Archives april 2022

Inmiddels geen zeldzame vogel meer in onze streken, je kunt ze regelmatig waarnemen en er zijn in deze regio meerdere nesten. Toch valt het niet mee ze te fotograferen. Heeft met het gedrag en de jachttechniek van de vogel te maken.

Van oudsher een bosvogel die gewend is te werken vanuit de dekking. Als een sluipmoordenaar slaat hij toe, tussen de bomen valt hij onverwachts aan. Achtervolgt desnoods zijn prooi op de grond tot onder de struiken.

Maar soms heb je geluk en zit er eentje te rusten in een nog kale boom in de avond zon. Niet toevallig in de buurt van een nest dat al jaren door deze Havik bezet wordt.

Gelukje dat je deze vogel zo treft, over twee weken zullen de bladeren teveel in de weg gaan zitten. Het gaat hier vrijwel zeker om een vrouwtje gezien het formaat. Vrouwtjes hebben minimaal de grootte van een buizerd, de mannetjes zijn een slag kleiner. De mannetjes hebben een blauwgrijze rug, bij de vrouwtjes neigt dit meer naar bruin. Ogen geven ook een indicatie van het geslacht, meer oranje dan geel bij de man en bij de vrouw net andersom. Maar zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Let ook op de witte oogstreep waaraan de Havik te herkennen is in het veld, maar ook in de lucht.

Er zijn natuurlijk betere foto’s te vinden van het beest. Ga naar een dierentuin of vogelkijkhut met vaste voedertijden en je kan betere opnames maken. Hier bij deze toevalstreffer moet je door de takken heen werken en heb je te maken met nog al wat storende zaken. Maar toch, het heeft ook de bekoring van een koude grond groente tegenover die uit de kas. De eerste heeft schoonheidsfoutjes en littekens van de ruige natuur, maar meer smaak en karakter dan zijn gepolijste familielid van achter glas. Daar troost ik me dan maar mee.

Ook bij volwassen zeehonden zit het leven niet altijd mee.

Deze dame had duidelijk een mindere dag en had besloten om een tijdje te gaan rusten op het strand van Ouddorp.

In het weekend , met prachtig weer én in de voorjaarsvakantie!

Je kunt je voorstellen dat haar plan telkens in de war werd geschopt door nieuwsgierige wandelaars en loslopende honden.

Na enkele meldingen waren zeehondenwachters snel ter plaatse en in overleg met het opvangcentrum is besloten om de omgeving, middels waarschuwingsborden veilig te stellen.

Het vermoeide dier is 2 dagen lang door ons in de gaten gehouden en over het algemeen konden de wandelaars en strandbezoekers het respect op brengen om de volwassen kegelrob met rust te laten.

Aan het einde van de zondagmiddag echter bleek uit de sporen van honden dat de zeehond niet geheel uit vrije wil toch het water was ingejaagd.

Getuigen hebben dit later kunnen bevestigen.

Hopelijk heeft het dier toch nog wat profijt gehad van haar ruw onderbroken “dutje”.

Om 05.30 uur zou onze jaarlijks terugkerende “vroege vogel excursie” starten op de P-plaats van de Kwade Hoek.

Ondanks het vroege uur en het nog nachtelijk duister waren alle vrijwilligers van onze stichting ruim voor die tijd aanwezig.

Beetje schuchter soms en sommigen nog maar net met hun geest in de vroege werkelijkheid, maar we konden op tijd vertrekken.

Klokslag 05.30 begon de eerste roodborst te zingen en al spoedig volgden de merel, de nachtegaal, de zanglijster, tjiftjaf en de winterkoning.

Binnen een kwartier was het een kakofonie van vogelzang en waarschuwende roepjes in de ochtendschemer.

Al snel werd het lichter en konden we de vogels gaan onderscheiden.

Diverse soorten ganzen passeerden in de lucht ons pad en de bonte piet deed zijn naam, al roepend eer aan.

In de binnenduinen verraste de roerdomp ons met zijn bijzonder geluid en konden we diverse bekende en minder bekende vogelsoorten aan onze lijst toevoegen.

Bijvoorbeeld, de kneu, de roodborsttapuit, de graspieper, de boomleeuwerik, de grasmus, de tapuit, de braamsluiper, de rietzanger, de groenling, fitis, zwartkop, heggemus, fazant, kiekendief, veldleeuwerik allerlei soorten meeuwen, nog 2 roerdompen, blauwe reiger, lepelaars, een dodaars, wat eenden soorten en 3 reeën.

Op de terugweg werden we warm verwelkomt door de opkomende zon.

Nadat we nog wat soorten steltlopers en roofvogels konden toevoegen aan de daglijst kwamen we rond half negen weer op ons startpunt aan.

