Grijze zeehonden, vrouw en man. Terwijl een paar meter verder het jong lag te slapen werd de bul uitgedaagd door zijn vrouwelijke soortgenoot. Een overvliegende meeuw keek verbaasd toe.
Een teder plaatje van een gelukkig gezinnetje. Het beeld van de woeste liefdeloze bul wederom ontkracht.
Een pup van 25, de zorgzame moeder van 200 en de bul van pakweg 300 kilo. We hebben ze natuurlijk niet gewogen maar het zijn wel de verhoudingen. Zie het verschil in grootte en vorm van de koppen. Men name die van de bul is indrukwekkend.
Hij doet de soortnaam “Halichoerus grypus” ( vertaald: zeevarken met haakneus) duidelijk eer aan.
Niets meer en niets minder. Laat je niet misleiden door het schattige uiterlijk: het is geen knuffel . Laat jouw oordeel niet bepalen door zijn felle reactie, het is geen doorgefokte vechthond. Het is gewoon een wild dier, niet sympathiek, niet onsympathiek. Het enige wat hij doet is overleven met als doel zich voort te planten.
Voor het beschermen en het volgen van de jonge zeehondjes is het soms nodig om een signaleringskleurtje aan te brengen. Dit exemplaar van ca 5 weken oud viel dat lot ten deel. De pup, geïmponeerd door de grote “alien met spuitbus”, wist stevig van zich af te bijten.
Zeehondenwachter: een mooie job met veel stank voor dank. Ondankbare (zee)hond….
De eerste drie weken brengt de jonge Grijze zeehond voornamelijk rustend door op de (zand) bank. Alle energie wordt gespaard om vet aan te maken. Dartelen en spelen met andere jonge zeehonden op het strand zou om die reden al niet kunnen. Hierna volgt een periode van afzien: geen melk drinken maar verharen en leren vissen. In deze fase wordt 15 kilo ingeteerd op de reserves.
Wel zien we de pup bewegen, rollen, de “banaan” houding aannemen. Deze laatste kenmerkende pose zal van groot belang zijn in zijn verdere leven. Rustend op de banken voor de kust (dagelijkse noodzaak om het zuurstoftekort in de spieren te neutraliseren) worden hoofd, flippers en staart zo door wind en zon gedroogd en opgewarmd. Op deze plekken van zijn lijf zit geen vetlaag en kan de lichaamstemperatuur het best gereguleerd worden.
Om enige structuur in mijn fotoarchief aan te brengen heb ik deze pup maar gecodeerd als “Joep de Zeehond”. Joep de Zeehond lag al een kleine drie weken op deze plek, vermoedelijk daar ook geboren. Op moment van de opname zo’n beetje aan het eind van de zoogperiode en maximaal op gewicht. Het zou me niets verbazen als dit rond 40 kilo was. Aan de kop te zien was het verharen op gang gekomen. De witte vacht gaat plaats maken voor een gladdere donkergrijze. Hier kan beter mee gezwommen worden (en vis gevangen). Let op de nagels aan de poten, scherp en lang. De tanden mogen er ook zijn, afstand houden dus. De beesten zijn goed in staat om van zich af te bijten.
Het zou kunnen, maar aannemelijk is het niet. Het noorden van IJsland is zo’n beetje de grens voor deze dieren. De wens om aan de reeks van bijzondere waarnemingen zoals Potvis en Walrus ook een IJsbeer te kunnen toevoegen was even de “vader van de gedachte”.
Het gaat gewoon om een witje, de pup van de Grijze zeehond met zijn fraaie witte pelsje. Altijd welkome waarneming in deze maanden. Ze worden geboren in november tot februari. Dit exemplaar begint te verharen en zal drie weken oud zijn. De komende dagen zullen we een aantal plaatjes van het beestje laten zien. Toegegeven, zijn knuffelgehalte beïnvloedt ook ons en zorgt voor een “overexposure” op onze site. Zie het maar als eentje in de categorie Panda, Papegaaiduiker, Olifant: goed voor de kijkcijfers.
Bovenstaande foto geeft weer waar de Grijze Zeehond zijn naam Kegelrob aan te danken heeft. De kop heeft de vorm van een kegel en dan wordt je als rob gauw kegelrob genoemd.
Het grijs in de andere naam, Grijze Zeehond, is verbonden met de overwegende grijze kleur van de rug en de kop. Bij de vrouwtjes gaat hem om middengrijs met vlekken op de lichte onderzijde. De mannetjes donkergrijs met bijna zwarte vlekken. Daarnaast zijn de laatste beduidend forser en hebben zwaardere kaken. De kleurvariatie bij de Gewone Zeehond is groter en beperkt zich niet tot grijs. Dit fraaie vrouwtje was bereid te poseren als illustratie bij dit verhaaltje, waarvoor dank.
Deze vrouwelijke Kegelrob volgt nieuwsgierig de bewegingen van de fotograaf op het strand. Niet bang, ze vertrouwt op haar kracht en snelheid in het water. Ook is haar geen natuurlijke vijand in de Noordzee bekend, in theorie hooguit een verdwaalde Orka. De kegelrob ofwel Grijze Zeehond is ons grootste roofdier aan de kust en dat geeft natuurlijk een positie.
Misschien wel het mooiste zoogdier van onze kust: de Bruinvis. Afgelopen donderdag kregen we een melding van een nog levend aangespoeld exemplaar. Een tragische bijzonderheid die niet vaak voorkomt, op het strand tref je ze vrijwel altijd dood aan.
Uitgerukt naar de Maasvlakte zagen we het dier in de branding liggen, ogenschijnlijk levend. Maar het was de zee die beweging gaf aan het nog verse kadaver. Van dichtbij waren de sporen van een niet natuurlijke doodsoorzaak te zien.
Vrijwel zeker aangevallen door een Grijze Zeehond had het dier het loodje gelegd. Beschadiging aan het hoofd en de staart.
Onderzoek door de faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit van Utrecht zal uitsluitsel geven.
Ontroerend, mooi dier en tragische dood. Harde realiteit: 60 kg meesjouwen over strand en duin naar de auto.
Er was nog een oude wens om een plaatje te maken van een Gewone en een Grijze Zeehond tezamen. Beide soorten zijn hier algemeen dus zo moeilijk moest dat niet zijn. De praktijk is echter weerbarstig en zo kon het gebeuren dat deze wens lange tijd onvervuld op de plank bleef liggen.
Zeehonden rusten en zonnen in groepen op de bank, niet zozeer omdat het groepsdieren zijn maar vanwege de gunstige condities aldaar. Daarnaast dulden ze elkaar. Zo geldt dat ook voor de twee soorten, Gewone en Grijze, onderling. Los van incidenten kunnen ze bij elkaar in de buurt verkeren. Toch wist ik niet een aardige opname te maken van beide tezamen.
Eindelijk was het zover, laatste week 2021 lukte bij toeval wat tot dan met een uitgekiend plan niet te realiseren was: een aardige opname van onze twee grootste kustbewoners. Op de voorgrond een mannetje Gewone Zeehond en in het water een vrouwtje Grijze Zeehond.
Maar de keerzijde van positief toeval ( geluk) is pech. En dat beleefden we oudjaarsdag. De foto van de twee vergezeld van een stichtelijke eindejaars boodschap verdween door een crash van onze site onder water.
Inmiddels hersteld van dit debacle en bekomen van de oliebollen pakken we de draad weer op met deze plaat en wensen U alsnog een voorspoedig 2022!!!
