Archives 2021

Als een alien dook hij op van achter de basaltblokken: een Wulp. Een solitair exemplaar dat ik niet op deze plaats had verwacht. Je ziet ze vaak in grote getale bij elkaar, maar dit eigenzinnige exemplaar verkoos eenzaamheid boven de groep. Dacht zich zo blijkbaar meer voedselkans toe. Tegen de achtergrond van de zee valt de enorm lange snavel op, verder geaccentueerd door de kleine kop en grote lijf met het scherp getekende patroon. Even omschakelen als je met telelens in de aanslag klaar zit om een paarse strandloper te schieten.

Judith en Arjen, twee vrijwilligers achter onze stichting, lopen veelvuldig te struinen langs de vloedlijn waar altijd wel wat bijzonders te vinden is. Zo ook onlangs toen ze een grote rode boei tegen kwamen op het strand van de Maasvlakte. Loodzwaar, door een kleine lek in de afsluiting waren er zand en zeewater ingesijpeld. De boei rolt al enige tijd in de branding en kan geen “afnemer” vinden vanwege zijn gewicht. Maar fungeert hierdoor als markant punt waar iedere wandelaar naar toegezogen wordt. De attractie is dan toch om even te proberen hem te verplaatsen.

Terwijl Judith zich verbaasde over de omvang en het gewicht van de boei, inspecteerde Arjen het strand en riep enthousiast: een haai! En daar lag hij of zij, in de luwte van de boei. Prachtig van kleur, rood met stippen, nog vers, heldere ogen. Nog maar zojuist overleden. Een hondshaai. Algemeen in de Noordzee maar je vindt ze niet vaak aan de kust. Soms dood aangespoeld of levend ingesloten in een strandplas. Kunnen tot 80 centimeter lang worden en ca 3 kg zwaar. Zo zie je maar hoe verrassend een strandwandeling kan zijn, je ziet een boei en vindt een haai. (foto’s Judith Barendregt)

Op het asfalt bij de zeewering landde voor mijn auto deze meeuw. Nauwkeuriger gezegd een kokmeeuw in winterkleed. Niet van plan om op te stijgen, uitdagend keek hij me aan. Het leek erop dat hij contact wilde, een smeekbede om gefotografeerd te worden en hopend op een plaats op onze website. Er zat niets anders op dan het raam open te draaien, achteruit te rijden en deze vriend te fotograferen. Het lukte ternauwernood hem compleet in beeld te krijgen, normaal gesproken zitten de beesten altijd te ver weg en verlang je naar minder afstand, nu was het andersom. Opvallend voor een winterkleed zijn de felle kleuren van de snavel en de poten. Verder het kenmerkende “koptelefoontje” als restant van de chocolade bruine kap die het zomerkleed siert. Ter vergelijk hieronder de kokmeeuw tijdens het broedseizoen. Zelfde vogel, totaal ander jasje.

Ja, dit zijn Zwarte Ruiters! Vogels die we vnl als doortrekkers kennen. En als we een beetje geluk hebben zijn ze in het voorjaar hier te zien in het vrijwel zwarte prachtkleed, even een paar weken rustend en foeragerend om daarna aangesterkt door te vliegen naar de broedgebieden in Finland en noordwest Rusland. De vrouwtjes komen als eerste alweer terug en laten het verzorgen van het opgroeiend kroost over aan de mannetjes. Een verdeling van energie: mannetjes behoeven geen eieren te leggen en hebben nog reserves over. Zij volgen met de jongen later in het seizoen om via Nederland weer naar het zuiden te trekken voor de overwintering.

Een beperkt aantal overwintert in Nederland, zo’n 200 exemplaren vnl in de Delta. Laat ik nu net vandaag een 20 tal aantreffen in de Spuiboezem bij Kerkwerve op Schouwen. In winterkleed en dan slaat de naam als een tang op een varken, geen zwart meer te bekennen. Maar het aardige is wel dat deze prent alle kenmerken laat zien die de vogelboekjes bij het winterkleed oplepelen: lange knaloranje poten, lange zwarte snavel met aan de onderkant een oranje navelbasis, de witte wenkbrauwstreep, het witte onderlijf en het bruingrijze bovendek. Je kunt hem verwarren met de iets kleinere Tureluur, maar na het lezen van dit stukje niet meer.

