Vaste prik deze tijd van het jaar. Doortrekkende Tapuiten. Schaarse broeders in Nederland, maar veelvuldig waar te nemen doortrekkers in voor- en najaar. Favoriete pleisterplaats: de kustverdediging van de Maasvlakte. Dit vrouwtje moet nog even de regen trotseren, onderweg naar warmere oorden in Afrika.
Het lijkt er wel eens op dat iedere vogelsoort zijn eigen veiligheidszone kent. Sommige laten zich heel makkelijk benaderen, zoals bijvoorbeeld drieteenstrandlopertjes. Andere houden meer afstand, zoals de meeste roofvogels. Met tapuiten heb ik de vervelende ervaring dat ze opvliegen op moment dat ze bijna binnen het bereik van mijn telelens zijn. Bijna, maar net niet “lekker”. Het gevolg is dat je de opname thuis nog teveel moet uitvergroten en dat kost kwaliteit. En iedere keer in het veld trap ik er weer in: nog 5 meter en dan heb ik je. Dus niet, steevast kom ik in de “intimiteitszone” van het vogeltje en het is gevlogen.
Maar vandaag niet: deze tapuit was heel relaxed en accepteerde 10 meter meer (of minder), net vanuit welk perspectief je het wilt bekijken. Aardige opnames van een mooi vogeltje in winterkleed zittend in de duindoorn. Je kunt ze nu weer veelvuldig zien. In Nederland broeden ze beperkt, in het voor- en najaar is ons land echter gezegend met tal van doortrekkers.
In de embryonale duintjes op het strand van Voorne tussen paal 7.6 en 8 kwam ik ze tegen: een paartje tapuiten. Het mannetje nog niet geheel op kleur maar duidelijk te onderscheiden van het vrouwtje. In deze periode van het jaar zijn ze veelvuldig te zien. Doortrekkers en een zeer beperkt aantal dat in Nederland zal blijven om te broeden. Over dat laatste is een positieve ontwikkeling te melden zoals in het laatste nummer van het tijdschrift van de vogelbescherming vermeld staat.
Broeden in konijnenholen en alles wat daar op lijkt, als het maar een holletje met een dak is. Op het strand tijdens de trek veel te zien, ook veelvuldig op de basaltblokken op de Maasvlakte. Mooi vogeltje met formaat tussen koolmees en spreeuw. In de vlucht te herkennen aan de opvallend witte stuit.
En wat betreft die embryonale duintjes: een chique term voor wat zandhoopjes met biestarwegras erop, hier en daar al wat helm en zeewolfsmelk. Continu in beweging onder invloed van wind, storm en springvloed: Slijten en weer aangroeien, totdat er een echt duin ontstaat. De kust is dynamisch maar op deze locatie groeiend.
Leuk toeval, beide tapuitjes hebben een oranje zweem op de borst. Laat het nu toevallig vandaag …..
Dit voorjaar op mijn vroege ochtendwandeling met hond Joep kwam ik hem bijna dagelijks tegen: de Roodborsttapuit. Op de grens van de slikken van Voorne en het oude Autostrand, ter hoogte waar vroeger paviljoen Zeemeeuw het toevluchtsoord was voor de vermoeide wandelaar. Daar waar de primaire duintjes langzaam begroeid raken met de duindoorn en zo de ideale habitat vormen voor de Roodborsttapuit, open schaars begroeid landschap met struiken om te nestelen. Een mooi en zichtbaar vogeltje. Tapuitenkopje, oranje borst bij het mannetje. De naam laat zich raden. Algemene broedvogel in Noordwest-Europa en zeker ook hier in het duingebied. October zijn ze wel zo’n beetje vertrokken, in de winter hier op een enkeling na niet waar te nemen. Het actieve seizoen van territorium verdedigen zit er nu op en zijn zichtbaarheid is beperkt geworden, maar onlangs kwam ik hem weer eens tegen vergezeld van het vrouwtje. Leuk zo samen op de prent, alleen dat trekt de telelens weer net niet met de beperkte scherptediepte. Daarom, om beide recht te doen maar twee prentjes hier van Pa en Ma Puit. Heb nog even overwogen om galant met Ma Puit dit stukje te openen, maar om aan de hand van een bruin vogeltje de naam roodborsttapuit te verklaren gaat ook niet werken.
Vandaag een poging om deze rubriek te vullen met lentekleuren gefotografeerd binnen 25 meter van de vloedlijn. Het strand lijkt zich te onttrekken aan de heldere voorjaarskleuren en zich te beperken tot het uitgebleekte groen, blauw en grijs maar niets is minder waar. Op zoek naar nestelende strandplevieren stuitte ik op dit mannetje tapuit in prachtkleed tegen de achtergrond van het frisgroene duinstruweel. Voor mij uit vliegend van paal tot paal en steeds te ver om hem lekker op de plaat te krijgen. Er zijn makkere vogeltjes, dekking was niet te vinden en blijkbaar was 30 meter de marge die het diertje hanteerde. Uiteindelijk gelukt om twee acceptabele opnamen “en profil” te maken. Toen was het feest over. Het nog schuwere vrouwtje, wel waargenomen, liet zich niet vastleggen.
Met de tapuit gaat het niet zo florissant in Nederland. Het aantal broedparen is teruggelopen tot ca 300. Er wordt genesteld in konijnenholen of oude boomstronken. De vogel is in ons land wel meer waar te nemen door het aantal doortrekkers van maart tot juni. De Nederlandse broeders vertrekken weer in augustus/september om te overwinteren in de westelijke Sahel. (info Sovon)
