Archives 2021

Een gewone vogel die je het hele jaar kunt zien. Kenmerkend is het “bidden”, het boven een vast punt op 10- 20 meter hoogte in de lucht hangen om de grond af te speuren naar een mogelijke prooi. Het gaat dan om veldmuizen die herkend worden aan het urinespoor dat ze achterlaten.

Bidden, te herleiden naar een foutieve interpretatie van het engelse “bird of prey”, kan zonder bijna zichtbare vleugelbewegingen geschieden wanneer de thermiek goed is, of door middel van met gelijke snelheid tegen de wind in vliegen. Qua balanceer werk doet het denken aan de “sur place” bij het baanwielrennen.

Tot nu toe heb ik nooit geluk gehad met het vastleggen van deze pose. Tegenlicht, te grote afstand en vooral de alertheid van de vogel speelden me parten. Goed benaderbaar, maar wanneer het raampje van de auto opengaat en de lens wordt gericht is de vogel gevlogen. Buizerds hebben daar ook zo een handje van. Algemeen, maar niet makkelijk te fotograferen.

Maar onlangs was het raak, bij de Stuifdijk op de Maasvlakte was me het gegund. De valk keek me nog aan maar was niet van plan er van door te gaan. Hard vliegend tegen de windkracht 6 uit zee resulterend in een perfecte “sur place”. Al zijn aandacht was daar bij nodig. En ik: gewoon mijn frustratie van alle mislukte pogingen eruit gooien en lekker knippen. Met als resultaat deze serie.

Nee, dit is geen wier. Dit zijn miljoenen kleine mosdiertjes. Deze 1 mm lange waterdiertjes leven in kolonies op de bodem van de zee en zijn met elkaar verbonden tot kleine plukjes die op zeewier lijken. Eenmaal afgestorven kunnen ze op het strand aanspoelen. Dit jaar was het wel erg raak met kilometers lange bergen van dit “zeewier” dat aan de vloedlijn lag.

Zo ook afgelopen week op de Slikken van Voorne , het gebied onder de oksel van de Maasvlakte. Er lagen weer bergen. De honden snuffelden er nieuwsgierig in om tot de conclusie te komen dat dit mogelijk veel voedingswaarde had, maar niet te vreten was. Verwende beesten….. (foto Vincent ‘t H)

Op deze site bent u gewend plaatjes aan te treffen van het strand, zeehonden, vogels, schelpen etc. met een begeleidend stukje tekst over het desbetreffende onderdeel van de natuur. Zoals U weet en de naam van onze stichting doet vermoeden ( Strand in Zicht, Voorne Maasvlakte) is onze bakermat de kust van Voorne. Vrijwel alles wat op deze site te vinden is speelt zich af tegen het decor van de Rotterdamse haven. Het wordt tijd dat we iets van de grootsheid van deze haven laten zien.

Afgelopen maandag waren we aan de noordzijde van de Maasvlakte bij het Balkon van Europa, de bekende uitspanning vanwaar je een prachtig zicht hebt op de Maasmond. Je kan daar aardig wat vogels en zeehonden aantreffen. Maar ook in- en uitgaande zeeschepen. Ideaal dus voor vogel- en schipspotters.

Die middag was veel regen voorspeld, maar de natuur is weerbarstig en trekt zich van voorspellingen niet altijd wat aan. De laagstaande zon brak door de buien heen en het was een aantal uren droog en zonnig. Buien in de lucht, zon in de rug en een stevige windkracht 6 vol op de kop. Op dat moment verliet de MSC Amelia de haven. Een van de grootste containerschepen van de wereld. Met een lengte van 400 meter, breedte 61,5 en een diepgang van 16,5 meter. Ruim 4 voetbalvelden groot! Goed voor bijna 24.000 TEU ( twenty foot equivalent unit). Net niet de grootste , maar dat scheelt nauwelijks iets met de nummer 1.

