Een imposant en kleurrijk schouwspel op het “balkon van Europa” bij de Maasmond op de Maasvlakte.
Hoeveel schepen zien we hier?
Als je goed kijkt zie je er 5 en op de voorgrond staat een niet te missen helikopterplatform.
Nog meer te zien?
Kijk eens wat beter………… Nog een beetje beter!
De meeste toeschouwers zagen ze over het hoofd: een grote mantelmeeuw, een scholekster en… een rustende grijze zeehond.
Voor een oppervlakkige kijker is een Kuifeend een leuk eendje in zwart-wit en met een kuifje, althans het mannetje. Bij de vrouwtjes ligt het kleurenpatroon meer naar het bruine. Bekend eendje in Nederland, vnl te vinden op het zoete water, af en toe op zout.
De meeste kans om een aardig plaatje te schieten bieden dan de duinmeren met het object lekker dichtbij en makkelijk te benaderen. Vooral met volle zon blijkt dan dat het kleurenpatroon veel diverser is dan menigeen waarneemt. Lichtblauwe snavel, gele ogen, paarse gloed over de kop en in de volle zon een rug die varieert van groen naar zwart. Verrassend mooi beestje, als je het maar wilt zien.
Het strand van Rockanje is een uitgelezen plek voor een romantisch moment tijdens de ondergaande zon.
Omdat een zeehonden pup de Groene punt had uitgezocht om een stevig uiltje te knappen hadden we borden geplaatst om respect en afstand te vragen van de wandelaars.
Rond 19 uur bleek het dier inmiddels weer naar zee, wellicht niet geheel vrijwillig gezien de vele sporen van hondenpoten.
Ons werk zat er op en we konden nu onze aandacht volledig wijden aan de ondergaande zon.
Een prachtig gezicht, wat echter nog werd overtroefd door de 9 zeehonden die nieuwsgierig hun nek strekten om te kijken welke onverlaten nu weer op het strand stonden te kijken.
Het was hoog tij en blijkbaar was het etenstijd voor de zeehonden bij de Groene punt.
Jammer dat de camera op mijn telefoon dit alles niet goed kon registreren.
Op bovenstaand sfeer plaatje zie je 2 van de 9 kopjes van de zeehonden, die samen met ons de zonsondergang hebben beleefd.
Was echt #genieten!
Soms kom je in situaties terecht waarbij enige hulp wel gewenst is.
Zo werd er een zeehond tussen de werkzaamheden op het Maasvlaktestrand gemeld, die behoorlijk in de weg lag.
In het spoor van de zware machines lag een jonge grijze zeehond stilletjes te rusten.
Het dier leek niet fit en was niet van plan naar zee te vertrekken.
Met de kist en andere benodigdheden ploeterden we met gepaste spoed over de hopen zand naar de plek waar de zeehond was gemeld.
Eenmaal ter plaatse werd in overleg besloten om het dier te vangen en te verplaatsen.
Het vangen was geen enkel probleem, het verplaatsen helaas wel.
Zeulen met een kist met inhoud van zo’n 40 kg, over grote bergen zand was een onaantrekkelijk vooruitzicht.
Gelukkig boden de mensen die bezig waren met het verplaatsen van het zand aan om de kist voor ons naar de ambulance te brengen.
Zo hebben we elkaar kunnen helpen en is de zeehond na een medische check, naar een veiliger omgeving gebracht.
Dank mannen!
Vaak treffen we op de vloedlijn overschotten aan van diverse krabben.
Soms wat scharen, soms een poot of een schild en af en toe een compleet exemplaar.
Altijd leuk om te proberen een naam te vinden van het aangetroffen beestje.
In dit geval viel al gelijk op dat het dier 2 afgeplatte achterpoten bezat, in de vorm van peddels.
Conclusie: in elk geval moet dit een zwemkrab zijn.
Het schild heeft een typische “koffiefilter” vorm en was ongeveer 7 cm breed.
De donkere kleur van de scharen en de donkere strepen op de poten horen in dit geval bij de “fluwelen zwemkrab”.
Een soort die soms massaal sterft als de zeewatertemperatuur erg laag wordt.
De afgelopen zachte winters zorgen ervoor dat het aantal sterk is toegenomen en dat je ook grotere exemplaren op de vloedlijn kunt vinden.
Het aantal tanden links en rechts van de ogen is ook een determinatie kenmerk.
In dit geval zijn het er 5 en dit zie je inderdaad ook bij de fluwelen zwemkrab.
Met een goed boek of een zoekkaart kom je al snel een heel eind.
Ik zou zeggen, probeer het eens een keer als je een krab hebt gevonden!