Namiddag, pittige regenbuien wisselen momenten met een flauw zonlicht af. Tussen de buien door licht een lage avondzon deze twee Grijze zeehonden aan. Ogenschijnlijk een liefdevol moment tussen een bul en een lid van zijn harem. Misschien een menselijke interpretatie maar een dergelijke pose is vaak waar te nemen. We houden het maar op: een teder moment. Goed tegenwicht tegen het ruwe imago van Nederlands grootste roofdier.

Twee Kegelrobben, een forse bul en een vrouwtje, duiken op. Bij observatie weet je wel ongeveer waar, maar niet hoe ze boven water gaan komen. Dit keer was het met de borst naar de camera. Niet de gedroomde pose, je wilt graag de ogen op het plaatje. Maar het bleek achteraf een goede focus te geven op de snorharen. Hier duidelijk zichtbaar hoe lang deze zijn, ze vangen er tot tientallen meters onder water trillingen mee op van vissen en zijn onontbeerlijk bij de jacht. Zelfs zeehonden met een beschadigd oog kunnen zo onder water nog goed aan de kost komen. Bij dit paartje zat het wel snor, naast de goed ontwikkelde snorharen beschikten beide over twee intacte ogen.

Linda Nickelai (Insta: lindanickelai) heeft deze prachtige foto’s gemaakt.

Het weer was niet erg uitnodigend om bij de blokkendam te vertoeven, maar wel geschikt om spectaculaire plaatjes te maken van de elementen.

Linda heeft de harde wind en de regen getrotseerd met deze foto’s als resultaat.

Omdat ze een kleine zeehond zag zwemmen die moeite leek te hebben met de golven en daarbij ook nog eens leek opgesloten te zitten in het water achter de zeewering, heeft ze de situatie gemeld..

Een zeehondenwachter heeft direct gereageerd en eenmaal op de plek zelf de situatie beoordeeld.

Hij heeft Linda gerust kunnen stellen en belooft de volgende ochtend nogmaals te gaan kijken.

Het op het oog gezonde dier is later ook niet meer aangetroffen.

De foto van het zeehondje in de golven mochten we van haar met jullie delen.

Hoog water en windkracht 6. Golven breken op de kop van de Maasvlakte. Twee meeuwen zitten onverstoorbaar op de blokken, ondanks de poten met zwemvliezen hebben ze voldoende houvast op de met wier begroeide ondergrond. Af en toe worden de golven hen teveel en vliegen ze op om een even verder weer te landen. De wind lijkt hen niet te deren.

Zonnig najaarsweer wisselt de dagen met regen en wind af. Op de gorzen aan de kust kleurt de uitgebloeide Zulte het landschap grijswit. Schitterende plant die op haar levensavond mooier en voornamer oogt dan tijdens de bloei. Zulte, de oude Walcherse benaming die nu ook officieel opgang doet, zal wel iets met zilt te maken hebben. Het is een zoutminnende, beter gezegd een zoutresistente, plant. Kan tegen een zilt milieu. De zaden vallen af en worden meegevoerd door de golven om elders weer aan te spoelen en te ontkiemen. Zo blijft onze kust mooi. De andere benaming is Zeeaster waar ook wel enige logica in zit als je het bloemetje bekijkt. Gezien mijn afkomst prefereer ik echter Zulte.

Verscholen tussen de honderden planten trof ik als een relikwie van de zomer nog een bloeiende aan, laten we het dan maar houden op Zeeaster tussen de Zulte.

Alsof het om nieuwe haring gaat. Koppen in de krant, berichten in het Journaal en op NU.nl. Er is weer een Bultrug gesignaleerd!! Voor de kust van Callantsoog. Het wordt weer een spannend najaar, stevige stormen, buien en dan dromen van een bultrug die hier gaat opduiken. We hebben al een aantal weken een opwarmertje met de waarnemingen van de Walrus in de Waddenzee. En dat gaat ook de goede kant op: Schiermonnikoog, Harlingen, Terschelling en nu dan in Den Helder.

Het maakt een wandeling langs de kust van de Delta extra spannend, eens moet het gaan gebeuren. Dus trek er dit weekend op uit, kijk over het water: wie weet. En als je erg toch bent, vergeet niet te genieten van het gewone, de meeuwen, schelpen, zeehonden etc. Veel plezier!