Het was een leuke, leerzame en gezellige wandeling.

Volgend jaar weer!

Niet zelden wordt er een stranding van een dolfijn gemeld.

Slechts in enkele gevallen blijkt de melding te kloppen.

Meestal betreft het een bruinvis en soms zelfs een zeehond.

Begrijpelijk als je weinig ervaring en kennis hebt met en over de diverse soorten zeezoogdieren in de Noordzee.

Toch reageer je, als zeehondenwachter op een dergelijke melding net iets anders.

Het beeld van een “klein dolfijntje” vormt zich in de geest van de hulpverlener en voedt daarmee de verwachtingen.

In dit geval bleek het uiteindelijk een staart van een bruinvis, maar ik begrijp de melding van de vinder: een klein dolfijntje.

zie de foto:

Hieronder een link om de verschillen tussen bruinvissen en dolfijnen te kunnen ontdekken.

https://www.walvisstrandingen.nl/bruinvis-dolfijn

Aparte snavel, hier goed te zien. Het bovenste deel valt ruim over de ondersnavel. Hierdoor kan de eend het water om hem heen opslobberen. Soms nadat eerst met veel bewegingen waterdiertjes van de bodem naar de oppervlakte worden gestuwd. Achter in de bek wordt het water weer naar buiten geperst waarbij door de aanwezigen lamellen op de snavel (zie foto) de kleine buit achterblijft en als voedsel verder naar binnen wordt gewerkt. Een mechanisme dat doet denken aan de baleinwalvis.

Rondom maart keren de blauwborsten terug vanuit westelijk Afrika.

In de overgangsgebieden van rietmoerassen naar moerasbos zorgen de blauwborsten tussen april en juli voor nageslacht.

Vroeg in de ochtend, nog koud van de nacht komen ze vanuit het diepe riet om al zingend op te warmen voor de komende dag.

Ze zijn momenteel goed te horen en te zien op de Westplaat.

Joyce

Slobeend, net zoals de krakeend vnl een polderjongen. Bijna een weidevogel te noemen. In het najaar en de winter echter ook op het brakke en zoute deel van de kust te vinden, Haringviet, Grevelingen. Op afstand nog wel eens te verwarren met de bergeend, en inderdaad dezelfde verfpotjes lijken aangesproken te zijn bij het ontwerp. Groen, wit, bruin, zwart. Typische kop en snavel, aangepast aan het voedsel zoeken dat uit het water wordt geslobberd .

Joyce heeft in het verleden al een foto van een opduikende bruinvis met ons gedeeld.

Ook gaat ze af en toe mee om te helpen bij strandingen als we een handje tekort komen.

Fotografie is haar passie en ze was bereid om enkele mooie beelden met ons en jullie te delen.

ze schrijft:

Als de wind hard en aanlandig is, laat deze zeer grote vogel zich wel eens aan de kust zien.

Normaal verblijven ze veel verder op zee.

De Jan-van-Gent maakt spectaculaire duikvluchten om een vis te kunnen vangen.

Soms wel tot 25 meter diep.

Joyce is ook te volgen op:

https://www.facebook.com/joyce.oorschot.58

Af en toe komt er een melding binnen waarbij alle alarm bellen bij de zeehondenwachters af gaan.

Afgelopen week was er weer een dergelijke melding.

“Er ligt een zeehondje tegen de duinen met een stuk net om de hals.”

“Lijkt nauwelijks meer te bewegen”.

Snel naar de locatie en onderweg alle scenario’s al in het hoofd laten passeren, maar gelukkig bleek het dier nog redelijk alert bij benadering.

Het was dus nog niet te laat en vanwege de ontstane wond rond de hals werd al snel besloten om het net in het opvangcentrum te verwijderen.

Het dier is direct naar Aseal getransporteerd en daar is met grote zorg en toewijding het verstrikkende nylon verwijderd.

De wond bleek gelukkig nog niet heel ernstig en de verwachting is dat het in de natuurlijke habitat, het zeewater, snel zal genezen.

Opvallend was de gitzwarte kleur van de vacht van deze jonge kegelrob.

Een natuurlijke afwijking die we melanisme noemen.

Een dergelijk zeldzaam dier met een wond zou al snel door gretige “dieren hulpverleners” opnieuw kunnen worden gevangen en dat zou zeker niet in het belang van dit (wilde) dier zijn.

We hebben het dier dus op een rustige plek in alle stilte vrijgelaten.

Na afloop hebben we het gebied nog een tijdje in de gaten gehouden, maar het prachtige dier bleek nog fit genoeg om weer actief zijn eigen gang te gaan.

“Het ga je goed!”

Morgen volgt het verhaal…