Luchtleeuwerik

Je hoort en ziet ze vaak. Ze vliegen op en stijgen al zingend naar een hoogte van wel 150 meter om vandaar hun liedje te zingen. Vervolgens dalen ze, het laatste stuk stopt het gezang en laten ze zich terugvallen op het grasland.

We noemen ze veldleeuwerik maar het beeld dat in ons geheugen gegrift is is van dat kleine vogeltje dat hoog in de lucht hangt te zingen. In Engeland spreken ze over “Skylark”, een naam die beter aansluit. We zouden hier “luchtleeuwerik” kunnen introduceren.

Op de grond is hij zeker niet onzichtbaar, op akkers en stukjes grasland. Maar een heldere kleur in het veren kleed ontbreekt en zingen doen ze dan niet (uitgezonderd gezeten op een paaltje). Menigeen zal dan ook zijn sociale interactie met de veldleeuwerik beleven wanneer deze hoog boven hem hangt te zingen. Ze doen dit van zonsop- tot zonsondergang , van late winter tot midden zomer.

Zo verging het mij ook afgelopen week toen ik dit exemplaar fotografeerde op de Beningerslikken. Ze zijn nog steeds algemeen, al is het aantal broedparen in 50 jaar geslonken van 600.000 naar ca 30.000!!!!!! Heeft vermoedelijk te maken met de rationalisatie van de landbouw. Strakker en frequenter gemaaide graslanden, weinig stoppelvelden met restant graankorrels in de winter etc (info Sovon).

In deze omgeving zien en horen we ze nog vaak en frequent. Met name de gorzen en slikken zijn terreinen waar ze zich nog uitstekend thuisvoelen. Genoeg stoppelveldjes die niet gemaaid worden en voldoende privacy. Kwade Hoek, Groene Strand en Beningerslikken lijken ideale biotopen. Nadeel is dat deze plekken vaak te nat zijn op lekker op je rug te liggen met een sprietje in je mond en dan luisteren en kijken naar onze luchtleeuwerik tegen het zwerk.