Archives maart 2022

Een toevallige ontmoeting

Een vroege strandwandeling op een stralende morgen. Leeg strand, weinig vogels. Zelfs de vloedlijn was schoon gespoeld door de onderstroom.

Na een paar kilometer lopen aangekomen bij de noordwest punt van het eiland waar wind en stroming zorgen voor een opvallend hoogte verschil tussen strand en water, stond ik ineens oog in oog met deze Gewone zeehond. Geliefd rustplekje voor deze beesten, onzichtbaar als je over het strand nadert.

Gelukkig telelens paraat en plaatje geschoten. Even een oog in oog contact, of beter gezegd oog in telelens contact.

Zeehond lag in zijn typische bananen houding op te warmen. Hoofd en flippers zijn minder beschermd tegen de koude dan het met een dikke laag spek beklede lijf. En dan is het lekker om in de stralende zon deze lichaamsdelen eens lekker te laten drogen en verwarmen.

Leuke ontmoeting in een vrijwel lege ruimte.


Fraai tentoongesteld

Het lijkt op een symbiose, maar is slechts een grillige speling van wind en water. Een kluwen eikapsels van de Wulk rust tegen een Gewone Otterschelp op het strand.

Wulken leggen hun eitjes bij elkaar in de buurt. De eitjes verkleven tot een sponsachtige massa die meer overlevingskansen biedt in de zee. De eerst uitgekomen wulkjes doen zich tegoed aan de andere eitjes. Na een storm kan je soms bijna voetbalgrote bollen van eikapsels aantreffen op het strand.

Het doublet van de Gewone Otterschelp is door de dunschalige kleppen erg licht en laat zich makkelijk door de wind meevoeren. Hier gaven ze elkaar stevigheid en rust: het eikapsel en de schelp.


strandvlooien

Als je eenmaal gewend bent om beter op te letten kom je altijd wel een een paar leuke dingen tegen.

De vloedlijn blijkt dan vaak toch de meeste verrassingen te herbergen.

Vooral tijdens oostenwind spoelen er vaak zaken aan die zich normaal op de bodem bevinden.

Het oppervlakkige water wordt dan weggeduwd naar zee en dit vacuüm wordt opgevuld met dieper water.

Hierdoor ontstaat er een stroom over de bodem richting het strand.

Dit was de afgelopen dag ook het geval geweest.

Soms neem ik een foto en zoek dan thuis op het gemakje uit wat ik eigenlijk heb aangetroffen.

In dit geval heb ik wel een beetje gesmokkeld.

De helmkrab lag in werkelijkheid een paar meter verder, maar vond ik een interessante toevoeging aan de werkelijkheid.

Te ontdekken valt:

Een strandkrab, gemarmerde zwemkrab, helmkrab, slangster en zeester.

De helmkrab ik ik niet laten liggen 😉


Aalscholver in prachtkleed

Een bijna surrealistisch beeld: een Aalscholver in prachtkleed brengt zijn veren op orde met op de achtergrond de reflectie van de heldere voorjaarszon op de golfjes.

Het hoofd van de Aalscholver wordt wel eens een reptielen kop genoemd. En inderdaad als je er goed naar kijkt waan je je meer op de Galapagos eilanden dan op de Zuid-Hollandse. Fraai om te zien, zeker in zijn meest uitgesproken kleed in de baltstijd. Witte veren aan de kop, groene ogen, gele huid bij de keel waar de veren ontbreken en aparte snavel. En dat bij het bronsgroene lijf waar tot de zomer de witte dijvlek alles zal completeren.

Het aardige is dat Aalscholvers goed te benaderen zijn, niet zozeer in natuurgebieden, maar in havens en bij sluizen. Wel zo gemakkelijk. Deze troffen we aan in de haven van Stellendam, gewoon op de stoep voor de visboer.

Aalscholver
Aalscholver aan de rand van de haven van Stellendam


Hide and ‘ziek’

Deze jonge grijze zeehond had zich verstopt tussen de blokken van de zeewering op de Maasvlakte.

Per toeval door kinderen ontdekt en daarna gemeld via 144.

Een zeehondenwachter is gaan kijken en heeft daarna in overleg besloten om het dier te laten liggen maar het wel in de gaten te houden.

De jonge grijze zeehond was nog heel alert en lag daar goed verstopt.

Ze horen immers ook bij de regelmatige bezoekers van het strand!

Na 3 dagen observeren bleek echter dat de conditie van het dier achteruit ging en de jonge zeehond geen enkele poging deed om weer naar zee te vertrekken.

Na opnieuw overlegd te hebben is toen besloten het zieke dier voor onderzoek naar de opvang te brengen.

Terughoudende opvang is absoluut het motto, maar ze mogen niet lijden.


Wat anders nu: de Gewone Slijmvis

Toegegeven: we zijn met onze site soms wat eenzijdig. We streven ernaar te schrijven over flora en fauna op en rond de waterlijn. In de praktijk voeren berichten over zeezoogdieren en kustvogels echter de boventoon. Af en toe een schelpje of krabbetje, een uitstapje naar een zeepaardje, maar dat zijn uitzonderingen.

Van onze trouwe lezers krijgen we hier wel opmerkingen over, tijd om er iets aan te doen.

Al jaren waren we op zoek naar de Gewone Slijmvis maar kregen geen exemplaar te pakken. Dit kleine visje van zo’n 8-20 centimeter lang leeft bij voorkeur in het ondiepe getijdengebied tussen de rotsen, in Nederland onder aan de pieren. In de stroming onder de basaltblokken voelt het visje zich helemaal thuis. Dat wetende heb je hem echter nog niet zomaar voor de lens.

Ongetwijfeld zal een beetje visser zijn schouders ophalen bij onze “wensvis”. Daarom ons maar gericht op een groepje Aalscholvers die zo vriendelijk waren een aantal duikjes voor ons te wagen.

Na een paar sprongetjes was het raak: onder aan de blokkendam van de Maasmond werd een duik beloond met onze eerste levende Gewone Slijmvis. Keurig voor de foto in een onaangename pose. De bijna volledig in prachtkleed uitgedoste Aalscholver deed wat we van hem hadden kunnen verwachten: hij at het visje op. Geen sportvisser die zijn trofee netjes teruggezet.