Tag buizerd

Op weg naar het strand zag ik een bijna witte roofvogel op een veldje vol met molshopen. Rijdend op een drukke provinciale weg was stoppen geen optie, maar doorrijden evenmin. Kortom, bij de rotonde even verderop gedraaid en teruggereden. Op een uithammetje de auto geparkeerd en naar de Buizerd, want dat bleek het te zijn, gelopen. Inmiddels was de vogel 20 meter verder op een paaltje gaan zitten. De witte borst en het witte masker hadden doen vermoeden dat het om een vrijwel compleet wit exemplaar ging, bij het zien van de zijkant bleek het minder extreem te zijn.

Mooi landelijk plaatje kunnen maken, het gaat vermoedelijk om een exemplaar uit Zweden of Denemarken dat hier komt overwinteren. Lichte exemplaren zijn nog al eens noordelijke overwinteraars.

De buizerd is onze meest algemene broedende roofvogel met zo’n 17.000 broedparen. In de wintermaanden kan het aantal oplopen tot zo’n 50.000 exemplaren door het afzakken van vogels uit het koude noorden. Het merendeel van onze broedvogels blijft hier ‘hangen” waardoor we in ons landschap in deze periode verwend zijn met een groot aantal.

De kust van Voorne is een bijzonder mooi gebied. Je kunt beter zeggen mooi en bijzonder. Bos, duin, strand en slikken liggen dicht bij elkaar en als je op weg bent naar de vloedlijn kan je van alles tegen komen. Zoals deze jonge Buizerd, herkenbaar aan de wit gerande veren. 100 meter verder en je staat tussen de sterns en de meeuwen….

Op weg naar het strand zagen we deze Buizerd in het weiland. Vermoedelijk op zoek naar een lekkere mol.

De Buizerd is onze meest algemene roofvogel, zeker in de wintermaanden wanneer de exemplaren uit Scandinavië ons land komen bezoeken en de “Nederlandse” niet allemaal weggetrokken zijn.

Met die aantallen lijkt een opname maken een makkie, maar dat valt nogal tegen. Ze zijn erg alert op verstoring. Maar dit exemplaar ging onverstoorbaar verder met het zoeken naar een lekkere hap. Vermoedelijk zag hij de mol onder de grond bewegen en was de verleiding te groot.

Aan het witte randje rond de veren kan je zien dat het om een jong exemplaar gaat.

Bij het fotograferen van vogels is de voorbereiding van groot belang. Je let op de weersomstandigheden, denkt aan de stand van de zon bij het uitzetten van de te lopen route en verkent het gebied vooraf. Weet je dat ergens jouw droomvogeltje zit, dat het licht contrastrijk is en dat de looprichting zo is dat het object niet met tegenlicht gefotografeerd behoeft te worden dan heb je al meer kans op een aardige prent. Onvoorbereid maar wat lopen scharrelen heeft niet zo veel zin.

Op het wensen lijstje van dit voorjaar stond de blauwborst, een niet zeldzame fraaie zangvogel bekend om zijn zang. De mannetjes laten die graag horen gezeten bovenin het riet of in de top van een struik, meestal in de vroege ochtend. Ik wilde hem in de klassieke pose, zingend, de staalblauwe borst met witte vlek vooruit in de stralende zon. Misschien afgezaagd, maar een prentje ervan hoort wel in de trofeeenkast te hangen. Dus op naar de Beninger Slikken op de grens waar het Spui het Haringvliet ontmoet. Een gerenommeerde plek om de blauwborst te treffen.

Maar je hebt van die dagen dat het niet mee zit. De lucht betrok tegen de verwachting in, er waren weinig blauwborsten actief en ze zaten aan de verkeerde kant van het pad. Alles wat niet de bedoeling was kwam uit. Met een paar matige prentjes en een dito humeur de terugweg aanvaard. Twee uur zeulen met kijker en camera voor niets is tenslotte niet bevorderlijk voor een positief karma. Zelfs een buizerd in ideale pose op een paaltje werd op het beslissende moment verstoord door een wandelaar en vloog uit beeld.

Op de terugweg naar de parkeerplaats, aan de binnenkant van de dijk, vloog uit de kale bomen mijn gemiste buizerd op. Zonder verder na te denken deze opname gemaakt en laat die nu net ook op mijn “bucketlist” staan. Fraai in het coulisselandschap met op de achtergrond een veld met wat ik op koolzaad houd. Majestueuze vogel zo vertrouwd in ons boerenlandschap. Mislukte expeditie, geslaagde middag.