Tag Delta

Er was nog een oude wens om een plaatje te maken van een Gewone en een Grijze Zeehond tezamen. Beide soorten zijn hier algemeen dus zo moeilijk moest dat niet zijn. De praktijk is echter weerbarstig en zo kon het gebeuren dat deze wens lange tijd onvervuld op de plank bleef liggen.

Zeehonden rusten en zonnen in groepen op de bank, niet zozeer omdat het groepsdieren zijn maar vanwege de gunstige condities aldaar. Daarnaast dulden ze elkaar. Zo geldt dat ook voor de twee soorten, Gewone en Grijze, onderling. Los van incidenten kunnen ze bij elkaar in de buurt verkeren. Toch wist ik niet een aardige opname te maken van beide tezamen.

Eindelijk was het zover, laatste week 2021 lukte bij toeval wat tot dan met een uitgekiend plan niet te realiseren was: een aardige opname van onze twee grootste kustbewoners. Op de voorgrond een mannetje Gewone Zeehond en in het water een vrouwtje Grijze Zeehond.

Maar de keerzijde van positief toeval ( geluk) is pech. En dat beleefden we oudjaarsdag. De foto van de twee vergezeld van een stichtelijke eindejaars boodschap verdween door een crash van onze site onder water.

Inmiddels hersteld van dit debacle en bekomen van de oliebollen pakken we de draad weer op met deze plaat en wensen U alsnog een voorspoedig 2022!!!

Namiddag, pittige regenbuien wisselen momenten met een flauw zonlicht af. Tussen de buien door licht een lage avondzon deze twee Grijze zeehonden aan. Ogenschijnlijk een liefdevol moment tussen een bul en een lid van zijn harem. Misschien een menselijke interpretatie maar een dergelijke pose is vaak waar te nemen. We houden het maar op: een teder moment. Goed tegenwicht tegen het ruwe imago van Nederlands grootste roofdier.

Twee scholeksters op de zeewering van de Brouwersdam zoeken naar voedsel. Hun leven lijkt eenvoudig: eten, slapen en voortplanten, dat is het. Eigenlijk vergelijkbaar met dat van de mens. Alleen maken wij er meer franje om heen. Zingeving, doel, rentmeesterschap, verheffing enz. Je kan er alles van maken, het blijft er op neer komen: in leven blijven en je genen doorgeven. En daar zijn zij mee bezig. Nu de winter overleven en dan weer een paar maanden aan nakomelingen werken. Weer, wind en straks vrieskoude trotserend. Nu ken ik de mortaliteit van deze vogels niet, maar er zijn waarnemingen bekend van 45 jarigen! Ondanks dat de soort het minder goed doet dan voorheen, zijn het blijkbaar toch taaie rakkers. Of het Zeeuwse land is goed voor ze, tenslotte wonen hier ook de meeste honderdjarigen.

Mijn oog werd getroffen door dit verstilde tafereel.

Schoonheid in leegte en ruimte, wat een verademing.

Dit overblijfsel was eens een krab en is verworden tot een wonderlijk voorwerp in de leegte.

Daar gebracht door de wind of door een vogel en vergaat nu langzaam in de tijd.

Wat overblijft is een leegte waaruit nieuw leven ontstaat.

De volledige naam van onze stichting vanwaar uit wij onze activiteiten ontplooien is “Stichting Strand in Zicht, Voorne Maasvlakte” . Met deze naam proberen we ons aandachtsgebied duidelijk te maken, het leven rond de vloedlijn, en onze thuisbasis, de kust van Voorne en de Maasvlakte.

In de praktijk houden we dit aan als richtlijn en niet als een doctrine uit de koude oorlog. We gaan er soepel mee om, zwerven langs alle kusten van de Delta, verlaten ook de vloedlijn voor een uitstapje de duinen in en bezoeken het achterland. Maar altijd zal de zilte lucht te bespeuren zijn in de stukjes die we plaatsen.

Vandaag maken we een uitzondering, eentje moet tenslotte de regel gaan bevestigen. Gisterenmorgen stond ik op het punt te vertrekken met camera en kijker naar de Zeeuwse kust toen een eekhoorn interesse toonde voor de 7 walnoten die op de tuintafel waren gelegd, als lokkertje en probeerseltje. De pinda’s voor de vogels zijn allang niet meer veilig voor deze beestjes en de walnoten moesten op omdat we onlangs weer een nieuwe lading hadden ontvangen.

De hoop en verwachting was dat we getuige konden zijn van het openbreken van de noot en dichtbij het schouwspel konden waarnemen.

In een tijdsbestek van 10 minuten werden de noten 1 voor 1 opgepakt en in de bek meegenomen het bos in om daar te worden begraven. Anderhalve minuut per noot, 10 seconden besnuffelen, 10 seconden om in de bek te nemen, en 70 seconden voor de heen- en terugweg en het verstoppen. Te leuk om niet even de camera erop te zetten. Mierzoete plaatjes waar zelfs Marjolein Bastin voor terug zou deinzen. Maar toch te leuk om U te onthouden. Vandaar dat we de regels doorbreken en deze foto’s plaatsen. Morgen weer een rauwe, bloederige zeehond in de grauwe regen.

Met de Otterschelp (zie nieuws van 31 juli) is deze Strandgaper wel zo’n beetje de grootste schelp die je hier op het strand aan kunt treffen, zo’n 10-13 cm. Oppervlakkig gezien lijken ze op elkaar, maar er zijn toch een aantal kenmerken die voor een duidelijk onderscheid zorgen. Alleen al de textuur, neem ze in de hand en voel het verschil. De Strandgaper voelt robuuster en minder glad aan. Je vindt ze vaak met een mooi verweerd en gezandstraald oppervlak. De kleur is afwijkend van de Otterschelp die vaak donkere banden heeft. Maar echt onderscheidend zijn de de niet symmetrische kleppen bij de gaper, waaraan hij ook zijn naam heeft te danken. De kleppen sluiten niet geheel en lijken te gapen. De opening biedt ruimte om de sifon, een “slangetje” van tientallen centimeters, naar buiten te brengen waarmee de diep ingegraven gaper zijn voedsel uit het water haalt en zijn afvalstoffen kwijtraakt. Mocht je nog twijfelen kijk dan naar de hoe de schelpen aan elkaar vast zitten of hebben gezeten. De linkerklep heeft een uitsteeksel (chondrofoor) die past in de uitholling van de rechterschelp en tezamen met wat spiertjes voor de verbinding zorgt. Bij de Otterschelp ontbreekt dit uitsteeksel.

Zowel Otterschelp en Strandgaper zijn zeer algemeen in de Delta. De eerste is recentelijk opgerukt vanuit zuidelijker streken. De gaper is hier al eeuwen en mogelijk meegekomen met de Vikingen op terugreis uit Noord-Amerika. Voor de rest is er weinig spannends te vertellen. Gaap………