Een zogende pup is dus ook een zuigende pup.
Vertederend waren ook de pogingen van moeder om het dier te prikkelen om te gaan drinken.
Rollen, duwen, met de voorflap naar beneden duwen en vaak een stuk over het strand bobberen bij de pup vandaan.
Pas na anderhalve dag had de pup door waar de melk te vinden was.
Net als bij mensen moest het hele gebeuren eerst op gang komen.
Dank Ad Aleman voor de prachtige foto’s van dit vertederende tafereel!
