Category Eerste hulp

Je komt op het strand en je staat op het punt om je hond de vrijheid te geven.

Je kijkt nogmaals om je heen en ziet plots deze zeehond liggen op de waterlijn.

Wat nu?

De hond natuurlijk vlug aan de lijn en proberen wat beter te kijken of het dier wellicht iets mankeerd.

Normaal vluchten deze schuwe dieren bij het benaderen, maar deze zeehond leek dit niet van plan.

Blijkbaar beviel deze rustpauze uitstekend en liet het dier zich niet zo maar verjagen.

De beide mannen hielden afstand, maar hebben toch een foto kunnen maken.

Voor de zekerheid hebben ze het dier gemeld en is er direct een zeehondenwachter gevraagd te gaan kijken.

De zeehond ging echter voor zijn komst al terug naar zee toen 2 laagvliegende straaljagers bulderend langs het strand vlogen.

De foto is met ons gedeeld en behalve een klein wondje aan de onderlip ziet deze gewone zeehond er prima uit en wijst niets op problemen.

Goed gehandeld, heren!

Soms heb je een ontmoeting met een zeehondje, dat op het eerste gezicht mogelijk in de problemen is geraakt.

Half ondergestoven door het opgewaaide stuifzand en diep in slaap.

Nauwelijks een reactie bij benadering en oogjes dicht, kortom bijna een dramatische aanblik.

Duidelijk een jong dier van enkele weken oud, dat kennelijk deze oncomfortabele plek heeft uitgekozen om te rusten. Daarbij waren er nogal wat wandelaars met loslopende honden en niet iedereen hield voldoende afstand.

Nadat met Aseal is overlegd, is besloten om de pup te wegen en naar een beschutte locatie te brengen waar het blijkbaar vermoeide zeehondje ongestoord verder kon slapen.

Het gewicht bleek acceptabel en het wakker geworden dier reageerde gelukkig alert.

Op de nieuwe, beschutte locatie en afgeschermd met waarschuwingsborden, heeft het dier nog bijna 24 uur ongestoord kunnen slapen.

Daarna is de zeehond op eigen initiatief weer uitgerust naar zee vertrokken.

Zo blijkt weer dat het een juiste beslissing is geweest om eerst maar eens af te wachten voor je besluit dat een dergelijk dier geholpen moet worden door het op te vangen.

Als Niels belt heeft hij meestal iets bijzonders op het strand aangetroffen en nu belde hij dus weer…..

“Ha Ad, er zit hier een prachtige grote vogel, die niet meer in staat is om op te vliegen en het dier wordt af en toe lastig gevallen door wandelaars en soms ook door loslopende honden.”

“Er is al door strandgangers naar diverse hulpverleners gebeld maar niemand had tijd of gelegenheid, kun jij helpen?”

“Ik stuur je een foto en een precieze locatie:”

Het bleek een volwassen Jan-van-Gent, een zeevogel met een spanwijdte van 2 meter die normaal vluchtgedrag zou moeten vertonen maar nu dus vrijwel zeker in problemen zat.

Al snel gingen we met de “strandrover” op weg naar het strand van de Maasvlakte..

Eenmaal ter plaatse bleek het dier nog behoorlijk alert, maar zat volledig verstrikt in hengeldraad en kon daardoor geen kant meer op.

Helaas komt het regelmatig voor dat dieren verstrikt raken in achtergebleven of weggegooide kluwen visdraad.

Het gewonde dier hebben we met een net gevangen om onszelf te beschermen tegen de wanhopige uitvallen van de vogel met de forse, scherpe snavel.

Het is dan wel fijn dat je met tweeën bent.

Uiteindelijk is het onfortuinlijke dier bij mij thuis opgehaald door een dierenambulance en naar vogelopvang Karel Schot gebracht.

Nu maar hopen dat dit verhaal goed afloopt.

Dank voor het melden, Niels!

Tijdens het avondeten kregen we een telefoontje van kitesurfer Marc, vanaf de Maasvlakte.

