Archives oktober 2021

Zonnig najaarsweer wisselt de dagen met regen en wind af. Op de gorzen aan de kust kleurt de uitgebloeide Zulte het landschap grijswit. Schitterende plant die op haar levensavond mooier en voornamer oogt dan tijdens de bloei. Zulte, de oude Walcherse benaming die nu ook officieel opgang doet, zal wel iets met zilt te maken hebben. Het is een zoutminnende, beter gezegd een zoutresistente, plant. Kan tegen een zilt milieu. De zaden vallen af en worden meegevoerd door de golven om elders weer aan te spoelen en te ontkiemen. Zo blijft onze kust mooi. De andere benaming is Zeeaster waar ook wel enige logica in zit als je het bloemetje bekijkt. Gezien mijn afkomst prefereer ik echter Zulte.

Verscholen tussen de honderden planten trof ik als een relikwie van de zomer nog een bloeiende aan, laten we het dan maar houden op Zeeaster tussen de Zulte.

Alsof het om nieuwe haring gaat. Koppen in de krant, berichten in het Journaal en op NU.nl. Er is weer een Bultrug gesignaleerd!! Voor de kust van Callantsoog. Het wordt weer een spannend najaar, stevige stormen, buien en dan dromen van een bultrug die hier gaat opduiken. We hebben al een aantal weken een opwarmertje met de waarnemingen van de Walrus in de Waddenzee. En dat gaat ook de goede kant op: Schiermonnikoog, Harlingen, Terschelling en nu dan in Den Helder.

Het maakt een wandeling langs de kust van de Delta extra spannend, eens moet het gaan gebeuren. Dus trek er dit weekend op uit, kijk over het water: wie weet. En als je erg toch bent, vergeet niet te genieten van het gewone, de meeuwen, schelpen, zeehonden etc. Veel plezier!

Bij de nog onstuimige zee zaten deze twee Zilvermeeuwen te wachten. Op het strand liepen een paar wandelaars en dat zinde ze niet. Daar lag hun bron van voedsel, een dode zeehond.

Aangespoeld na een paar dagen met stevige wind. Een gewone zeehond, herkenbaar aan het gebit. Rond het aangevroten hoofd de pootafdrukken van meeuwen. De zachte delen worden het eerst weggepikt, ogen en wangen. Macaber gezicht. De vacht doet vermoeden dat het een mooi beest is geweest. Voorbestemd tot voedsel te dienen op het strand van de Maasvlakte.

Grote, dode zoogdieren moeten echter worden geruimd, zo ook deze. Handschoenen aan, neus in de wind en het kadaver in de zak laten glijden. Verderop zaten de zilvermeeuwen nog steeds te wachten, tevergeefs….

Ineens waren ze er weer: de Kepen. Op doorreis naar het zuiden. Een aantal dagen rusten in het struweel van de Westplaat, Hoekje Jans en op de Slikken van Voorne. Het gebied waar zo verrassend veel vogeltjes zich ophouden. Deze kwam ik tegen in de struiken die groeien aan de rand van het gors, tegen de duintjes aan. Tussen het groen zat opeens een oranje vink en dan weet je het: Keep. Zo te zien een mannetje in winterkleed, vrouwtjes zijn wat valer. Niet zeldzaam maar wel een vogeltje waar je oog op valt. Ze broeden in Scandinavië in de naaldbossen. De exemplaren die je nu ziet zijn de doortrekkers naar het zuiden. De overwinteraars in ons land, Sovon geeft aan 50-100.000 exemplaren, zitten vnl. in het noorden en oosten. In de tweede helft van de winter, wanneer de vorst wat aanzet, zakken vaak de noordelijker overwinteraars meer naar het zuiden en kan je een tweede golf hier zien. Goed opletten, fraaie vink!

Najaarsstormen doen zich weer gelden. Was het vrijdagmiddag niet zo extreem als afgelopen woensdag, rustig wandelweer was het zeker niet. Het doel was Drieteenmeeuwen te fotograferen bij de ingang van de Maasmond, ter hoogte van de splitsing tussen de Nieuwe Waterweg en het Calandkanaal. De sterke wind, het donkere weer en de striemende regen vanuit zee maakten dit tot een vrijwel onmogelijke opgave. Thuisgekomen de foto’s op de computer bekeken, vrijwel alles was onder de maat. Behalve deze die de middag goed samenvat. De paal met helikopterdek op de splitsing van de twee vaarwegen in het onstuimige water. Wat kan je soms blij zijn met de kleur rood…..

Zaterdagmorgen vroeg werden we gebeld door mevr. W. , een trouwe volger van onze website. Ze was met haar hond aan het wandelen op het strand van Voorne en had een verlaten rubberen boot aangetroffen. Geen motor, geen peddels, wel een etenszak en handdoek aan boord. Van een schip geslagen, drugstransport, restant van een illegale oversteek van Het Kanaal?? Lugubere vondst. Met de sterke zuidwester van de laatste dagen kan het van ver gekomen zijn. De gewaarschuwde politie was snel ter plaatse en heeft de dinghy meegenomen. Wie weet wordt er binnenkort meer duidelijk.