De laagstaande zon verlichtte de kleurige containers tegen de donkere achtergrond van de wolken en Hoek van Holland. De roodgekleurde coaster viel volledig in het niet. Zo ook de meeuw bij de achtersteven.

Je zit thuis rustig te werken en dan gaat de telefoon: “kadaver zeehond aangespoeld, wil je helpen bij de berging?”. Kadavers van grote zoogdieren moeten worden geruimd, zeker als ze op het openbare strand aanspoelen.

Makkelijker gezegd dan gedaan. Het dode vrouwtje kegelrob, zo’n 150 kilogram, was in zekere staat van ontbinding. Te groot voor de landrover om naar de gemeentewerf te vervoeren. Na wat heen en weer bellen de werkafspraak gemaakt dat wij het kadaver van het strand zouden halen waarna een vrachtwagen van de gemeente het verdere werk zou doen. Bleef voor ons over slechts tweehonderd meter, maar wel de meest lastige! Kwartiertje gewacht op het wisselen van het tij, daarna het kadaver in een lijkzak getild, in een net gerold en vervolgens naar het verharde pad achter de strandtenten gesleept. Binnen een half uur was het klusje geklaard. Professionals!! Een uurtje later weer achter het bureau. Just an ordinary day at the office!

Roodkeelduiker, overwinteraar, te zien aan de kust. Met een paar duizend exemplaren geen zeldzaamheid maar toch leuk om af te vinken op je lijstje. Mooie forse vogel die we helaas alleen in zijn ingetogen winterkleed kunnen zien, paren en broeden in zijn mooie pakje doet hij noordelijker.

Goed waar te nemen, maar meestal op zo’n afstand dat je niet echt een goede opname kunt maken. Je moet teveel uitvergroten.

Begin november tijdens een weekje met veel wind troffen we hem aan bij de blokkendam op de Maasvlakte, direct achter de branding. We waren zojuist een zeehonden kadaver aan het bergen en helaas dan sjouw je niet een telelens mee. Daarnaast was het grauw en regenachtig weer. Daags erna terug gegaan en de omgeving verkend of en waar we hem zouden kunnen treffen. Zelfde plek, zelfde afstand, vermoedelijk zelfde duiker maar wederom slechte lichtomstandigheden. Maar er waren opklaringen voorspeld, lang leven buienradar! Een half uur later was het zover, de regen was inmiddels gestopt en de lucht brak. In de luwte van een duin de ideale plek gezocht, de zee afgetuurd en kijken waar hij zich bevond. Het licht werd sterker en het contrast nam toe, de afstand ideaal. De duiker kwam boven, maar verder in zee om met een volgende duik onbereikbaar te worden en te verdwijnen. En dan maar wachten op betere tijden die niet kwamen…..

Een week later deze collega Roodkeelduiker voor de kust van Schouwen aangetroffen. Het oude liedje, te ver weg voor een lekkere prent. Maar je moet wat: dus toch maar plaatsen. Met de hoop en het stellige bijgeloof dat we op korte termijn de ideale opname maken en dan moeten zeggen: hadden we daar maar op gewacht.

Grondelende Zwarte Ruiters in de Spuiboezem bij Kerkwerve op Schouwen. Een paar weken terug schreven we al over deze mysterieuze vogels. Je verwacht ze niet direct, er overwinteren hier maar een zeer beperkt aantal. Wanneer je dan grondelende vogels ziet en deze niet herkend aan het achterlijf moet je even schakelen. Maar een paar met de kop boven water, ze moeten tenslotte ook een keer ademen, helpen je op weg. Met name de snavel maakt het duidelijk.

Grondelen kennen we vooral van eenden maar ook ruiters gebruiken deze techniek. Het woordenboek geeft als betekenis: “het met de kop en borst onder water zoeken naar voedsel op de bodem of beneden de waterspiegel”. Deze ondiepe plas is er ideaal hiervoor. Het door de wind onrustige water kleurt groen van de begroeiing 30 centimeter onder het oppervlak.