Het verzorgen van het verenkleed is van levensbelang voor een vogel. Zijn de veren niet verzorgd, dan functioneren de vleugels minder. Betekent minder vermogen, acceleratie en wendbaarheid. En dat heeft weer gevolgen voor veiligheid en voedselvoorziening.
Deze vrouwelijke wilde eend was druk bezig de veren te wassen en zo het ongedierte en vuil er uit te slaan, het water spatte in het rond.
Meestal neig je ernaar het mannelijke exemplaar (woerd) op de foto te zetten vanwege het uitbundiger verenkleed. Maar deze eend trok de aandacht en krijgt die dan ook. Goed herkenbaar is het blauwe vlakje in het verder bruine patroon. Het is de spiegel, de achterzijde van de vleugel die met een blauw en twee witte strepen is afgezet. Kenmerk van de Wilde Eend, zowel man als vrouw.
Als wandelaars een jonge kegelrob tegenkomen op het strand neemt men gelukkig vaak de moeite om het dier te melden.
Meest via 144 of anders via een zeehondenwachter wiens telefoonnummer men heeft.
De meeste mensen weten dat je een zeehondje niet moet verstoren en houden dan ook respectvol afstand.
Vaak worden termen als “verzwakt” of “zielig” gebruikt en wil men vooral dat er snel iemand komt kijken.
In de meeste gevallen betreft het echter een slapende jonge kegelrob die zich weinig aantrekt van alle opwinding in zijn directe omgeving.
Deze nog jonge dieren zijn niet erg welkom in de groep volwassen kegelrobben waar het hoge niveau aan testosteron al snel zorgt voor ruzies en problemen.
Dat is een van de redenen dat we ze een aantal weken na de geboorte regelmatig op het strand aantreffen.
Moe van het zelfstandig voedsel moeten zoeken en en even bijkomen van alle nieuwe ervaringen.
Omdat ze vrij laconiek reageren op voorbijgangers blijven ze vaak lekker liggen en wekken dan soms de indruk niet alert te zijn.
Niets is minder waar!
Bij verstoring kan dit rustende dier plotseling flink uithalen en van zich af bijten.
Houdt uw hond dus aan de lijn en geniet op flinke afstand.
Dank.
Net als wij hebben vogels en zeehonden ook het recht om gebruik te maken van het strand.
Het is een onderdeel van hun biotoop en soms van levensbelang voor de gebruikers.
Zo maken strandplevieren, bontbekplevieren en scholeksters graag hun nestjes in het zand .
Ook is de vloedlijn een rustplaats voor de steltlopers tijdens hoog water.
Zelfs zeehonden maken soms gebruik van het strand om te rusten, om bij te komen na ruig weer of wanneer ze ziek of gewond zijn.
Loslopende honden en nieuwsgierige mensen zijn bepaalt geen ideale combinatie met broedende vogels en rustende zeehonden.
Dat is de reden dat de zeehondenwachter vaak borden plaatst bij een gestrande zeehond om de omgeving veilig te stellen.
“Veilig” voor de soms zieke of gewonde zeehond, maar zeker ook voor de nieuwsgierige verstoorders.
Een zeehond beschikt over een stevig, scherp gebit en kan daarmee flink bijten.
Wanneer het dier zich bedreigt voelt en niet direct kan vluchten is dat de enige manier om zich te kunnen verdedigen.
De bordjes geven aan dat het dier 24 uur lang in de gaten wordt gehouden, vraagt netjes om je hond aan te lijnen en afstand te houden en als je de QR code scant kun je veel meer over de zeehonden te weten komen.
Houdt alsjeblieft afstand, toon respect en geniet op afstand want het zijn prachtige dieren.
Jammer, maar toch maar weer een plaatje van deze vogel in zijn balts kleed. Vorige prentjes lieten vooral de kleuren van de kop en de tekening in de veren van de vleugels zien. Op deze prent zijn goed de witte dijvlekken links en rechts te bekijken. Zeer opvallend in de vlucht. Na het broedseizoen verdwijnen de vlekken weer.
Een stukje verwijderd van de zeehond uit het vorige bericht stond deze Brandgans op het drooggevallen deel van het strand. Fraai in balans op 1 poot in de karakteristieke rusthouding. Dit om onnodig energieverlies te voorkomen uit de kale poten, scheelt tenslotte 50%.
Opvallend dat dit de enige gans was binnen een straal van honderden meters. Het beest reageerde niet op de wandelaar.
Sterk vermoeden dat deze Brandgans besmet is met de vogelgriep, ze worden er massaal door getroffen.
Van afstand het tafereeltje vastgelegd en er met een grote boog om heen gelopen. Bij de duintjes 300 meter verder lagen drie kadavers van Brandganzen als bevestiging van mijn veronderstelling.