Hij vertelde dat er al enige tijd een jong zeehondje zich op en achter de waterlijn bevond, waar het wellicht niet goed mee ging.

“We zijn uit de directe omgeving gebleven en hebben goed opgelet of we een moederdier zagen, maar dit blijkt al vanaf vanmorgen niet het geval”.

Dit was zeker een reden om direct poolshoogte te gaan nemen.

Eenmaal op het strand zag ik 2 mannen in surf uitrustig langs de waterlijn staan en zij wezen me een klein zeehondje dat uitgeput in de branding ploeterde en rolde.

Duidelijk een pup van de gewone zeehond en gezien de nog aanwezige navelstreng, nog niet zo lang geleden geboren.

Kleiner dan normaal, mager en uitgeput.

Omdat er al 7 uur geen moederdier in de buurt was geweest, een zaak om direct met het opvangcentrum te overleggen.

Besloten werd om beeldmateriaal te maken, het diertje te wegen en dan nogmaals te overleggen.

Met deze gegevens werd al snel in overleg besloten om het diertje mee te nemen en naar de opvang te brengen.

Zelf zou deze pup, zonder moederdier geen overlevingskans hebben.

Met handschoenen aan en de nodige zorgvuldigheid hebben we het uitgeputte dier in de daarvoor bestemde kist gelegd.

Omdat ik alleen was en ik nog een behoorlijk stuk moest lopen hebben Marc en Lennart aangeboden om te helpen dragen.

Hier was ik uiteraart heel blij mee.

Dank voor jullie oplettendheid en jullie hulp, mannen!

Soms komen we op het strand na een melding en blijkt de gestrande zeehond helemaal niet in problemen te zijn.

Vooral tijdens hoog water, als de zandplaten onder water staan, wil een zeehond nog we eens op het strand gaan liggen om te kunnen rusten.

Lekker even opdrogen om makkelijker te kunnen verharen of gewoon een beetje chillen.

Ook nu was dit het geval en de gemelde zeehond lag ontspannen achter de vloedlijn te kijken naar het oploopje wat zijn verschijning had te weeg gebracht.

Af en toe op de zij en de achterflappen net boven water, lag het dier nieuwsgierig te kijken naar de tweebenige snuiters met hun kleurige vachtjes om het lijf.

Gelukkig bleef iedereen op afstand en konden we ons verwonderen over elkaar.

Toch ligt zeehondenwachter Marjolein hier dicht bij een gestrande jonge zeehond.

Afgezien van het feit dat alleen zeehondenwachters zich direct met een gestrande zeehond mogen bemoeien, was er een goede reden voor deze “ongewenste” benadering.

Na de melding waren we al snel ter plaatse en al spoedig bleek dat het diertje niet van plan was om naar zee te vertrekken.

Nu behoort het strand tot hun normale biotoop, maar doorgaans zijn juist de gewone zeehonden erg schuw.

Het gedrag was afwijkend en daarnaast oogde het zeehondje erg klein en leek benauwd.

Om een beter beeld te krijgen van de conditie van dit dier hebben we wat video en beeld materiaal gedeeld met het opvangcentrum.

Ook hier twijfelde men aan de conditie en gevraagd werd aan Marjolein om in elk geval de ogen wat beter te bekijken.

Het leek op de foto’s of een van de ogen aangedaan was.

Hoe benader je nu een wild dier zonder het te verstoren?

Je doet gewoon of je een van hen bent!

Al rollend en kruipend benader je het diertje met veel geduld en uiteindelijk ben je dicht genoeg gekomen om een duidelijker beeld te krijgen van de ogen.

Altijd een veilige afstand houden voor een evt uitval…, het blijven wilde dieren.

Uiteindelijk hebben we wat betere foto’s kunnen nemen en besloten werd om het zeehondje 24 uur te blijven observeren.

Een kleurtje op de rug ter herkenning…

Nog enkele borden geplaatst op veilige afstand en hopen dat de wandelaars de zeehond met rust laten..

Nu maar afwachten of dit jonge dier voor zich zelf kan blijven zorgen.