Belangrijk deel van de dag van een vogel wordt gevuld met het onderhoud van het verenkleed. Elke veer draagt bij aan een soepele vlucht en die is weer bepalend voor het verkrijgen van voedsel of tijdig ontwijken van een aanvaller. Kortom, het lijf en met name de vleugels moeten in topconditie blijven. Door de constructie van het verenpak is dit echter ook vatbaar voor parasieten en vuil, waarvan het meest fatale olie is. Maar dat is een oud verhaal en komt gelukkig steeds minder voor. Laten we ook eens een positieve ontwikkeling noemen. Vogels nemen een stofbad of waterbad om parasieten uit het verenpak te halen, gevolgd door een poetsbeurt met de snavel tegen het hardnekkige ongedierte en om de veren weer in de plooi te strijken. Het opschudden of droogwapperen is ook onderdeel van dit ritueel. Hieronder een aantal plaatjes van wat je zoal kan tegenkomen. De Zilvermeeuw op de hoofdfoto was het water uit zijn verenkleed aan het schudden getuige de rondslingerende druppeltjes.

Officieel Drieteenstrandloper. Maar “drieteentje” zoals in de vogelspreektaal wordt gehanteerd geeft beter het sfeerbeeld van dit vogeltje weer. Als je het over vogels met een gun factor hebt kom je snel bij deze soort terecht. Er zijn er natuurlijk meer zoals de Staartmeesjes, Papegaaiduikers of Huismussen. Alle hebben een vriendelijke uitstraling, aaibaarheidsfactor en een sterk groeps gedrag gemeen. Nu kan je hier de nodige kanttekeningen bij zetten, het gaat eenvoudig weg om overleven en voortplanten en eten of gegeten worden. Maar toch uitstraling doet ook veel voor de genieter van de natuur. Terug naar de kust. Dit jaargetijde leent zich uitstekend om lekker van de drieteentjes te genieten. In grote groepen vlakbij de branding te vinden, hun habitat. Een normaal denkend mens zou zo’n 20 meter boven de hoogwaterlijn gaan rusten, je weet maar nooit. Deze beestjes scheppen er een genoegen in te bivakkeren op die plekjes waar ze altijd in de gevarenzone zitten om een nat pak te halen. Onverstoorbaar, bijna in de branding. Wordt het te erg dan schuiven ze 1 meter op. Gezellig bij elkaar op de “buut vrij” plaats tot dat de zee de spelregels aanpast. Nu overal langs de kust te zien.

Windkracht 7 beukt op de kust. Een stevige zuidwester die het niet aantrekkelijk maakt om er eens lekker op uit te vliegen. Alhoewel deze Drieteenstrandlopers er geen moeite mee hebben. Maar deze groep zat lekker ineengedoken bij de branding uit te rusten. Doortrekkers of overwinteraars. Nu is de tijd dat je beide kunt zien, in grote aantallen langs de kust. Maar tegen de zwartgrijze oeververdediging zijn ze makkelijk te missen zoals uit onderstaande opname blijkt.

Momenteel zitten er veel bruinvissen voor onze kust.

Mede op ons aanraden is Joyce Oorschot, gewapend met haar fototoestel naar de Oude Stuifdijk (achter de brandweerkazerne) afgereisd om daar haar geluk te beproeven.

Op deze locatie, op de Maasvlakte worden de bruinvissen vaak gezien en is de kans groot dat je, met enig geduld de rug van deze kleine walvis kunt ontdekken.

Joyce heeft geduldig haar geluk afgedwongen en kon voor het eerst in haar leven een foto maken van een zich verplaatsende bruinvis.

Ondanks dat ze zich doorgaans maar even laten zien is de donkere rug en de kleine rugvin van de bruinvis op haar foto duidelijk te zien.

Gefeliciteerd met deze waarneming, Joyce en dank voor het aanleveren van de foto.