Tag rietgors

Of hoe je met grauwe kleuren toch een hele mooie vogel maakt. Als je rietlandschap zegt, zeg je automatisch Rietzanger en Rietgors. De namen zijn niet voor niets zo gekozen. De eerste een mooi scherp getekend vogeltje, vaak luid zingend hoog in een rietstengel. De tweede minder talrijk, wat ronder en minder aanwezig met zijn zang. Het kleurenpatroon opgebouwd uit zwart, wit en bruin. De staalkaart van sober en somber. Maar in het veld levert het een verrassend chique combinatie op.

Je herkent de vogel van verre, op een struik of stengel iets uitstekend boven de verdere begroeiing. Zijn oog alleen zichtbaar als het licht er opvalt met zijn kleurloze kleuren die schitteren in de volle zon. 25 centimeter lager en je mist hem.

In ons berichtje van begin augustus bespraken we de bewoner van het rietlandschap en struweel op het gors: de Rietzanger. Luidruchtig en makkelijk zichtbaar bovenin een rietstengel , vooral in de maanden mei en juni. Een veel voorkomend vogeltje in dit landschap met vergelijkbaar gedrag is voor mij de Rietgors. 1 kleur: bruin, in contrast met het zwart, wit en grijs. Saai als je het leest, fraai als je hem ziet. Het mannetje althans. Het vrouwtje is zoals in de vogelwereld wel gebruikelijk is, veel ingetogener qua kleur. Moet ook wel als je veel op het nest zit en niet wilt opvallen. Met zo’n 60.000 broedparen en 40.000 overwinteraars is de Rietgors geen zeldzaamheid en hoewel zijn naam doet vermoeden dat zijn biotoop het gors is, is dat een niet juiste veronderstelling. Ook op drogere delen van Nederland voelt deze vogel zich thuis. Veel mensen zien hem niet, of houden hem voor een mus. Jammer, ze missen een fraai vogeltje, met name in het volle zonlicht.