Regelmatig treffen we vogels op het strand die verstrikt zijn geraakt in hengeldraad.

Of men het nu achteloos weggooit of het kwijtraakt tijdens het vissen, we vinden bosjes verward draad vaak op de vloedlijn.

Een paar dagen geleden troffen we de zeehond die slachtoffer was geworden en gisteren werd er door Mieke een verstrikte zilvermeeuw gemeld.

Nadat we de meeuw hadden gevangen bleek het dier nog een vishaak in de bek te hebben en flinke snijwonden aan de vleugel en de rechter poot.

Hier moet het slachtoffer al enige tijd mee hebben rondgelopen.

Het is zeehondenwachter Marjolein uiteindelijk gelukt om de venijnige haak uit de bek te verwijderen.

We hebben het dier uiteindelijk mee genomen en via de dierenambulance van de dierenbescherming is de meeuw naar vogelopvang Karel Schot gegaan.

Nu maar hopen dat er nog herstel mogelijk is.

Met dank aan Mieke die als bewaker en teller van de strandbroeders de meeuw heeft ontdekt en adequaat heeft gereageerd.

Verliezen lijkt haast uitgesloten, zo netjes naast elkaar.

In het kader van het nieuwe zeehonden akkoord moeten we ze laten staan.

Een geel kleurmerk geven en 24 uur observeren.

Omdat we niet weten in welke staat de voeten van de eigenaar verkeerden is het inzetten voor eigen gebruik geen optie.

We kwamen dit eenzame paar tegen na een inzet voor een gestrande zeehond op de Maasvlakte.

Dit dier ligt nu 24 uur ter observatie en is door ons gekleurmerkt ter herkenning.

De zeehond houden we vanaf nu goed in de gaten.., deze laarzen nemen we gelijk in de observatie mee.

Wellicht is de eigenaar ze gaan missen en terug gekeerd om ze alsnog op te halen.

5 Jaar geleden is deze gewone zeehond vrijgelaten na een succesvolle revalidatie bij een opvangcentrum.

Al die tijd is het blijkbaar goed gegaan…., totdat het onfortuinlijke dier verstrikt raakte in de vislijn van een zeevisser.

Toen we na de melding bij het slachtoffer aankwamen bleek hij nog maar net te zijn overleden.

Een troosteloos gezicht, dit prachtige dier, liggend op de zij en uit de bek nog een gedeelte van het vistuig.

Weer een voorbeeld van dierenleed veroorzaakt door mensen!

“Collateral damage” zullen we maar zeggen.

We hebben het dier geborgen en na overleg, naar het opvangcentrum gebracht voor verder onderzoek.

Door de nieuwe afspraken over de manier van handelen bij strandingen van zeehonden laten we in de meeste gevallen de gestrande zeehonden eerst 24 uur met rust.

Publiek wordt gevraagd om afstand te houden, info wordt gegeven aan omstanders en het dier wordt vanaf dat moment door zeehondenwachters in de gaten gehouden.

Meestal wordt er ook een onschuldige kleurstof gebruikt om het gestrande dier op de rug te merken.

Dit vergemakkelijkt de herkenning tijdens de observatie periode.

Het kleurmerk is na enkele weken vaak weer verdwenen en de dieren hebben er geen enkele last van.

Uitzonderingen zijn natuurlijk die dieren die ernstig verwond of verstrikt in netten en of visdraad worden aangetroffen.

Hier is snel ingrijpen vaak van levensbelang. We willen absoluut geen dierenleed!

Op bovenstaande foto is te zien hoe zeehondenwachter Marjolein de kist afsluit waarin we net een verzwakt zeehondje hadden neergelegd.

Dit dier was nu voor de 3e maal gestrand in 2 dagen tijd en ondertussen was de conditie flink verslechterd.

Na 48 uur observatie is toen, na overleg met het medisch personeel van het opvangcentrum besloten om het dier te vangen en voor onderzoek naar de opvang te brengen.

Beschermingsmateriaal uitgetrokken, kist goed afsluiten en voorzichtig rijden maar….