Verscholen in het riet
Normaal laat de rietzanger zich goed zien en horen. Luid zingend bovenin een struik of op een rietstengel. Zo niet afgelopen zondag. Er dreigde een bui lost te barsten en in aanloop daarvan was een stevige wind opgestoken. Mogelijk was dat de reden dat deze zanger bijna onvindbaar was. Hij zat lager aangehecht aan een stengel en werd door het riet onttrokken aan het oog. De uitslag midden op de stengel is minder groot dan aan de top en ook een rietzanger kan de deining te gortig worden. In ieder geval, ik hoorde hem luid en duidelijk maar zag hem niet. Dat was niet te verteren. Na het maken van een paar kruispeilingen kreeg ik hem in het vizier, een aantal meters verderop in het riet zo’n 40 centimeter onder de pluim. Met moeite, het gezicht werd belemmerd door stevig wuivende stengels en halmen die in het ritme van de vlagen meebewogen. Maar dat nadeel bleek ook zijn voordeel te hebben, van tijd tot tijd vielen er ook gaten. Na enige tijd lukte het me de cadans van de vlagen in te schatten en de momenten de pakken waarin, handmatig, op het vogeltje kon worden scherpgesteld. Afdrukken en maar hopen. Het leverde dit intieme plaatje op dat een kijkje geeft in de wereld van de rietzanger bij storm en slecht weer.