Tag zilvermeeuw

Zivermeeuw, misschien wel de meest algemene kustvogel het jaar rond. Altijd aanwezig, vast onderdeel van de stoffering van het strand. Te algemeen om nog op te vallen. Maar denk hem weg en je hebt geen strand meer: zijn geluid en vlucht zijn bepalend voor onze kustbeleving.

Er viel niets leuks te fotograferen. Een kop van een zeehond boven het water, een rug van een bruinvis en een paar drietenen. Alles buiten bereik. Totdat deze Zilvermeeuw zich liet vereeuwigen tegen de opkomende regenbui . Misschien niet de meest innemende vogel, wel een fraaie kop.

Een jonge Zilvermeeuw was de Grote mantelmeeuw en twee andere Zilvermeeuwen te vlug af. Vloog weg met een messchede in zijn bek. Grote kans dat het een Amerikaanse zwaardschede was, voor de kust massaal aanwezig.

Het was druk op het strand met foeragerende vogels. Het knobbelige zeetje, met de naweeën Van Pia, Gerrit of Henk ( ik ben de tel kwijt met al die stormen), had de ondergrond losgewoeld waardoor het makkelijk snacken was voor de kustvogels. Links lagen twee Grijze zeehonden zich te bekommeren om hun jongen, rechts bivakkeerden honderden meeuwen, scholeksters en ander kustgrut en daartussen strandwandelaars. Hotspot Brouwersdam.

Jonge Zilvermeeuwen schooieren langs de kust. De weg naar volwassenheid is een 4 jaar durend traject waarin elkaars gezelschap wordt opgezocht. Lotgenoten die later wanneer hofmakerij en paring een overheersende rol gaan spelen elkaars concurrenten zullen worden.

Meeuwen determineren is een specialisatie. Zeker in de jonge jaren van deze vogels is het moeilijk de verschillende soorten en ondersoorten te onderscheiden, soms moet dna onderzoek uitsluitsel geven. Hier houden we het op Zilvermeeuwen die we nu eens in zwart-wit afbeelden.

Onlangs een korte vakantie doorgebracht in Cornwall. We zouden het voor deze site een studiereis hebben kunnen noemen of werkbezoek, maar dat zou een vlag zijn die de lading niet dekt. Het was een vakantie waarbij de kust natuurlijk centraal stond. De komende dagen zullen we een paar plaatjes laten zien van kust- en zeevogels die ook bij ons goed bekend zijn maar door de andere biotoop niet aan land komen, laat staan tot broeden.

Bovenstaande afbeelding is nog het meest verwant: een Zilvermeeuw dermate gericht op voedsel van de argeloze voorbijganger dat hij zich van een afstand van 1 meter rustig liet fotograferen, in de haven van St Ives.

‘s middags op het strand kwam ik hem weer tegen, mijn bekende zilvermeeuw. Duidelijk gewend om te gaan met bezoekers en altijd uit op voedsel. Meeuwen zijn echte schrokoppen. Iedere calorie die ze kunnen bemachtigen pakken ze. Voedsel is noodzakelijke brandstof en die kun je niet laten liggen.

Normaal als je een meeuw wat eetbaars toewerpt wordt het uit de lucht gegrist voordat het de grond raakt. Deze meeuw nam er echter de tijd voor. Uit zijn blik sprak een smachtend verlangen, maar iets weerhield hem toe te slaan.

Misschien in zijn jeugd geleerd niet eten aan te nemen van vreemde mannen. Je weet nooit wat de bedoelingen zijn zal z’n moeder hem geleerd hebben. In dit geval klopte dat ook. Een kamera lag klaar om een opname te maken van het moment dat hij toe zou slaan. Snode plannen om daarmee zijn portretrecht te schenden.

Uiteindelijk overwon de meeuw zijn schroom en pikte het korstje brood weg. Die opname heb ik discreet weggegooid, maar zijn gulzige blik wilde ik u niet onthouden.

Om de blik te verfrissen en inspiratie op te doen hebben we onlangs het strand van de Delta achter ons gelaten en koers gezet naar Terschelling. Het fraaie eiland met in het noorden de Noordzee en in het zuiden het Wad. Daartussen een strook duingebied en poldergrasland, de zilte lucht en vrijwel altijd het strand in zicht. Qua vegetatie en vogelrijkdom vrijwel inwisselbaar met de Zuid-Hollandse en Zeeuwse eilanden, maar de accenten liggen toch weer iets anders. Vakantie, maar we noemen het een noodzakelijke studiereis.

Een aanloop van twee uur op het bovendek van veerboot “Friesland” bracht ons al in de sfeer. Meeuwen vlogen met ons mee. Begroet door de 56 meter hoge Brandaris en een eerste ontmoeting op het strand met een “doodgewone” zilvermeeuw die ik meende te herkennen van de overtocht. De kans dat dit laatste klopt is niet groot maar ook niet irreëel . We kwamen in ieder geval meteen in de stemming. Wordt vervolgd.

Een fletse voorjaarszon liet zich nog even zien aan het einde van de zaterdagmiddag. 3 zilvermeeuwen zaten wat uit te rusten langs de oever in de luwte van de dam. Het was tenslotte windkracht 6 en iedere beschutting is dan welkom. Aan het veren kleed te zien ging het om twee jongen die hun eerste winter er zojuist op hadden zitten en een bijna volwassen exemplaar. Gewone vogels in een alledaagse situatie , maar daarom niet minder mooi.

Twee zilvermeeuwen nog in zomerkleed. Een stevige zuidwestenwind blaast tegen de dijk en zorgt voor een opwaartse luchtstroom. De meeuwen profiteren en zweven zonder hun vleugels te bewegen. Bij toeval was ik daar op die dijk en liep met ze mee. Ze waanden zich onkwetsbaar, wat ze ook waren, en maakten geen aanstalten er van door te gaan. Buiten de opwaartse stroom zouden ze zelf weer aan de bak moeten en hun vleugels moeten laten wapperen, te vermoeiend. Mooi parallel aan elkaar en aan de dijk en toevallig ook aan die wandelaar. “He, een man met een camera” zouden ze gedacht kunnen hebben, maar zoveel begrip dichten we ze niet toe. Hooguit: “het beweegt, kan het niet eten en is misschien gevaarlijk”. En wat dacht ik? “Buitenkansje, op gelijke hoogte voor de camera!”

Opname gemaakt aan de zuidwest kust van het voormalige werkeiland Neeltje Jans in de Oosterschelde. Aan stevige zuidwestenwind geen gebrek aldaar.