Soms loop je ze bijna tegen het lijf, een nog jonge gewone zeehond.

Rustend op de hoogwaterlijn, terwijl de zee zich al weer heeft teruggetrokken.

Dit dier werd op het strand door een wandelaar aangetroffen en gemeld aan het opvangcentrum.

Op verzoek heeft de melder een foto gemaakt en deze, samen met de locatie gegevens doorgegeven.

Een zeehondenwachter heeft daarna het dier op afstand gecontroleerd, met waarschuwingsborden de locatie afgezet en het dier verder met rust gelaten.

Ook zeehonden horen op ons strand dus laten we er vooral op flinke afstand van genieten en ze verder met rust laten.

Een paar dagen geleden schreven we over het opvallende kleed van de Grote zilverreiger. Nu dan eens een vogeltje dat visueel vrijwel wegvalt tegen de achtergrond van zijn ideale omgeving, het strand. We hebben het over de Sneeuwgors. Een overwinteraar in ons land die broedt in Groenland, IJsland , Scandinavie en Rusland. Een nogal boreaal beestje. Vermoedelijk komen onze overwinteraars uit Groen- of IJsland, vanaf de maand october kan je ze tegenkomen. Voor mij was dit een “vroege” waarneming.

Makkelijke beestjes die zich goed laten benaderen en niet snel wegvliegen. Door hun schutkleur zie je ze echter snel over het hoofd.

Gelukkig voor de opname liep het mannetje naar de waterlijn waardoor zijn winterkleuren mooi contrasteerden tegen het blauw van het water. Het grauwere vrouwtje bleef vrijwel onzichtbaar tussen de aangespoelde mosdiertjes.

Tijdens de koude oorlog leefde het idee dat een invasie door de Russen een reële mogelijkheid was.

De kreet “Liever een Rus in mijn bed, dan in mijn tuin een kruisraket” zal ik nooit vergeten.

Het werd gescandeerd tijdens demonstraties tegen het plaatsen van kruisraketten in ons land.

Na de jaren 60 leek de dreiging sterk te verminderen en nu gelooft bijna niemand meer in een invasie door de Russen.

Tot gisteren!

Aangespoeld op het strand.., een fles Wodka uit Rusland.

Hebben ze toch onze stranden weten te bereiken!

Al op grote afstand was het duidelijk dat op de blokken aan de voet van de Haringvlietdam een Grote zilverreiger zat te rusten. Lopend vanaf Rockanje naar het zuiden kreeg ik hem al snel in de smiezen. Het wit stak opvallend goed af tegen het diepgroene zeewier. Deze vogel had niet geïnvesteerd in een goede schutkleur en was niet bang om zich in de kijker te spelen. Fraaie vogel die het opvallend goed doet in ons land sinds het millennium en inmiddels bijna net zo algemeen is als de Blauwe reiger.

Automatisch even de kijker er op gezet en tot mijn verbazing was hij niet alleen: een dozijn Blauwe reigers vergezelden hem. Deze vielen met hun zwart/blauwe kleed in het donkere weer vrijwel volledig weg tegen de achtergrond van het wier en de blauwgrijze basaltblokken. Zelfde type vogel, vrijwel zelfde voedingspatroon. Hier beide aanwezig voor het verschalken van visjes en krabben. Rara.

Deze compositie van groen, grijs en blauw wordt versterkt door het contrasterende wit met als extra accent de oranje/gele snavel, kenmerkend voor de Grote zilverreiger na de paartijd. In die periode is de snavel zwart.

Het lijkt er wel eens op dat iedere vogelsoort zijn eigen veiligheidszone kent. Sommige laten zich heel makkelijk benaderen, zoals bijvoorbeeld drieteenstrandlopertjes. Andere houden meer afstand, zoals de meeste roofvogels. Met tapuiten heb ik de vervelende ervaring dat ze opvliegen op moment dat ze bijna binnen het bereik van mijn telelens zijn. Bijna, maar net niet “lekker”. Het gevolg is dat je de opname thuis nog teveel moet uitvergroten en dat kost kwaliteit. En iedere keer in het veld trap ik er weer in: nog 5 meter en dan heb ik je. Dus niet, steevast kom ik in de “intimiteitszone” van het vogeltje en het is gevlogen.

Maar vandaag niet: deze tapuit was heel relaxed en accepteerde 10 meter meer (of minder), net vanuit welk perspectief je het wilt bekijken. Aardige opnames van een mooi vogeltje in winterkleed zittend in de duindoorn. Je kunt ze nu weer veelvuldig zien. In Nederland broeden ze beperkt, in het voor- en najaar is ons land echter gezegend met tal van doortrekkers.